น้ำค้างหยาด พร่างพรม กลางทุ่งหญ้า
   มองนภา ฟ้ากระจ่าง พลางคิดถึง
   ผืนฟ้ากว้าง อ้างว้าง สุดรำพึง
   ไยจึงมา คร่ำครวญ หวลพิไร

   ฤาว่าจิต มันตก หกผวา
   ไยเหว่ว้า ว้าวุ่น เป็นไฉน
   หอมกลิ่นดิน กลิ่นหญ้า เกลือกลิ้งไป
   ปล่อยหัวใจ ให้ว่าง ยังค้างคา

   วิตกจิต จิตวิตก หกคว่ำาหงาย
   ต้องผ่อนคลาย ผ่อนใจ หยุดมองหา
   คิดไม่ออก...บอกไม่ถูกปล่อยใจพา
   ให้ว่างว้า เว้นว่าง ช่างประไร

   ธรรมชาติ ขึ้นลง คงเช่นนี้
   สรรพสิ่ง ชั่วดี อยู่ไกลใกล้
   ขอว่างเว้น รักษา กายและใจ
   สงบใน ขันติธรรม นำนาวา

       ทำดีแล้วปล่อยให้...........ผ่านไป
       อย่าหยุดสะดุดใจ............ตกช้ำ
       ประคองจิตอยู่ใด.............คงที่ น้องเอย
       ปลงปลดไว้อย่าย้ำ...........นิ่งไว้พุทโธ