สวัสดีค่ะทุกๆคนที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้
ทุกอย่างที่ฉันจะเล่าให้ฟังมันคือเรื่องที่เกิดกับตัวฉันจริงๆ ฉันเป็นผู้หญิงคนนึงที่ยึดถือในเรื่องรักเดียวใจเดียวค่ะ
ฉันมีสามีคนนี้เป็นคนแรกและคนเดียวมาตลอด 20ปี ฉันคบกับเค้าตั้งแต่วันที่ไม่มีอะไรเลยจริงๆ คำว่าเริ่มต้นจากศูนย์เป็นยังไงฉันเข้าใจในคำๆนั้นเลยค่ะ
ฉันทิ้งทุกๆอย่างเพื่อมาอยู่กับคนที่รัก
ทิ้งอนาคตและความสุขสบายทั้งหมด
ยอมมาลำบากเริ่มต้นด้วยกัน ช่วยกันทำมาหากินมาตลอดจนตั้งตัวได้
มาถึงตรงนี้แล้วความจริงชีวิตฉันมันน่าจะดีขึ้นนะ แต่พอเริ่มมีฐานะสิ่งที่เปลี่ยนไปคือสามี เค้าเริ่มเที่ยวมากขึ้น และมีผู้หญิงเข้าหาเค้ามากขึ้น เค้าเป็นคนหน้าดีเป็นที่น่ามองของผู้หญิงอยู่แล้ว
แล้วความเจ็บปวดของฉันก็เริ่มเกิดขึ้น
เค้าเริ่มมีความสัมพันธุ์กับผู้หญิงไปเรื่อยแต่ไม่ได้จริงจัง พอฉันรู้ก็ร้องไห้เสียใจแต่ทำไรไม่ได้ ทำได้แค่อดทนจำใจยอมรับมันไป บอกตัวเองว่าไม่เป็นไรยังไงเราก็คือตัวจริงของเค้า พยายามบอกตัวเองแบบนี้เรื่อยมาหลอกตัวเองว่าไม่เป็นไรแต่ในใจมันไม่ใช่เลย
จนวันนึงเค้าก็มาคุยกับแฟนเก่าสมัยเรียนของเค้าที่เพิ่งเลิกกับแฟนมา
คุยไปคุยมาถ่านไฟเก่าก็ติดไฟ
กลายเป็นมีอะไรกันแล้วเค้าก็มาบอกให้ฉันรู้ เค้าขอให้ฉันเข้าใจพวกเค้าว่าเค้ารักกันแต่เค้าก็รักฉันด้วย ขอมีอีกคน
ตอนนั้นฉันกำลังท้องอยู่ ฉันเสียใจมากที่สุดในชีวิต เหมือนใครมาผลักตกตึก10ชั้น ทุกอย่างมันอื้ออึ้งไปหมด ร้องไห้จนใจจะขาด กินไม่ได้นอนไม่ได้
คนท้องน้ำหนักต้องขึ้นแต่ฉันกลับลง
ฉันขอร้องให้เค้าทั้งคู่ยุติเรื่องนี้แต่เสียงร้องขอฉันมันไม่เป็นผล เค้ายืนยันที่จะคบกันแบบนี้ต่อไป สรุปแล้วฉันทำไรไม่ได้เลยได้แต่ร้องไห้คนเดียวทุกวัน
จนวันคลอดเค้าจำเป็นต้องเฝ้าฉันแต่ก็ยังเอาคนนั้นมาที่ห้องด้วย ตอนที่ฉันเห็นเค้าป้อนขนมกัน หัวใจมันเหมือนมีดปักลงเลย เค้าพาผู้หญิงคนนี้เข้ามาใกล้ครอบครัวมากขึ้น ฉันพักฟื้นหลังคลอดเค้าก็เอามาอยู่ในห้องที่ฉันทำงานด้วย
กิจการที่เราสองคนช่วยกันสร้างมา
จากวันที่ลำบาก วันที่ต้องตรากตรำ แล้ววันนี้สบายขึ้นกลับเป็นคนอื่นที่เค้าไปดูแล เวลานั้นฉันเจ็บปวดมากค่ะ พอฟื้นตัวได้ฉันก็เริ่มทำงาน ทำไปเลี้ยงลูกอ่อนไปด้วย ช่วงนั้นเค้าติดคนนี้มาก วันๆเอาแต่ออกไปเฝ้าคนนี้ไม่อยู่คอยช่วยคอยดูแลฉันกับลูกเลย ฉันทำงานไปเลี้ยงลูกไปร้องไห้ไป และแล้ววันนึง
