พระผู้มีพระภาครับสั่งว่า ดูกรอานนท์
แน่นอน นั่นเธอสดับดีแล้ว
รับมาดีแล้ว ใส่ใจดีแล้ว ทรงจำไว้ดีแล้ว
ดูกรอานนท์ ทั้งเมื่อก่อนและบัดนี้
เราอยู่มากด้วยสุญญตวิหารธรรม
เปรียบเหมือนปราสาทของมิคารมารดาหลังนี้
ว่างเปล่าจากช้าง โค ม้า และลา
ว่างเปล่าจากทองและเงิน
ว่างจากการชุมนุมของสตรีและบุรุษ
มีไม่ว่างอยู่ก็คือสิ่งเดียวเฉพาะภิกษุสงฆ์เท่านั้น
ฉันใด ดูกรอานนท์
ภิกษุก็ฉันนั้นเหมือนกันแล
ไม่ใส่ใจสัญญาว่าบ้าน
ไม่ใส่ใจสัญญาว่ามนุษย์
ใส่ใจแต่สิ่งเดียว
เฉพาะสัญญาว่าป่า
จิตของเธอย่อมแล่นไป
เลื่อมใสตั้งมั่น
และนึกน้อมอยู่ในสัญญาว่าป่า
เธอจึงรู้ชัดอย่างนี้ว่า
ในสัญญาว่าป่านี้
ไม่มีความกระวนกระวายชนิดที่อาศัยสัญญาว่าบ้าน
และชนิดที่อาศัยสัญญาว่ามนุษย์เลย
มีอยู่ก็แต่เพียงความกระวนกระวาย
คือภาวะเดียวเฉพาะสัญญาว่าป่าเท่านั้น
เธอรู้ชัดว่า
สัญญานี้ว่างจากสัญญาว่าบ้าน
สัญญานี้ว่างจากสัญญาว่ามนุษย์
และรู้ชัดว่ามีไม่ว่างอยู่ก็คือสิ่งเดียว
เฉพาะสัญญาว่าป่าเท่านั้น
ด้วยอาการนี้แหละ
เธอจึงพิจารณาเห็นความว่างนั้น
ด้วยสิ่งที่ไม่มีอยู่ในสัญญานั้นเลย
และรู้ชัดสิ่งที่เหลืออยู่ในสัญญานั้นอันยังมีอยู่ว่ามี
ดูกรอานนท์ แม้อย่างนี้
ก็เป็นการก้าวลงสู่ความว่างตามความเป็นจริง
ไม่เคลื่อนคลาด บริสุทธิ์ ของภิกษุนั้น ฯ