เราเป็นชายรักชาย อยู่ด้วยกันมาเป็นปี
ที่บ้านเค้าไม่เปิด บ้านเราเปิด ช่วงแรกเราไม่เข้าใจ แต่เราก็ทำใจ
เวลาเค้ากลับบ้านที่คือหายไปเลย แทบติดต่อไม่ได้

แต่เราก็ม่คิดว่าจะถึงขั้นนี้
เค้าแจ้งว่าวันนี้จะไปงานศพเพื่อนพี่ที่ทำงาน ติดรถพี่ที่ทำงานไป
พอตอนเย็นเราโทรไปเพื่อจะถามว่าขากลับจะลงที่ไหนจะได้ไปรับถูก
เรายังไม่ทันได้ถาม พอเค้ารับโทรศัพท์น้ำเสีงเค้าเปลี่ยนมาก เค้าบอกไม่สะดวก เด๋วโทรกลับ
เราได้ยินเสียงผู้ชายคุยกัน
ในความรู้สึกเราคือคุยไม่ได้สักนิดเลยหรอ มันไม่ใช่เวลางาน เค้าแชทกลับมาบอกว่าเกรงใจพี่ที่ทำงาน ไม่ค่อยสนิทกันมีพี่ที่ไม่รู้จัดอยู่ด้วย
เราเข้าใจในความเกรงใจนะ แต่นี่งงในความเกรงใจ ว่าต้องเกรงใจขั้นสุดระดับนี้เลยหรอ คือ น้ำเสียงเปลี่ยน ดูห่างเหินจากเรามาก รีบตัดสาย ไม่รอฟังว่ามีธุระสำคัญรึป่าว เวลาเราอยู่ในสังคมของเค้า เราต้องทนเป็นคนที่ไม่มีตัวตนตลอด ในขณะที่เวลาเราทำงานถ้าเค้าว่าง เราบอกว่าเรารีบทำงาน คือมันรีบจริงแต่เค้าจะยื้อคุยเราก็คุยนะ เราไม่คิดว่ามันจะต้องหักด้ามพร้าขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่งานประชุมอะไรเ่งด่วน เราให้ความสำคัญเค้ามาก แต่เค้าจะดีกับเรามากเวลาที่อยู่ด้วยกันสองคน เวลาว่างๆเค้าจะเรียกร้องเวลาจากเรามาก แต่ถ้าเค้ามีธุระอะไรหรือต้องกลับบ้านต่อให้เราเรียกร้องอะไร เค้าสามารถตัดจบทิ้งทุกอย่างไปได้เลย แล้วถึงกลับมาเคลียร์ทีหลัง รักก็คือรักมากแหละเราจัดอันดับเค้าคือคนในครอบครัวนะถ้าให้เราเลือกคนในครอบครัวกับเค้ายังเลือกไม่ได้เลย เพราะเราก็คิดจะร่วมหัวจมท้ายไปกับเค้าตลอด แต่มันก็หลายครั้งเหลือเกินที่เค้าทิ้งเราแบบนี้ตลอด เราควรจะพอหรือยัง
เรื่องตัดโทรศัพท์เราก็เข้าใจแหละ แต่เราไม่เข้าใจทั้งหมด เกรงใจเค้า แต่เราก็พูดเบาลงหน่อยได้ คุยจบแล้วก็วางคงไม่เกิน2นาที แต่นี้ว่างตั้งแต่รับไม่เกิน5วินาที สำหรับคนแบบนี้ เราจะฝากผีฝากไข้กับเค้าได้ไหม เราคิดนะว่าต้องเกรงใจระดับไหน เป็นเรา เราจะคุยให้รู้เรื่องก่อน มันแสดงออกถึงความไม่น่าไว้ใจ เรารู้สึกดีๆจากความผูกพันที่มากขึ้นทุกวัน แต่ก็จะมีเหตุการณ์อย่านี้มาให้คิดทวนว่า หรือเราเข้าใจผิดว่าสำคัญของกันและกันว่า เราต้องถอยออกมาอีกเป็นระยะ มันเจ็บที่คนอยู่ด้วยกันทุกวัน ทำเหมือเราไม่รู้จักกัน น้ำเสียงที่ห่างเหินเหมือนพยามบอกกลุ่มคนในรถว่าเราก้ทั่วๆไป เราอยากเลิกนะมันเจ็บบ่อยเกิน แต่อยู่คนเดียวไม่ไหว จะให้คบซ้อนก็ไม่อยากทำ มีวิธีทำใจแล้วค่อยถอยห่างยังไง