วันที่เวรกรรมตามมาถึง เค้าสองคนทะเลาะกัน จริงๆแล้วก็ทะเลาะกันมาตลอดเรื่องหึงหวง แต่ครั้งนี้หนักถึงขั้นผู้หญิงกินยาฆ่าตัวตายเพื่อพิสูจว่าไม่ได้มีใคร เค้ากลัวว่าสามีฉันจะเลิกเพราะคิดว่าเค้ามีคนใหม่มาติดพัน เค้ารั้งด้วยการขู่ทำร้ายตัวเองแบบนี้มานานแล้ว
แต่ครั้งนี้เค้ากินยาฆ่าหญ้าค่ะ ผลคือเค้าเสียชีวิตค่ะ มันเป็นเวรกรรมจริงๆ แต่ฉันสงสารเค้ามากนะ ฉันเคยเตือนเค้าว่าอย่าเข้ามาเป็นมือที่สามเลย
ฉันทั้งเตือนทั้งขอร้องแต่สุดท้ายแล้วเค้าไม่เชื่อฉัน จนมามีจุดจบเช่นนี้
เค้าเป็นลูกคนเดียว เหลือแม่คนเดียว
แม่ของเค้าเสียใจมาก สิ่งที่ฉันพอจะช่วยได้คือช่วยดูแลแม่เค้า ฉันช่วยด้วยใจจริงมันอาจจะดูไม่น่าเชื่อและไม่น่าไว้ใจ เพราะฉันก็เป็นคนที่ลูกสาวเค้าทำร้ายจิตใจมาก่อน แต่ในเมื่อเค้าชดใช้กรรมไปแล้วฉันก็อโหสิให้ และช่วยดูแม่เค้าให้แทนเค้า จากเหตุการณ์นี้ฉันคิดว่าสามีฉันจะเข็ดและไม่ทำแบบนี้อีก
เค้าเข็ดไป5ปีค่ะ แล้ววันนึงเค้าก็เริ่มทำตัวเหมือนเดิมอีก เริ่มไปเที่ยว เริ่มมีแชทคุยกับผู้หญิงผ่านแอปหาคู่ จนวันนึงเค้าก็ได้เจอผู้หญิงคนนึงที่ถูกใจอีก เริ่มต้นจากคำว่าเพื่อน แล้วก็เกินเลยไปมีอะไรกัน แล้วเหตุการณ์เดิมก็กลับมาหาฉันอีกครั้ง แน่นอนค่ะฉันก็ร้องไห้เสียใจเหมือนเดิมและพยายามขอร้องให้เค้าหยุดซะแต่ก็ไม่ยอมหยุด จนฉันขอนัดเจอผู้หญิงคนนี้เพื่อคุย ฉันเตือนผู้หญิงคนนี้ ฉันไม่อยากให้ใครต้องมามีจุดจบแบบคนเก่าอีก แต่เค้าก็ไม่เชื่อฉัน
เค้ายืนยันที่จะคบกันต่อ สุดท้ายคือฉันไม่สามารถทำไรได้ ก็ต้องแบกความเสียใจเพียงคนเดียวอีกครั้ง เค้าเริ่มออกจากบ้านมากขึ้นจนถึงขั้นไม่กลับบ้าน
ออกไปเช่าห้องอยู่ด้วยกัน อาทิตย์นึงกลับบ้าน 3ครั้ง แต่ก็มาแต่ตัวใจไปทางนั้น ชีวิตฉันแทบไม่มีเค้าเลย ฉันร้องไห้แล้วมองหน้าลูกๆ และบอกตัวเองให้ลุกขึ้นมา ต้องอยู่เพื่อลูก ฉันพาลูกไปเที่ยวเองโดยไม่มีเค้า ทำทุกอย่างให้ปกติที่สุดเพื่อลูกจะได้ไม่รู้สึกขาด ถึงแม้ภายนอกจะดีขึ้นแต่ข้างในยังร้องไห้อยู่ทุกวัน แล้ววันนึงก็เกิดเรื่องขึ้น สามีฉันกินยาทำร้ายตัวเอง เพราะทะเบาะกับผู้หญิงนั้นจนผู้หญิงเก็บของหนีไป เค้าก็เอาชีวิตมารั้งผู้หญิงคนนี้ ฉันไปถึงที่โรงบาลเจอหน้าผู้หญิงคนนี้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ฉันไม่คุยดีด้วย ถึงขั้นจะตีกันเลย เพราะผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ยอมฉัน ถือว่าตัวเองก็เป็นเมียเหมือนกัน และถือว่าสามีฉันรักเค้าอย่างหัวปักหัวปำเช่นกัน
