ไม่รู้จะพุดยังไงหรอกนะ เราทะเลาะกับพ่อแม่มา คือแม่เค้ามาว่าเราว่าชอบทำงานดึกๆเที่ยงคืนแล้วยังไม่นอน เราก็เลยสวนกลับว่าก็ทำงานอ่า แม่ก็เริ่มใส่อารมณ์ขึ้นแล้วเค้าก็บอกว่าแล้วทำไมเสาร์อาทิตย์ไม่ยอมทำละ เราเลยเงียบ....ไม่ตอบอะไรเราคิดในใจว่า ถึงบอกไปเขาก็ไม่เข้าใจเราหรอก งานเราก็ไม่ได้ทำแค่งานเดียวไหมละ เราพยายามเคลียงานทุกอยากให้เสร็จก่อนสอบ เราเลยนอนดึกนิดหน่อย แล้วพอเราเงียบพ่อก็ถามว่าแม่ถามก็ตอบไปสิ เราเลยคิดว่าตอบไปแล้วไงอ่าก็หาว่าเราแถอยู่ดี เราไม่ชอบเลยเวลาพ่อแม่เครียดแล้วชอบเอามาลงที่เรา จนตอนนี้เรารู้สึกเก็บกรดมากเพาะเราพูดกับใครไม่ได้เลย เหมือนว่าเค้าไม่ได้เข้าใจเราอยากที่เราพยายามสื่อให้รู้ เค้าไม่เคยรู้เลยว่าบางครั้งที่เค้าด่าเราแอบน้อยใจ แอบร้องไห้ แต่เราไม่เคยบอกหรอกนะว่าเราเสียใจเพราะเราพูดอะไรไม่ได้เลยเราพูดกันพ่อแม่วันนึงไม่ถึง10ประโยคเเวลาเราเครียด เราแย่ เราไม่ไหวแล้ว เค้าก็ไม่เคยมาปลอบ มาให้กำลังใจ จนบางครั้งเราคิดว่าเราไม่ใช่ลูกแท้ๆของเค้า เรารู้นะว่าทุกคนคงคิดว่าเค้าห่วง เราก็คิดแบบนั้นแหละแต่เราก็อยากมีเพื่อน มีพี่ แต่เรารู้สึกว่าพ่อก็เป็นแค่พ่อ เวลาเราดูหนังหรือเห็นครอบครัวอื่นยังคิดเลยว่าพ่อแม่ของคนอื่นเค้าเป็นแบบพ่อแม่เราไหม แต่ก็โชคดีนะค่ะที่เราไม่เคยคิดจะฆ่าตัวตาย บางคั้งเรายังนึกเลยว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าหรือเป็นบ้าไปแล้ว ขนาดตอนเขียนอยู่นี้ก็ยังโดนทิ้มแทง
#ขอระบายหน่อยเถอะค่ะ