ขออนุญาตเล่าอีกนะ เหนื่อย ทรมาน ไม่มีความสุข ไม่มีใครสนใจ ไม่อยากอยู่ เราเป็นคนง่ายใครสั่งอะไรก็ทำ ถ้าอารมณ์ดี ก็จะอารมณ์ดีมากๆ หัวเราะ สนุกสนาน เหมือนคนบ้า แต่ถ้าชีวิตมันไม่มีความสุข เราก็จะเศร้า ใครพูดอะไรที่ทำให้เราเสียใจ เราจะปวดหัว เครียด แล้วมันก็จะร้องไห้ออกมาเอง เวลาจะปรึกษาอะไรสักอย่าง ไม่มีใครให้ปรึกษาเลย คุยกับแม่ แม่ก็อยู่แต่หน้าโทรศัพท์ มันเหงา ขนาดเขียนมันยังมีน้ำตาไหลออกมากเลย เราไม่มีความสุขเหมือนที่คนอื่น หรือเพื่อนคิด เวลาเราพูดดีๆพูดเพราะกับคนอื่น เขาก็จะหาว่าเราพูดเพื่ออยากได้อะไรบางอย่าง ซึ่งเวลาเราพูดดีกับทุกคน ทุกคนะก็ไปนินทา แล้วเราไม่ได้ทำอะไรให้พวกเขาเลย........,แล้วเราไม่ชอบให้ใครนินทา พอรู้ว่าใครนินทา มันก็จะเกิดอาการเครียด ปวดหัว แล้วโมโห อยากจะด่าออกไปมาก แต่ก็กลัว กลัวว่าถ้าด่าออกไปแล้ว เราก็ต้องกลายเป็น คนที่ทุกคนเกลียด พยายามทำดีกับทุกคนตลอด เขาก็หาว่าเราเรียกร้องความสนใจ คืออยากตายมากๆ คิดว่าถ้าเราไม่อยู่มันน่าจะดีกว่า มานั่งร้องไห้คนเดียว อยากกลับไปที่ที่เคยอยู่ อยากกลับไปอยู่กับย่า อยากกลับไปทำนา เลี้ยงควาย ทำดีมาตลอดไม่เคยมีใครเห็นเลย ขนาดแม่แท้ๆ ก็ยังดุ ยังด่า เขาไม่เคยเห็นเวลาเราทำดี เราทำการบ้านเสร็จแล้ว ก็หาว่าเราไม่ดี ไม่เรียนการบ้านมีแต่ไม่ทำ เราเหนื่อยมากๆ อยากตายตามพ่อแท้ๆ พอมาระบายให้นี้ มันก็ดีขึ้น แต่การอยูคนเดียวมันดีกว่าไหม? ต้องมานั่งฟังคนอื่นแช่งพ่อบุญธรรมของตัวเอง มันโมโหมาก แม่อยากได้อะไรก็เอาแต่เงินพ่อจ่าย แล้วพ่อต้องจ่ายค่าโนงเรียนให้เราอีก เดือนละ 12,000 เราอยากช่วยพ่อหาเงินแต่ไม่รู้ว่าจะทำยังไง!!? ใครมีอะไรแนะนำก็บอกกันได้นะค่ะ เหมือนรับพิมพ์งานหรืออะไรก็ได้ที่สามารถทำได้ที่บ้านแล้วก็ไม่ห่างจากบ้านด้วย!! ขอบคุณนะค่ะ😭