ทีแรกฉันก็หัวร้อนเหมือนกัน มันคงเป็นเรื่องปกติของคนที่เจ็บแบบฉัน แต่เมื่อใจฉันสงบนิ่งลง ฉันนั่งเฝ้าสามีฉันกับผู้หญิงคนนั้นด้วย ฉันก็เริ่มสังเกตุตามตัวเค้าเขียวช้ำคงเป็นสามีฉันที่ทำ เท่าที่ฉันรู้มาก็คือสองคนนั้นทะเลาะตบตีกันบ่อยมาก ฉันก็เห็นใจผู้หญิงเลยคุยกันว่า ฉันจะให้ผู้หญิงมาอยู่ด้วยกัน มาถึงตรงนี้แล้วตรงจุดที่ฉันต้องจำใจยอมอีกแล้ว ฉันให้มาช่วยทำงาน แรกๆก็ดูจะไม่มีอะไรทุกอย่างก็ราบรื่นดี แต่เค้าก็ทะเลาะกันมาตลอด เพราะต่างคนก็ร้อนทั้งคู่ไม่มีใครยอมใคร ฉันเป็นคนที่คอยห้ามมาตลอด ออกจะปกป้องฝ่ายหญิงด้วยซ้ำ จนมาวันนึงผู้หญิงท้อง
ฉันยอมรับนะว่าทำใจไม่ได้เหมือนกัน คือต่อจากนี้ไปมันไม่ใช่แค่ฉันแล้วที่รู้สึกถูกแย่งความรักไป ลูกๆฉันเค้าต้องมาคิดแบบฉันด้วยเหรอ ฉันโกรธเค้าสองคนนะที่ปล่อยให้ท้อง ทั้งๆที่ทีแรกบอกว่าไม่ท้อง แต่จู่ๆเค้ากลับทำให้มีลูกกันขึ้นมา ช่วงแรกฉันไม่คุยด้วยเพราะเหมือนว่าถูกหักหลังเพราะฉันไม่ต้องการให้เค้ามีลูกด้วยกัน ฉันไม่อยากให้ลูกๆฉันต้องเจ็บปวดเหมือนฉัน
แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้วก็ต้องทำใจยอมรับไปอีกครั้ง ทุกอย่างดูตึงขึ้นไม่เหมือนเดิม ผู้หญิงคนนี้แพ้ท้องแล้วสามีฉันก็ดูจะเอาใจใส่จนออกหน้าออกตาเกินไป จนตัวฉันเองก็น้อยใจ พอมีความน้อยใจเกิดขึ้นก็สะสมเป็นความขุ่นมัวฉันก็คนๆนึงนี้แหละถึงจะมีความอดทนสูงแต่ก็มีบ้างที่ทนไม่ได้ เริ่มมีคำพูดตัดพ้อจากฉันบ้าง จนทำให้สามีฉันต้องเพลาๆลง แต่ก็ยังดูแลดีกว่าตอนฉันท้องซะอีก อยากกินไรหาให้ทุกอย่าง แต่เค้าก็ยังคงมีปัญหาทะเลาะกันตลอด จนสามีฉันก็ไปมีคนอื่นอีก ที่นี้ล่ะเรื่องมันไม่ปกติดีเพราะผู้หญิงคนนี้ไม่ยอมอาละวาดทุกวัน ฝ่ายคนใหม่ก็ไม่ยอมเช่นกัน พอสามีฉันจะไปหาอีกคน ทางนี้ก็ทำทุกทางเพื่อดึงไม่ให้ไป
จนสุดท้ายสามีฉันเลือกที่จะเลิกกับคนใหม่เพื่อจบปัญหา ที่งี้ล่ะเลิกได้ ทำไมเวลาฉันขอร้องถึงไม่ยอมบ้าง
