เราอายุ 22 เรียนจบทำงานแล้ว
แม่ยังบงการชีวิตเราอยู่ เราไปไหนก็ต้องขออนุญาติ ?
ค้างบ้านเพื่อนก็ไม่ได้ ทำอะไรก็ผิด อยู่เฉยๆก็ผิดเพราะแม่หงุดหงิดไรมาก็ไม่รู้ น้องทำไรผิดไม่สนใจ ไม่ว่าไม่ดุไม่ด่าเราอยากเป็นพี่ที่ดี ซื้อขนมที่ชอบไปฝากประจำ จะนึกถึงน้อง เวลาเราช่วยเหลืออะไรก็จะว่าเรา เผือก เรายุ่ง อย่าสอน กวนตีน ชอบให้แม่ด่าเรา เพราะน้องถูกแม่ตามใจ เราไม่เข้าใจทำไมน้องถึงทำไม่ดีกับเรา แม่ไม่เคยสั่งสอนน้องจนติดนิสัยสันดานเสีย เป็นผู้ชายที่ด่าได้หน้าตัวผู้หญิงมาก เรารู้สึกแย่มาก แม่ไม่สนเราแต่สนน้อง
ม.ต้น - ม.ปลาย เราร้องไห้เกือบทุกวันเพราะท้อแท้กับแม่ พอขึ้นมหาลัยชีวิตโคตรมีความสุข(ออกจากบ้าน)

เรียนจบจากต่างประเทศอยากกลับมาอยู่กับครอบครัว แต่เหมือนคิดผิด เราไม่น่ามาทำงานที่ไทยเลย เราไม่น่ากลับมา เราไม่มีความสุขกับการอยู่กับครอบครัว พ่อแม่รังแกเรา เราอยากตายมาก เบื่อหน่าย ไม่เคยฟังเราและแต่งเรื่องโกหกใส่ร้ายเรา ร้องไห้หนักเหมือนคนบ้า
โคตรทุกข์ ทรมาร อยากตายแต่ไม่ยอมฆ่าตัวตายสักที ได้แต่สวดมนต์ขอให้รถชนตาย นอนไม่ตื่นตลอดชีวิต
เปิดใจเปิดอกคุย ก็ไม่สนเรา ด่าเราซ้ำเหมือนหาว่าพ่อแม่ทำเราเสียใจ แม่บีบน้ำตา(คือเราไม่ได้ด่าแม่) หาว่าเราคิดไม่ดีหาว่าพ่อแม่รักไม่เท่ากัน พ่อมองเราแรงพร้อมตบได้ตลอดเวลา  ขู่ฆ่าเราตายห็เคย คิดอีกทีก็ดีรอมานานแล้ว ... เก็บกดมานาน กับความตายที่รออยู่

แบบนี้เป็นโรคซึมเศร้าป่าวนะ