ตามหัวข้อเลยค่ะ ขอเกริ่นก่อนว่าครอบครัวของจขกท.พ่อแม่ยังอยู่ด้วยกันแต่ว่ามีปัญหามือที่3ค่ะ บวกกับว่าทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือนทำให้เรารับรู้ถึงปัญหาการทะเลาะกันและการไม่มีเวลาให้ของพวกเค้ามาตั้งแต่เด็กค่ะ เราเคยเห็นภาพแม่จะฆ่าตัวตาย และกับพ่อที่เราทำดีแค่ไหนก็ไม่เคยชม เราเคยคิดว่าเราเก็บกดเราบอกทุกคนในครอบครัวแต่ก้ไม่มีใครเชื่อเรา คิดว่าเราเพ้อมโนไปเอง เราชอบแอบร้องไห้คนเดียวเวลาที่ถูกทำโทษแล้วก็เวลาดูหนังที่เกี่ยวกับการถูกทอดทิ้งเราจะร้องออกมาเยอะและรู้สึกเศร้าในใจมากเป็นพิเศษ สิ่งที่เราเคยชอบทำในตอนเด็กตอนนี้คือไม่อยากไม่ชอบทำทั้งๆที่เคยชอบ เราเคยเป็นเด็กร่าเริงเข้าสังคมเก่งตอนนี้คือปฏิเสธที่จะเข้าหาทุกคน ซึ่งมันจะส่งผลในอนาคตอย่างแน่นอนจขกท.รู้ดีค่ะแต่ทำไม่ได้จริงๆหาทางเลี่ยงทุกทาง ยิ่งถ้าตอนที่ถูกให้ทำอะไรคนเดียวเพราะคนอื่นติดภารกิจ เช่น เคยมีเพื่อนไปเที่ยวแต่ตอนนี้เพื่อนไม่ว่างเพราะเพื่อนติดซ้อมกีฬาไปแข่ง อะไรประมาณนี้อ่ะค่ะ เหมือนสิ่งที่เคยมีมันไม่มีไปชั่วขณะจะยิ่งเฟลมากๆจะเก็บตัวร้องไห้อย่างเดียวเลย มีอีกอย่างนึงที่ทำลายใจเราจริงๆคือความไว้ใจตอนคบกับแฟนค่ะ เค้าทำลายความไว้ใจเราหมดเลยมันทำให้เราระแวงในการให้ใจกับใครตั้งแต่ตอนนั้น เราเลยกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวขึ้นมาทันที เราไม่แคร์ความรู้สึกของใครเลยแม้แต่คนในครอบครัว เรารำคาญคนที่เรียกร้องแต่เรากลับชอบเรียกร้องซะเอง เรารู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวทั้งที่พ่อแม่อยู่ข้างๆเราตลอดเวลาแต่เรากลับไม่รู้สึกเลย เราสังเกตตัวเองมาซักพักค่ะถึงได้รู้ แต่ทั้งหมดนี้เรายังไม่เคยปรึกษาจิตแพทย์นะคะเราไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไง เราควรพบจิตแพทย์มั้ยคะ