แต่เค้าสองคนทะเลาะกันมาตลอด บั่นทอนจิตใจกันเองทุกๆวันจนเค้าคลอดก็มีทะเลาะกันอีก ฉันตอนนั้นได้แต่คิดว่ามันคงเป็นเวรกรรมของเค้าทั้งคู่ที่ต้องทะเลาะกันจนไม่รู้ว่าความสุขอยู่ตรงไหน พอผู้หญิงคลอดลูกมาได้เกือบเดือน ฉันเองก็ไม่รู้ว่าช่วงนั้นเค้าเป็นอะไร ทำไมถึงมองฉันในแง่ร้ายด้วยก็ไม่รู้ บางทีเค้าทะเลาะกันแต่กลับว่าๆฉันยุยงอะไรบ้าง แต่ฉันไม่เคยเลยที่คิดจะทำแบบนั้น จนฉันทะเลาะกันกะผู้หญิง เถียงกันไม่คุยกัน แต่สุดท้ายฉันก็ต้องยอมคุยเพราะลูกเค้าไม่สบาย ด้วยความเป็นแม่ของฉันก็นึกห่วงเด็ก เลยไปดูและพาไปหาหมอ ผู้หญิงคนนี้เลี้ยงเด็กไม่เป็น ถ้าวันนั้นฉันไม่ไปดูเด็กอาจช็อคเพราะไข้สูงมาก เด็กต้องนอนโรงบาลแม่เด็กต้องเฝ้า ทีนี้พอห่างกันสามีฉันก็เริ่มหงุดหงิด เริ่มคิดมาก แล้วยิ่งฝ่ายหญิงเถียงกลับด้วยเรื่องเลยไปกันใหญ่ สามีฉันก็พูดขู่จะทำร้ายไป แค่ขู่ให้กลัวแต่ฝ่ายนั้นกลัวมากเลยบอกทางบ้านเค้าแล้วสุดท้ายเค้าก็พาลูกเค้าหนีไป
เค้าไปแล้วค่ะ เค้าคงคิดได้ว่าเค้าอยู่ต่อไปคงไม่มีความสุข เค้าคงตาสว่างแล้ว
ฉันก็ขอให้เค้าไปดีจิงๆ ได้เริ่มต้นใหม่และทำในสิ่งที่ถูกต้อง
เหมือนทุกอย่างจะจบลงแต่ไม่จบค่ะ
สามีฉันสลดไปพักนึง กลับมาใช้ชีวิตแบบครอบครัวจริงๆอยู่พักนึง ก็เริ่มเสาะหาคนใหม่อีก เริ่มคุย เริ่มนัดเจอ เริ่มทำเหมือนเดิมอีก จนตอนนี้เค้าก็เจอคนๆนึงที่เค้าบอกว่าไม่สามารถเลิกได้
เค้าเล่าทุกเรื่องที่เกิดขึ้น เล่าเรื่องฉันให้คนนั้นฟังทุกอย่าง จนคนนั้นอยากจะมาใช้ชีวิตร่วมด้วยกัน อยากให้ฉันยอมรับ
ง่ายๆคือเต็มใจยอมอยู่ในสถานะเมียน้อย ผู้หญิงทุกคนที่คบกับสามีฉันต่างก็รู้อยู่แก่ใจว่าสามีฉันมีครอบครัวแล้ว
ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมคนพวกนี้ถึงเห็นว่าเรื่องผิดบาปนี้เป็นเรื่องปกติ
ความละอายต่อสิ่งผิดไปไหนหมด
และสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจมากที่สุดคือสามีฉันเองที่ไม่เคยรู้จักหยุด หยุดทำร้ายจิตใจฉันเลย ฉันคนที่ยึดมั่นในรักเดียวใจเดียวแต่ฉันกลับเป็นคนที่ต้องเจ็บช้ำเรื่อยไป จริงๆแล้วรักเดียวใจเดียวมันดีแล้วจริงหรือป่าว เป็นคนที่ใครต้องการจะมีจริงๆรึป่าว เริ่มไม่แน่ใจแล้วจริงๆ
สุดท้ายนี้ฉันขอเตือนผู้หญิงทุกคนที่กำลังคิดจะเป็นมือที่สามของครอบครัวคนอื่นว่า อย่าคิดไปเล่นกับไฟนรกเลย
เวรกรรมมันมีจริงๆนะ ฉันเห็นมากับตาตัวเองแล้ว ไม่ว่าใครก็ตามที่เข้ามาจุดจบไม่ได้สวยงามดังใจคิดหรอก
