ทำไมใจเรายังคงยึดมั่นในอุปทานเหล่านี้ไม่ยอมปล่อยแม้จะรู้ความจริงแต่จิตใจก็ยังคงรักมั่นกับสิ่งที่คิดว่าเป็นของๆเราหรือพยายามมาเป็นของๆเรา อย่าว่าแต่มนุษย์หรือสรรพสัตว์แม้แต่เทวดาก็เกิดสงครามสวรรค์ตามตำนานเพราะการยึดมั่นถือมั่นแม้ผมพยายามจะทำตัวให้ดินสายกลางที่สุดแต่สภาพแวดลล้อมก็คล้ายกดดันให้ยังโลภ โกรธ หลง ไม่มีที่สิ้นสุด ฉะนั้นท่านผู้ใดมีประสบการณ์หรือข้อคิดดีๆให้จิตใจได้ปล่อยวางไปบ้างครับ