(นามสมมุติเขาห้องB)เราย้ายมาเรียนตอนม.2ประมาณ1อาทิตย์หลังเปิดเทอม เราเข้ามาวันแรกไม่มีเพื่อนเลยยกเว้นซะแต่เพื่อนผู้หญิงที่ย้ายมาพร้อมกัน วันแรกเราไม่ได้ไปกินข้าวที่โรงอาหารแต่นั่งเล่นกับเพื่อนคนนั้นที่หน้าร้านค้าจนเราเริ่มพูดคุยกันแต่ก็ถือว่ายังเกร็งๆอยู่ พอวันที่สองเราเริ่มมีเพื่อนในห้องที่สนิทเราเริ่มยิ้มหัวเราะจนผ่านมา2เดือนวันไปทัศนศึกษาตอนนั้นเรามาประมาณ7โมงเราเดินมาต่อแถวคนเกือบสุดท้าย สายตาเรามองไปรอบๆจนกระทั่งมาหยุดที่ห้องของเพื่อนห้องBซึ่งเป็นห้องที่เพื่อนผู้หญิงที่ย้ายเข้ามาอยู่ แต่สายตาเรากลับมองผู้ชายที่กำลังยื่นติกอะไรสักอย่างอยู่หัวแถวซึ่งบอกได้คำเดียวว่าน่าตาดีเอาการ เรามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าคือเห็นครั้งแรกแอบปลื้มเลยละ พอเริ่มเรียนเริ่มปรับตัวกลับคนในห้องเราก็เริ่มอยากเป็นจุดสนใจ เริ่มแซวเพื่อนสนิท เพราะอยากให้ผู้ชายห้องBหันมามองบ้าง(เอาง่ายๆเรียกร้องความสนใจ)เราไม่เคยคุยไม่เคยทักกันเลยด้วยซ้ำมีแต่เราที่แอบมองเขาตลอดตอนกินข้าวก็จะหาที่นั่งไม่ไกลก็ใกล้เพื่อจะได้มองหน้าของเขาและยิ่งBยิ้มมันดูมีเสน่ห์มาก พอขึ้นม.3ดูเหมือนอะไรๆจะดูเป็นใจมากเลยเพราะเป็นวันเข้าค่ายต่างจังหวัดที่ค่ายมีเกมส์ให้เล่นโดยให้ลุกขึ้นเปลี่ยนที่นั่งตามสีชุดซึ่งเรากับผู้ชายห้องBใส่ชุดสีเดียวกันนั้นก็คือสีดำ เพราะความรีบของเราเลยทำให้ชนเขากับผู้ชายห้องBอย่างจังเรารีบขอโทษเขาและวิ่งไปนั่งที่ว่างข้างๆเพื่อนของเรา เราเขินมากเลยที่รู้ว่าที่ ที่เรานั่งเป็นที่ของผูห้องB พอเล่นเกมส์นี้พี่วิทยากรก็เปลี่ยนเป็นเกมจับกลุ่ม(เราจำไม่ได้)ตอนแรกให้เป็นคู่สองคนและค่อยขยายกลุ่มไปเลื่อยจนให้จับเป็นหกคนตอนนั้นเหลือเรากับเพื่อที่ยังหากลุ่มไม่ได้ก็เลยเดินไปหากลุ่มผู้ชายก็เลยถามว่า เฮ้ย กลุ่มครบยัง เราไม่ได้มองว่าคนที่อยู่ในกลุ่มนั้นคือผู้ชายห้องB แขนของเราถูกเขาฉุดเข้าไปในวงล้อมเพราะมันขาดแค่1คนซึ่งเพื่อนเราเดินหน้าบูดไปอยู่อีกกลุ่ม เราเองก็ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองเพราะห้องBเหมือนกอดเราจากด้านหลังเราใจเต้นโครมเหมือนจะทลักออกมา ก่อนจะจำใจอยู่กลุ้มที่มีแต่ผู้ชายโอบล้อม เราเขินจนเพื่อนห้องเราที่นั่งข้างๆถามว่าทำไมหน้าแดงและก็โดนเพื่อนอีกห้องแซวว่าเขินไอ้Bอ่อ และมันยิ่งเขินไปใหญ่ ผู้ชายห้องB ก็ดูอยากแกล้งเราไม่น้อยเพราะอยู่ดีก็คว้ามือเราไปจับต่อหน้าต่อเขินมาก เขินจนตัวสั่นไปหมด แต่พอหลังเข้าค่ายเราทั้งคู่ก็ไม่ได้คุยกันอีกจนขึ้นม.4 เราก็ยังแอบมองBอยู่บ่อยๆแต่ก็แอบได้ยินว่าBมาจีบเพื่อนผู้หญิงห้องเรา พอรู้เท่านั้นแหละนอนร้องไห้เปิดเพลงเศร้าๆฟังอยู่หลายเดือน แต่เพราะฟ้าเปิดทางแน่ๆ เพราะเพื่อนผู้หญิงที่ยุห้องเดียวกันกับห้องB ชวนเราไปทำงานที่บ้านแถมยังมีBและก็เพื่อนห้องกิฟไปด้วย เรากับBเริ่มกลับมาคุยกันอีกครั้งเราก็เลยให้เข้าช่วยสอนเลขเพราะเราเรียนสายวิทย์ คณิตเหมือนกัน พอวันต่อมาหลังจากที่คิดไว้ว่าเรากับBจะไม่ได้คุยกันอีกมันกลับผิดคาด เพราะBเริ่มคุยเริ่มเล่นเริ่มกวนเรา แบบเราเรียนอยู่ก็จะชอบเดินมาหามายื่มไฮไลท์ ตอนเรามีขนมก็ชอบแย่งชอบขอจนความรู้สึกของเรามันดีขึ้นโครตๆ แต่พอวันหนึ่งเราก็รู้มาว่าBมายุ่งกับเราเพราะแกล้งให้เพื่อนในห้องของเราที่Bมาจีบหึงตอนนั้นโครตเฟลอะ
เราเลยไปบอกเพื่อนสนิทเราว่าเราลำคาญB ตอนนั้นอยากตีปากตัวเองแรงๆมากเลยแต่คำพูดที่พลั่งออกไปมันยิ่งทำให้เราเสียใจมากกว่าเดิมเพราะBไม่มองหน้าเราเลย เราคุยด้วยก็ไม่คุย  เราควรตัดใจ หรือ แอบชอบแบบนี้
ความรู้สึกของคนเราถ้ามอบให้ใครสักคนแล้วก็ยากที่จะเอามันกลับคืนมา