หลงป่า

ด้วยอิสระที่ร่ำร้อง
เร้าให้เที่ยวท่องทั่วแผ่นหล้า
ผู้ซึ่งฝันเฝ้าเข้าวนา
จึงเริ่มลีลาอย่างท้าทาย

แบกเป้หนึ่งใบไว้บนหลัง
ไปตามลำพังกับแดดสาย
ริมทุ่งทางเถื่อนล้วนเพื่อนราย
หลากหลายพืชสัตว์อัศจรรย์

กับหัวใจเร่ระเหระหน
ใจตนอ่อนใจมอดไฟฝัน
เงาป่าร่มเย็นเป็นนิรันดร์
เอื้อปันแรงไฟอิ่มในทรวง

ก้อนหินก้อนน้อยทักถาม
เมื่อยามสบตาภูผาหลวง
ลมริ้วคลื่นน้ำบำบวง
รสพวงพบูฉมลมพัดเพ

ดอกไม้แย้มยิ้มพริ้มพยัก
ทายทักผู้สัญจรร่อนเร่
เชิญวางหัวใจลงไกวเปล
ฟังเห่แห่งไพรไหวลำนำ

ชีพจรชวนชักนักฝัน
ตบเท้าบุกบั่นมาเยือนย่ำ
สูดกลิ่นอากาศสะอาดล้ำ
อันฉ่ำชื่นลึกกลางพฤกษ์พง

ระหว่างทางเปลี่ยวและทิวป่า
ทุกความปรารถนาแวะมาส่ง
หลงรักนวลละอองของดอยดง
มิใช่หลงเล่ห์ใจของใครเลย