เห็นในข่าวหลายๆข่าวที่มีคนฆ่าตัวตายเยอะๆ ตอนแรกก็คิดว่าพวกเขาโง่นะคะ ขนาดตัวเองยังไม่รักชีวิตแล้วจะให้ใครมารัก แล้วความคิดนี้ก็เปลี่ยนไปค่ะ หลังจากที่ต้องเจอความทุกข์มากมายเข้ามารุมเร้า ก็ได้เข้าใจความรู้สึกของคนที่คิดสั้น ว่ามันเจ็บปวด ทรมาณ และรู้สึกไร้ค่าแค่ไหน

กลุ่มวัยรุ่นหันมากรีดแขน ทำร้ายตัวเองต่างๆนานา แล้วโพสท์ลงโซเชียลมากขึ้น ความรู้สึกแรกที่เห็นคือหดหู่ใจมากค่ะ ในเลือดของเรามีน้ำนมจากอกแม่เป็นส่วนประกอบ ทำไมเราถึงเลือกที่จะกรีดมันทิ้ง มันมีปัญหาอะไรที่ใหญ่หลวงหนักหนากันหรอ? ทั้งที่ท่านทุกข์ทรมาณกว่าเราหลายเท่าเพื่อให้เราอยู่รอด ทำไมเราถึงจะพังมันลง?

ทุกคำถามที่เราสงสัยไม่มีมาตอบเราได้ดีเลยนอกจากเราจะได้สัมผัสคำตอบด้วยตัวเอง แต่คำตอบของคำถามนี้ช่างเจ็บปวดและทรมาณเหลือเกินค่ะ ความคิดที่ว่าตัวเองมีคุณค่าก็ค่อยๆดับสลายลงกับปัญหาที่เจอ เพิ่งรู้ว่าคนที่ฆ่าตัวตายไม่ใช่คนที่คิดสั้น แต่เป็นคนที่คิดเยอะ คิดมาเยอะมากแล้วจริงๆ ความทุกข์ทรมาณที่แทบจะทนไม่ไหว มิตรสหายเคยร่วมสุขแต่ไม่คิดจะร่วมทุกข์ ครอบครัวที่ไม่เคยชื่นชมเมื่อเราทำได้ดีแต่กลับกดดันเมื่อเราทำได้ไม่ดีพอ คำพูดหวานๆที่กลั่นออกมาจากใจเพื่อหวังผลประโยชน์ต่างๆนานา ในวันที่เรามีแรงใจเต็มเปี่ยม เรื่องแค่นี้เราจะรู้สึกว่าเป็นปัญหาเล็กน้อย เราปรับตัวได้ ทนได้ แต่ถ้าเราล้ม สิ้นหวัง แล้วต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้ มันยิ่งหน่วงความรู้สึกให้ตกต่ำลงไปอีก แล้วต่อจากนี้ใครเป็นทุกข์ถ้าไม่ใช่เรา

เชื่อไหมคะว่าไม่มีใครในโลกนี้ไม่เป็นโรคย้ำคิดย้ำทำเวลาเจอเรื่องที่เจ็บปวด? แล้วแต่บางคนก็คิดมากคิดน้อยเพราะสภาพจิตใจของเราไม่เหมือนกัน สภาพแวดล้อมและเหตุการณ์ต่างๆที่พบเจอจะหลอมรวมกันกลายเป็นนิสัยและความคิดของเรา ค่อยๆฝังลงในจิตใต้สำนึก

คนที่จิตใจอ่อนแอไม่ใช่คนแพ้ เพราะเป็นคนที่ต้องอดทนกับทุกอย่าง แล้วถ้าวันหนึ่งมันทนไม่ไหวล่ะ?
ถ้าปัญหากับความทุกข์โหมกระหน่ำเข้าที่จิตใจประจวบเหมาะกับเป็นช่วงเวลาที่ขาดกำลังใจ หันหน้าไปทางไหนไร้คนเหลียวแล หลายคนบอกเข้าใจ แต่กลับเมินเฉยใส่เราในเวลาที่เราต้องการ ความเจ็บปวดนี้ต้องแก้ยังไงกันนะ?

นอกจากจะใช้เกลือจิ้มเกลือ เมื่อความเจ็บปวดทางใจบำบัดไม่ได้ ก็ต้องสร้างความเจ็บปวดทางกายเพื่อบรรเทา แล้วมันจะบรรเทายังไงในเมื่อก็เจ็บปวดเหมือนกัน? เรื่องนี้มันอธิบายยากค่ะ แต่คนที่ทำร้ายตัวเองบ่อยๆคงเข้าใจดีว่ามันบรรเทายังไง

กับบางคน ไม่ต้องการมีความเจ็บปวดอีกต่อไปไม่ว่าจะเป็นกายหรือใจ อยากหายไป ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น ในใจมีแต่คำว่าเจ็บปวด แล้วความคิดต่อมาก็คือ"อยากตาย" ถ้าลบความทรงจำออกจาดตัวเองมันยากนักก็ต้องลบตัวเองจากความทรงจำแทน ลบมันออกไปให้หมดทั้งร่างกายและจิตใจ ไม่ต้องไปพบเจออีก ไม่มีใครรู้หรอกว่าความตายจะทำให้หายเจ็บปวดจริงไหม? แต่หลายคนคิดว่ามันเป็นทางที่อาจจะดีที่สุดก็เป็นได้ เลยเลือกทำมันลงไปโดยหวังว่าวิธีนี้จะสัมฤทธิ์ผล

ความเจ็บช้ำที่มี กลายความหู่ที่ต้องเจอ สูญสลายไปแล้วเมื่อร่างกายไม่มีจิตรับรู้อะไรทั้งนั้น ยินดีด้วยกับคนที่มีทางออกสำหรับชีวิตที่ดีกว่านี้ แต่ก็เข้าใจคนที่ทำร้ายตัวเองค่ะว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน แล้วคุณที่ผ่านเข้ามาเห็นบทความนี้ มีความคิดอย่างไรบ้างคะ? หรือใครมีประสบการณ์ทำร้ายตัวเอง ก็สมารถแชร์แลกเปลี่ยนกันได้นะคะ ขอบคุณค่ะ