สวัสดีค่ะ
เรามีเรื่องที่เรารู้สึกผิดทุกครั้งที่ทำ และมานั่งร้องไห้ทีหลังตลอด TT คือเรามีน้องที่อายุห่างกันหลายปีมาก แต่เราชอบทะเลาะกะน้องเวลาน้องพูดจาไม่ฟังและชอบทำกิริยาไม่ดีใส่ (อันนี้เรารู้ว่ามันคงเป็นเพราะเราที่ทำใส่น้องก่อน ดั่งคำที่บอกว่าเด็กเหมือนผ้าขาว) เช่นการเถียง การทำกิริยากระแทกใส่
แต่ทุกครั้งเราก็พยายามจะพูดดี แต่ยิ่งพูดดีน้องก็ งอแง ยิ่งเอาแต่ใจ คนเดียวที่น้องฟังคือพ่อ น้องกลัวพ่อมาก พ่อเป็นคนเดียวที่น้องจะไม่ดื้อใส่ อาจจะเป็นเพราะพ่อไม่เคยพูดจาไม่ดีเป็นคนพูดไม่เสียงดังเพราะพ่อเป็นคนใจเย็นมาก
ทุกครั้งที่เราโมโหมากเราจะพูดจาแย่มาก แบบว่า....ไปหาพี่ใหม่เลย บางทีโมโหก็พูดกูว่ากูไม่เป็นพี่แล้ว บางทีก็หยิกน้องจนน้องร้องไห้ พอเราพูดจบเราก็ต้องมานั่งเสียใจ นั่งร้องไห้คนเดียวทุกครั้งและร้องหนัก เรารู้สึกแย่ที่โตกว่าน้องตั้งเยอะ จนจะเป็นแม่คนได้แล้วทำไมเรายังต้องมานั่งทะเลาะกับเด็กอยู่ เราพยายามใจเย็นในหลายๆรอบ ด้วยคำพูดที่ว่าน้องยังเด็กอยู่ แต่ก็ยับยั้งอารมณ์ตัวเองไม่ได้ซักที
ยิ่งตอนน้องเด็กๆเราเคยผลักน้องล้มกลางห้างแม่เราเห็น แม่เราตกใจและเสียใจกับเรามาก และเราก็ขอโทษแม่ และสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก ทุกวันนี้ภาพนั้นยังติดตาเราอยู่ตลอด ร้องไห้ทุกครั้งที่นึกถึง เรารู้สึกว่าเราเป็นพี่ที่โคตรแย่อ่ะ
ส่วนครั้งนี้เราแบบไม่ไหวกับคำพูดและการกระทำเรา จนต้องมาตั้งกระทู้ถาม ว่าเราควรทำยังไงดีให้ใจเย็น ไม่หงุดหงิดคือเหมือนโง่เน๊อะ แค่นี้ต้องมานั่งตั้งกระทู้ 55555+แต่อยากจะรู้ความคิดของเพื่อนๆว่า เพื่อนๆจะมีวิธีจัดการกับอารมณ์ตัวเองอย่างไร
กระทู้อาจจะยาวหน่อยนะคะ เพราะเราอยากระบาย TT
ตอนโมโหเราชอบพูดจาไม่ดีและรู้สึกผิดทีหลัง ทำยังไงดี?
เรามีเรื่องที่เรารู้สึกผิดทุกครั้งที่ทำ และมานั่งร้องไห้ทีหลังตลอด TT คือเรามีน้องที่อายุห่างกันหลายปีมาก แต่เราชอบทะเลาะกะน้องเวลาน้องพูดจาไม่ฟังและชอบทำกิริยาไม่ดีใส่ (อันนี้เรารู้ว่ามันคงเป็นเพราะเราที่ทำใส่น้องก่อน ดั่งคำที่บอกว่าเด็กเหมือนผ้าขาว) เช่นการเถียง การทำกิริยากระแทกใส่
แต่ทุกครั้งเราก็พยายามจะพูดดี แต่ยิ่งพูดดีน้องก็ งอแง ยิ่งเอาแต่ใจ คนเดียวที่น้องฟังคือพ่อ น้องกลัวพ่อมาก พ่อเป็นคนเดียวที่น้องจะไม่ดื้อใส่ อาจจะเป็นเพราะพ่อไม่เคยพูดจาไม่ดีเป็นคนพูดไม่เสียงดังเพราะพ่อเป็นคนใจเย็นมาก
ทุกครั้งที่เราโมโหมากเราจะพูดจาแย่มาก แบบว่า....ไปหาพี่ใหม่เลย บางทีโมโหก็พูดกูว่ากูไม่เป็นพี่แล้ว บางทีก็หยิกน้องจนน้องร้องไห้ พอเราพูดจบเราก็ต้องมานั่งเสียใจ นั่งร้องไห้คนเดียวทุกครั้งและร้องหนัก เรารู้สึกแย่ที่โตกว่าน้องตั้งเยอะ จนจะเป็นแม่คนได้แล้วทำไมเรายังต้องมานั่งทะเลาะกับเด็กอยู่ เราพยายามใจเย็นในหลายๆรอบ ด้วยคำพูดที่ว่าน้องยังเด็กอยู่ แต่ก็ยับยั้งอารมณ์ตัวเองไม่ได้ซักที
ยิ่งตอนน้องเด็กๆเราเคยผลักน้องล้มกลางห้างแม่เราเห็น แม่เราตกใจและเสียใจกับเรามาก และเราก็ขอโทษแม่ และสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก ทุกวันนี้ภาพนั้นยังติดตาเราอยู่ตลอด ร้องไห้ทุกครั้งที่นึกถึง เรารู้สึกว่าเราเป็นพี่ที่โคตรแย่อ่ะ
ส่วนครั้งนี้เราแบบไม่ไหวกับคำพูดและการกระทำเรา จนต้องมาตั้งกระทู้ถาม ว่าเราควรทำยังไงดีให้ใจเย็น ไม่หงุดหงิดคือเหมือนโง่เน๊อะ แค่นี้ต้องมานั่งตั้งกระทู้ 55555+แต่อยากจะรู้ความคิดของเพื่อนๆว่า เพื่อนๆจะมีวิธีจัดการกับอารมณ์ตัวเองอย่างไร
กระทู้อาจจะยาวหน่อยนะคะ เพราะเราอยากระบาย TT