อย่าปลูกต้นรักด้วยน้ำตาคนอื่น
เป็นคนรักเดียวใจเดียวแล้วได้อะไร
ทุกอย่างที่ฉันจะเล่าให้ฟังมันคือเรื่องที่เกิดกับตัวฉันจริงๆ ฉันเป็นผู้หญิงคนนึงที่ยึดถือในเรื่องรักเดียวใจเดียวค่ะ
ฉันมีสามีคนนี้เป็นคนแรกและคนเดียวมาตลอด 20ปี ฉันคบกับเค้าตั้งแต่วันที่ไม่มีอะไรเลยจริงๆ คำว่าเริ่มต้นจากศูนย์เป็นยังไงฉันเข้าใจในคำๆนั้นเลยค่ะ
ฉันทิ้งทุกๆอย่างเพื่อมาอยู่กับคนที่รัก
ทิ้งอนาคตและความสุขสบายทั้งหมด
ยอมมาลำบากเริ่มต้นด้วยกัน ช่วยกันทำมาหากินมาตลอดจนตั้งตัวได้
มาถึงตรงนี้แล้วความจริงชีวิตฉันมันน่าจะดีขึ้นนะ แต่พอเริ่มมีฐานะสิ่งที่เปลี่ยนไปคือสามี เค้าเริ่มเที่ยวมากขึ้น และมีผู้หญิงเข้าหาเค้ามากขึ้น เค้าเป็นคนหน้าดีเป็นที่น่ามองของผู้หญิงอยู่แล้ว
แล้วความเจ็บปวดของฉันก็เริ่มเกิดขึ้น
เค้าเริ่มมีความสัมพันธุ์กับผู้หญิงไปเรื่อยแต่ไม่ได้จริงจัง พอฉันรู้ก็ร้องไห้เสียใจแต่ทำไรไม่ได้ ทำได้แค่อดทนจำใจยอมรับมันไป บอกตัวเองว่าไม่เป็นไรยังไงเราก็คือตัวจริงของเค้า พยายามบอกตัวเองแบบนี้เรื่อยมาหลอกตัวเองว่าไม่เป็นไรแต่ในใจมันไม่ใช่เลย
จนวันนึงเค้าก็มาคุยกับแฟนเก่าสมัยเรียนของเค้าที่เพิ่งเลิกกับแฟนมา
คุยไปคุยมาถ่านไฟเก่าก็ติดไฟ
กลายเป็นมีอะไรกันแล้วเค้าก็มาบอกให้ฉันรู้ เค้าขอให้ฉันเข้าใจพวกเค้าว่าเค้ารักกันแต่เค้าก็รักฉันด้วย ขอมีอีกคน
ตอนนั้นฉันกำลังท้องอยู่ ฉันเสียใจมากที่สุดในชีวิต เหมือนใครมาผลักตกตึก10ชั้น ทุกอย่างมันอื้ออึ้งไปหมด ร้องไห้จนใจจะขาด กินไม่ได้นอนไม่ได้
คนท้องน้ำหนักต้องขึ้นแต่ฉันกลับลง
ฉันขอร้องให้เค้าทั้งคู่ยุติเรื่องนี้แต่เสียงร้องขอฉันมันไม่เป็นผล เค้ายืนยันที่จะคบกันแบบนี้ต่อไป สรุปแล้วฉันทำไรไม่ได้เลยได้แต่ร้องไห้คนเดียวทุกวัน
จนวันคลอดเค้าจำเป็นต้องเฝ้าฉันแต่ก็ยังเอาคนนั้นมาที่ห้องด้วย ตอนที่ฉันเห็นเค้าป้อนขนมกัน หัวใจมันเหมือนมีดปักลงเลย เค้าพาผู้หญิงคนนี้เข้ามาใกล้ครอบครัวมากขึ้น ฉันพักฟื้นหลังคลอดเค้าก็เอามาอยู่ในห้องที่ฉันทำงานด้วย
กิจการที่เราสองคนช่วยกันสร้างมา
จากวันที่ลำบาก วันที่ต้องตรากตรำ แล้ววันนี้สบายขึ้นกลับเป็นคนอื่นที่เค้าไปดูแล เวลานั้นฉันเจ็บปวดมากค่ะ พอฟื้นตัวได้ฉันก็เริ่มทำงาน ทำไปเลี้ยงลูกอ่อนไปด้วย ช่วงนั้นเค้าติดคนนี้มาก วันๆเอาแต่ออกไปเฝ้าคนนี้ไม่อยู่คอยช่วยคอยดูแลฉันกับลูกเลย ฉันทำงานไปเลี้ยงลูกไปร้องไห้ไป และแล้ววันนึง
