เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป

ฉันคือหยาดน้ำค้างกลางผืนหญ้า
พร่างพรมมายังพิภพหยดชุ่มใส
ณ ราตรีมีเสียงบรรเลงไพร
หริ่งเรไรขับกล่อมล้อมเรียงราย

ยามดึกดื่นครึกครื้นชื่นหนักหนา
ได้ชมฟ้าดารกาเคียงจันทร์ฉาย
หิ่งห้อยน้อยท้าแสงเปล่งประกาย
ระยิบพรายดั่งดาวพราวพนา

ฟ้าสีนิลมีเมฆามาประดับ
พระพายพัดคล้อยเคลื่อนเดือนหรรษา
แปลงเปลี่ยนร่างสร้างศิลป์จินตนา
ดาวหยอกหญ้าฟ้าล้อจันทร์วรรณวิไล

โสมส่องฉายพรายแสงแฝงเลือนลาง
หมอกเบาบางถามน้ำค้างหนาวบ้างใหม
ฉันขอบคุณในคำถามที่ห่วงใย
ขอตอบไปเพียงหนาวกายก็พอทน

ดอกไม้ป่าผลิบานสะพรั่งพร้อม
ส่งกลิ่นหอมน้อมใจให้ฉงน
อยากขยับเข้าใกล้ใจจำนน
มิอาจยลดอกไม้งามตามตั้งใจ

เพียงน้ำค้างมิอาจไฝ่ใคร่เพียงรู้
เกาะเกี่ยวอยู่อย่างเจียมตนบนยอดใบ
มองบุปผาโฉมสคราญที่ห่างไกล
ทำแค่ได้ดมกลิ่นหอมย่อมเพียงพอ

อรุณใกล้ได้ยินเสียงสกุณา
พร้อมกับฟ้าเรืองรองสุกทองหนอ
รวิฉานฉายส่องไพรไก่ขันรอ
เหนือพุ่มกอกิ่งแก้วยังรังสกุณา

น้ำค้างอุ่นอกข้าเอยเคยได้สบ
รักแรกพบรังสิมันต์บนชั้นฟ้า
แม้รู้ว่าความหลงไหลไม่นำพา
โชคชะตาช่างร้ายนักจับทางตาย

เฝ้าจ้องมอง..จนร่างกายละเหยแห้ง
อาทิตย์แรงแสงแผดเผาเงาจางหาย
แสบและร้อนทรมานทั้งร่างกาย
จวบสุดท้ายมลายสิ้นถิ่นปฐพี

"ถุงมือมารตี"