ตอนที่ข้า ได้ย่างก้าวเข้าวิทยาลัย ครั้งแรง

ข้านั้นก็มีความ สุข กับเพื่อนอยู่ ดังเช่นปกติ

แต่ หลังจากเวลานั้นผ่านมาไม่นาน
ข้าก็ค้นพบว่า
คำว่า เพื่อน มันชั่งหน้าเบื่อ.      
ทุกๆ เวลาว่าง.ของข้าข้าจะเดิน ทั่ววิทยาลัยคนเดียว   อย่ากเดียวดาย

นั่งคนเดียว   เดินคนเดียว. กินข้าวคนเดียว.      จนผ่านมา  1 เทอม.
หรือ ประมาณ ครึ่ง ปี
ชีวิตข้า ไม่มีความสุขเลย. เฮ้ย

ตอนนี้เวลาว่างข้าอ่านแต่นิยาย จีนและจีนอย่างเดียว

ข้าจึงอย่ากหาคนที่มาเติมเต็มชีวิตข้า
อย่ากมีคนที่เดินเคียงข้างข้า(พูดคุย)

ไม่ว่าจะเป็นตอน เดินเล่น ทานข้าว เล่นเกม พูดคุยกับข้าอย่างมีความสุข

อย่ากมีคนที่เข้าใจความรู้สึกข้าจริงๆ
แม้ข้าจะหน้าตาไม่หล่อมาก อาจะไม่หล่อเลยก็ได้  

แต่ เรื่องความรัก ข้าอาจะไม่ เชี่ยวชาญนัก   เพราะ ข้า ไม่ค่อยได้พูดคุยกับใครเลย.   จนข้า ใช้ภาษาเช่นนี้ไง

ข้าไม่สามารถ พิมพ์ให้ได้ความรู้สึกที่แท้จริงได้

ข้าจึงใช้ภาษาเช่นนี้

แต่ก็นะ...  ข้าอย่ากรู้ว่า มีใครเป็นเช่นข้าบ่างที่เรียนในวิทยาลัยแล้วเป็นเช่นข้า

แต่คงอีกนาน......
ข้าคงต้องใช้ชีวิตแบบนี้ไปอีก 5 ปี ครึ่ง เลยสินะ

ข้าอย่ากมีแฟนที่ชอบเก็บตัว ชอบเดินคนเดียว อะไรอะไร ก็คนเดียวไปหมด

อายุ 16 ปี มันอาจะน้อยเกินไป

แต่ข้าโคตรเบื่อ ไหนว่า เข้า วิทยาลัยและไม่ทำให้เบื่อ นี้มันอะไรตอบข้าด้วย