วันที่เวรกรรมตามมาถึง เค้าสองคนทะเลาะกัน จริงๆแล้วก็ทะเลาะกันมาตลอดเรื่องหึงหวง แต่ครั้งนี้หนักถึงขั้นผู้หญิงกินยาฆ่าตัวตายเพื่อพิสูจว่าไม่ได้มีใคร เค้ากลัวว่าสามีฉันจะเลิกเพราะคิดว่าเค้ามีคนใหม่มาติดพัน เค้ารั้งด้วยการขู่ทำร้ายตัวเองแบบนี้มานานแล้ว
แต่ครั้งนี้เค้ากินยาฆ่าหญ้าค่ะ ผลคือเค้าเสียชีวิตค่ะ มันเป็นเวรกรรมจริงๆ แต่ฉันสงสารเค้ามากนะ ฉันเคยเตือนเค้าว่าอย่าเข้ามาเป็นมือที่สามเลย
ฉันทั้งเตือนทั้งขอร้องแต่สุดท้ายแล้วเค้าไม่เชื่อฉัน จนมามีจุดจบเช่นนี้
เค้าเป็นลูกคนเดียว เหลือแม่คนเดียว
แม่ของเค้าเสียใจมาก สิ่งที่ฉันพอจะช่วยได้คือช่วยดูแลแม่เค้า ฉันช่วยด้วยใจจริงมันอาจจะดูไม่น่าเชื่อและไม่น่าไว้ใจ เพราะฉันก็เป็นคนที่ลูกสาวเค้าทำร้ายจิตใจมาก่อน แต่ในเมื่อเค้าชดใช้กรรมไปแล้วฉันก็อโหสิให้ และช่วยดูแม่เค้าให้แทนเค้า จากเหตุการณ์นี้ฉันคิดว่าสามีฉันจะเข็ดและไม่ทำแบบนี้อีก
เค้าเข็ดไป5ปีค่ะ แล้ววันนึงเค้าก็เริ่มทำตัวเหมือนเดิมอีก เริ่มไปเที่ยว เริ่มมีแชทคุยกับผู้หญิงผ่านแอปหาคู่ จนวันนึงเค้าก็ได้เจอผู้หญิงคนนึงที่ถูกใจอีก เริ่มต้นจากคำว่าเพื่อน แล้วก็เกินเลยไปมีอะไรกัน แล้วเหตุการณ์เดิมก็กลับมาหาฉันอีกครั้ง แน่นอนค่ะฉันก็ร้องไห้เสียใจเหมือนเดิมและพยายามขอร้องให้เค้าหยุดซะแต่ก็ไม่ยอมหยุด จนฉันขอนัดเจอผู้หญิงคนนี้เพื่อคุย ฉันเตือนผู้หญิงคนนี้ ฉันไม่อยากให้ใครต้องมามีจุดจบแบบคนเก่าอีก แต่เค้าก็ไม่เชื่อฉัน
เค้ายืนยันที่จะคบกันต่อ สุดท้ายคือฉันไม่สามารถทำไรได้ ก็ต้องแบกความเสียใจเพียงคนเดียวอีกครั้ง เค้าเริ่มออกจากบ้านมากขึ้นจนถึงขั้นไม่กลับบ้าน
ออกไปเช่าห้องอยู่ด้วยกัน อาทิตย์นึงกลับบ้าน 3ครั้ง แต่ก็มาแต่ตัวใจไปทางนั้น ชีวิตฉันแทบไม่มีเค้าเลย ฉันร้องไห้แล้วมองหน้าลูกๆ และบอกตัวเองให้ลุกขึ้นมา ต้องอยู่เพื่อลูก ฉันพาลูกไปเที่ยวเองโดยไม่มีเค้า ทำทุกอย่างให้ปกติที่สุดเพื่อลูกจะได้ไม่รู้สึกขาด ถึงแม้ภายนอกจะดีขึ้นแต่ข้างในยังร้องไห้อยู่ทุกวัน แล้ววันนึงก็เกิดเรื่องขึ้น สามีฉันกินยาทำร้ายตัวเอง เพราะทะเบาะกับผู้หญิงนั้นจนผู้หญิงเก็บของหนีไป เค้าก็เอาชีวิตมารั้งผู้หญิงคนนี้ ฉันไปถึงที่โรงบาลเจอหน้าผู้หญิงคนนี้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ฉันไม่คุยดีด้วย ถึงขั้นจะตีกันเลย เพราะผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ยอมฉัน ถือว่าตัวเองก็เป็นเมียเหมือนกัน และถือว่าสามีฉันรักเค้าอย่างหัวปักหัวปำเช่นกัน
