เรียนปวช.ปี1ที่พระนครเหนือแล้วมันต้องทำงานตะไบครับ แล้วทีนี้อาจารย์แกอยากได้งานเนี้ยบมากกกกก ซึ่งห้องอื่นไม่เห็นต้องเนี้ยบขนาดห้องผมเลย เพื่อนผมเขาก็เริ่มไปชิ้นอื่น กระบวนการอื่นกันแล้ว ผมยังตะไบชิ้นหนึ่งไม่เสร็จเลยครับ ไปส่งงานอาจารย์กี่ครั้งก็โดนตีกลับประจำจนไม่อยากส่งเลย รู้สึกกลัวอาจารย์มากๆเพราะผมเห็นเพื่อนโดนเหวี่ยงงานทิ้งไปแล้ว ตอนนี้วิชาปฏิบัติเหมือนเป็นฝันร้ายของตัวผมเลยครับ คือทำกี่อาทิตย์ๆก็ตั้งเป้าว่าจะเสร็จให้ได้แต่คำตอบที่ได้กลับมาเดิมๆก็คือ ไม่ผ่าน ผมเต็มที่กับมันแล้วนะ ตั้งใจกับมันมากๆด้วย หรือเพราะผมไม่มีพื้นฐานด้านช่างมาก่อนพอมาเจออยาสงนี้ ผมเลยท้อมากกกกกกก สอบมิดเทอมก็ใกล้เข้ามาแล้ว มันก็เครียดมากๆแล้วนะ ยังต้องมาเจองานตะไบที่ทำให้ผมเครียดเข้าไปอีก หลังๆมานี้ทำอะไรจิตก็ชอบคิดฟุ้งซ่านไปถึงตะไบจนท้อมาถึงเรื่องเรียนด้วย   งานตะไบผมไปช้ามากจริงๆครับ ผมอยู่กลุ่มที่ช้าที่สุดในห้องมาหลายสัปดาห์แล้ว คิดให้กำลังใจตัวเองทุกสัปดาห์ว่า "เอาวะ วันนี้ผ่านแน่" แต่สุดท้ายไม่ผ่าน+หมดเวลาทำ ใจก็ห่อเหี่ยวเข้าไปอีก มันอยากทำต่อให้เสร็จๆไปเลยครับ กลับดึกก็ยอม แต่มันเข้าไปทำนอกเวลาไม่ได้ครับ คือต้องทำในคาบอย่างเดียว แล้วก็กลับมาคิดมากอีกเพราะว่าวิชานี้หน่วยกิตเยอะ ผมกลัวไปหมดทุกอย่าง กลัวไปก่อนล่วงหน้า กลัวจนกินข้าวไม่ลง นอนก็ไม่ค่อยหลับ ตื่นเช้ามาก็คิดไปถึงตะไบอีกก็เครียดอีก TT