ตั้งแต่ออกมาจากมหาลัยเก่า ย้ายมาเรียนราม มาอยู่บ้านเฉยๆ รอสอบ เรานอนไม่หลับมา1-2ปีได้แล้ว รู้สึกเสียใจทุกวันไม่มีความสุขเลย หดหู่ ไม่กระตือรือร้น ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากคุยกับใคร ท้อแท้กับชีวิต ไม่มีความหวัง ไม่มีเป้าหมายชีวิต เราคิดว่าแค่เหงาแค่เบื่อ แต่ก็เบื่อจริงๆ เบื่อทุกอย่าง เราคิดว่าเราขี้เกียจ ใครพูดอะไรนิดหน่อยเราก็คิดมาก พ่อแม่เราก็ไม่เหมือนคนอื่น แฟนเราก็ทำร้ายจิตใจได้ตลอด จนอยากนอนแต่ในห้อง ไม่อยากเจอใครเป็นแบบนี้ซ้ำๆทุกวัน เราพึ่งมารู้สึกหดหู่ เหนื่อย หลับก็ไม่เคยได้หลับเต็มอิ่ม หลับตี2ตื่นตี3 หลับตี5ตื่น5ครึ่ง หลับ8โมงตื่น10โมง หลับๆตื่นๆ อยู่ดีๆก็ร้องไห้เองตอนกลางคืน คิดเรื่องที่แฟนเคยไล่ คิดถึงตอนพ่อแม่พูดแขวะใส่ นึกถึงตัวเองทำไมชีวิตล้มเหลวขนาดนี้ เหนื่อย เบื่อ ขับรถอยู่ดีๆก็เคยอยากให้รถชนให้ตายๆตลอดเวลาเลย เบื่อชีวิตว่ะ ไม่มีไรดีเลย เรียนก็ไม่ได้เรื่อง ออกไปก็เจอแฟนด่า ทำไรก็โดนด่า กลับบ้านมาก็ไม่เจอใคร พ่อกับแม่ก็เล่นไพ่ พี่ก็นอนกกกับเมีย เรียนก็เหลวไหลโดนไล่ออกมาไม่รู้กี่รอบ เรียนไหนก็ไม่ได้เรื่อง จนไม่อยากเรียนแล้วไม่อยากทำไรเลย ทำไรก็แย่ไปหมด ขนาดนอนกับแฟนยังรู้สึกว่ามันแค่ความเคยชิน อยู่ดีๆก็ร้องไห้ทั้งที่มันแค่พูดปกติเหมือนที่มันพูด เราเหนื่อยอ่ะ เราหดหู่ กูเบื่อกุเหนื่อย อยู่เฉยๆก็ยังเหนื่อย น้ำหนักเราลงมาจาก59-60 ตอนนี้49 ทั้งที่ไม่ออกกำลังกาย ไม่ได้กินยาลดน้ำหนัก เราไม่หิว เราไม่อยาก เราเบื่อ เราเหนื่อย เราอึดอัด เราทรมานอ่ะ เรากลัวเราเป็นโรคซึมเศร้าแต่เราก็ออกจากความคิดพวกนี้ไม่ได้ เราคิดวนๆซ้ำๆ ไม่อยากคิดแต่มันคิดเอง คิดตลอดเวลา เราไม่ไหว เราทรมาน...