ทีแรกฉันก็หัวร้อนเหมือนกัน มันคงเป็นเรื่องปกติของคนที่เจ็บแบบฉัน แต่เมื่อใจฉันสงบนิ่งลง ฉันนั่งเฝ้าสามีฉันกับผู้หญิงคนนั้นด้วย ฉันก็เริ่มสังเกตุตามตัวเค้าเขียวช้ำคงเป็นสามีฉันที่ทำ เท่าที่ฉันรู้มาก็คือสองคนนั้นทะเลาะตบตีกันบ่อยมาก ฉันก็เห็นใจผู้หญิงเลยคุยกันว่า ฉันจะให้ผู้หญิงมาอยู่ด้วยกัน มาถึงตรงนี้แล้วตรงจุดที่ฉันต้องจำใจยอมอีกแล้ว ฉันให้มาช่วยทำงาน แรกๆก็ดูจะไม่มีอะไรทุกอย่างก็ราบรื่นดี แต่เค้าก็ทะเลาะกันมาตลอด เพราะต่างคนก็ร้อนทั้งคู่ไม่มีใครยอมใคร ฉันเป็นคนที่คอยห้ามมาตลอด ออกจะปกป้องฝ่ายหญิงด้วยซ้ำ จนมาวันนึงผู้หญิงท้อง
ฉันยอมรับนะว่าทำใจไม่ได้เหมือนกัน คือต่อจากนี้ไปมันไม่ใช่แค่ฉันแล้วที่รู้สึกถูกแย่งความรักไป ลูกๆฉันเค้าต้องมาคิดแบบฉันด้วยเหรอ ฉันโกรธเค้าสองคนนะที่ปล่อยให้ท้อง ทั้งๆที่ทีแรกบอกว่าไม่ท้อง แต่จู่ๆเค้ากลับทำให้มีลูกกันขึ้นมา ช่วงแรกฉันไม่คุยด้วยเพราะเหมือนว่าถูกหักหลังเพราะฉันไม่ต้องการให้เค้ามีลูกด้วยกัน ฉันไม่อยากให้ลูกๆฉันต้องเจ็บปวดเหมือนฉัน
แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้วก็ต้องทำใจยอมรับไปอีกครั้ง ทุกอย่างดูตึงขึ้นไม่เหมือนเดิม ผู้หญิงคนนี้แพ้ท้องแล้วสามีฉันก็ดูจะเอาใจใส่จนออกหน้าออกตาเกินไป จนตัวฉันเองก็น้อยใจ พอมีความน้อยใจเกิดขึ้นก็สะสมเป็นความขุ่นมัวฉันก็คนๆนึงนี้แหละถึงจะมีความอดทนสูงแต่ก็มีบ้างที่ทนไม่ได้ เริ่มมีคำพูดตัดพ้อจากฉันบ้าง จนทำให้สามีฉันต้องเพลาๆลง แต่ก็ยังดูแลดีกว่าตอนฉันท้องซะอีก อยากกินไรหาให้ทุกอย่าง แต่เค้าก็ยังคงมีปัญหาทะเลาะกันตลอด จนสามีฉันก็ไปมีคนอื่นอีก ที่นี้ล่ะเรื่องมันไม่ปกติดีเพราะผู้หญิงคนนี้ไม่ยอมอาละวาดทุกวัน ฝ่ายคนใหม่ก็ไม่ยอมเช่นกัน พอสามีฉันจะไปหาอีกคน ทางนี้ก็ทำทุกทางเพื่อดึงไม่ให้ไป
จนสุดท้ายสามีฉันเลือกที่จะเลิกกับคนใหม่เพื่อจบปัญหา ที่งี้ล่ะเลิกได้ ทำไมเวลาฉันขอร้องถึงไม่ยอมบ้าง
แต่เค้าสองคนทะเลาะกันมาตลอด บั่นทอนจิตใจกันเองทุกๆวันจนเค้าคลอดก็มีทะเลาะกันอีก ฉันตอนนั้นได้แต่คิดว่ามันคงเป็นเวรกรรมของเค้าทั้งคู่ที่ต้องทะเลาะกันจนไม่รู้ว่าความสุขอยู่ตรงไหน พอผู้หญิงคลอดลูกมาได้เกือบเดือน ฉันเองก็ไม่รู้ว่าช่วงนั้นเค้าเป็นอะไร ทำไมถึงมองฉันในแง่ร้ายด้วยก็ไม่รู้ บางทีเค้าทะเลาะกันแต่กลับว่าๆฉันยุยงอะไรบ้าง แต่ฉันไม่เคยเลยที่คิดจะทำแบบนั้น จนฉันทะเลาะกันกะผู้หญิง เถียงกันไม่คุยกัน แต่สุดท้ายฉันก็ต้องยอมคุยเพราะลูกเค้าไม่สบาย ด้วยความเป็นแม่ของฉันก็นึกห่วงเด็ก เลยไปดูและพาไปหาหมอ ผู้หญิงคนนี้เลี้ยงเด็กไม่เป็น ถ้าวันนั้นฉันไม่ไปดูเด็กอาจช็อคเพราะไข้สูงมาก เด็กต้องนอนโรงบาลแม่เด็กต้องเฝ้า ทีนี้พอห่างกันสามีฉันก็เริ่มหงุดหงิด เริ่มคิดมาก แล้วยิ่งฝ่ายหญิงเถียงกลับด้วยเรื่องเลยไปกันใหญ่ สามีฉันก็พูดขู่จะทำร้ายไป แค่ขู่ให้กลัวแต่ฝ่ายนั้นกลัวมากเลยบอกทางบ้านเค้าแล้วสุดท้ายเค้าก็พาลูกเค้าหนีไป
เค้าไปแล้วค่ะ เค้าคงคิดได้ว่าเค้าอยู่ต่อไปคงไม่มีความสุข เค้าคงตาสว่างแล้ว
ฉันก็ขอให้เค้าไปดีจิงๆ ได้เริ่มต้นใหม่และทำในสิ่งที่ถูกต้อง
เหมือนทุกอย่างจะจบลงแต่ไม่จบค่ะ
สามีฉันสลดไปพักนึง กลับมาใช้ชีวิตแบบครอบครัวจริงๆอยู่พักนึง ก็เริ่มเสาะหาคนใหม่อีก เริ่มคุย เริ่มนัดเจอ เริ่มทำเหมือนเดิมอีก จนตอนนี้เค้าก็เจอคนๆนึงที่เค้าบอกว่าไม่สามารถเลิกได้
เค้าเล่าทุกเรื่องที่เกิดขึ้น เล่าเรื่องฉันให้คนนั้นฟังทุกอย่าง จนคนนั้นอยากจะมาใช้ชีวิตร่วมด้วยกัน อยากให้ฉันยอมรับ
ง่ายๆคือเต็มใจยอมอยู่ในสถานะเมียน้อย ผู้หญิงทุกคนที่คบกับสามีฉันต่างก็รู้อยู่แก่ใจว่าสามีฉันมีครอบครัวแล้ว
ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมคนพวกนี้ถึงเห็นว่าเรื่องผิดบาปนี้เป็นเรื่องปกติ
ความละอายต่อสิ่งผิดไปไหนหมด
และสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจมากที่สุดคือสามีฉันเองที่ไม่เคยรู้จักหยุด หยุดทำร้ายจิตใจฉันเลย ฉันคนที่ยึดมั่นในรักเดียวใจเดียวแต่ฉันกลับเป็นคนที่ต้องเจ็บช้ำเรื่อยไป จริงๆแล้วรักเดียวใจเดียวมันดีแล้วจริงหรือป่าว เป็นคนที่ใครต้องการจะมีจริงๆรึป่าว เริ่มไม่แน่ใจแล้วจริงๆ
สุดท้ายนี้ฉันขอเตือนผู้หญิงทุกคนที่กำลังคิดจะเป็นมือที่สามของครอบครัวคนอื่นว่า อย่าคิดไปเล่นกับไฟนรกเลย
เวรกรรมมันมีจริงๆนะ ฉันเห็นมากับตาตัวเองแล้ว ไม่ว่าใครก็ตามที่เข้ามาจุดจบไม่ได้สวยงามดังใจคิดหรอก
อย่าปลูกต้นรักด้วยน้ำตาคนอื่น