ไปกินไปดื่ม Rooftop ใน กทม. ได้บ่อย ๆ เป็นปกติ ฐานะการเงินคงร่ำรวยไม่อัตคัต
มีเหตุอะไรให้ไปอยู่เชียงใหม่คะ

จะบอกว่าดิฉันอยู่ กทม ในเขตที่ต้องนั่งสองแถวไปขึ้นเรือในคลอง แล้วนั่งเรือไปสถานีรถไฟฟ้า
กทม. เองก็ไม่ได้สะดวกสบายไปซะทุกอย่าง มันอยู่ที่ว่าคุณเลือกอยู่ส่วนไหน และปรับตัวยังไง
ถ้าคุณไม่สะดวกนั่งสองแถว ต่อเรือ ใช้เวลานานกว่าจะเข้าถึง mass transit คุณก็ต้องปรับตัว
ไปอยู่เชียงใหม่ ถ้าคุณไม่อยู่ในเมืองที่มีรถประจำทาง คุณก็ต้องปรับตัว จะเช่ารถ ซื้อรถมือสอง ซื้อรถใหม่ ก็ต้องทำให้ได้
ขนาดใช้ชีวิตติด rooftop ใน กทม ไปกินไปช็อปตามห้างดัง ๆ ทั่ว กทม. ได้ รถอีโคคาร์ไม่กี่แสนคงไม่ลำบากอะไรนัก

เอาตรง ๆ กดไปอ่านประวัติส่วนตัวของคุณ มันดูฟุ้ง เพ้อ ไม่แปลกที่จะมาตั้งกระทู้แบบนี้
เช่น หาแฟนสักคนในพันทิป ทำไมสาวไทยชอบฝรั่ง คนเล่นพันทิปส่วนใหญ่หน้าตาดีไหม หาแฟนคนเชียงใหม่คุยจริงจัง
หาเพื่อนเที่ยวกลางคืน ทำไมต่างจังหวัดเงียบ กทม.ถึงสนุกสนาน กลัวตายไหม ตายแล้วไปไหน

ถ้าความคิดฟุ้ง เพ้อ จนเป็นได้แบบนี้ ไปปรึกษาหมอดีกว่าค่ะ ไม่งั้นมีผลต่อสภาพจิตของคุณ
มาตั้งกระทู้แล้วส่งหลังไมค์ไปคุยคนนั้นคนนี้ ไม่ได้ช่วยอะไรหรอก อันตรายกว่าตั้งสติแล้วไปหาหมอค่ะ
คนร้อยพ่อพันแม่ นิสัยเป็นยังไงไม่รู้ เดี๋ยวก็ยิ่งไปกันใหญ่

ตอนนี้ปัญหาอยู่ที่ตัวคุณเอง ทางแก้ง่าย ๆ ถ้ามันทรมานใจ ทรมานกาย จนทนไม่ไหว ก็กลับมา กทม. ในเขตเมือง
ย้ำนะว่าเขตเมือง เดี๋ยวไปอยู่ชานเมือง เข้าหา rooftop ยา ไม่มีรถไฟฟ้าเข้าถึงก็จะมาแนวเดียวกันนี้อีก
ถ้าย้ายกลับมาไม่ได้ตอนนี้ ก็ปรับตัวค่ะ หาทางออก หารถ หาสิ่งอำนวยความสะดวกที่ทำให้ตัวเองไม่ลำบาก

ชอบเที่ยวอะไรชิวๆ ตามย่านรถไฟฟ้า ชิวๆ เพลินๆ แฮงค์เอ้ากะเพื่อนๆ  เราไม่ชอบเที่ยวป่าเที่ยวเขา มันลำบากเหนื่อยร้อน

ถามตรง ๆ อย่าว่าหยาบนะ แล้วมาทำซากอะไรที่ต่างจังหวัดคะ แถมเป็นชานเมืองอีก ต้องเข้าออกไปกลับ 8 กิโลเมตร
หาเรื่องใส่ตัวแท้ ๆ แล้วมาลำบากจิต จะเป็นโรคประสาทเอานะแบบนี้

ดิฉันมาทำงานต่างประเทศ อยู่ในเมืองเล็ก ๆ ในรัฐห่างไกล อย่าว่าแต่รถไฟฟ้าเลยค่ะ รถประจำทางก็ไม่มี
แสงสีก็ต้องเข้าเมือง ซื้อของกินของใช้ต้องอาศัยไปกับเพื่อนร่วมงาน
จนหารถคันนึงมาใช้ได้ไปไหนสะดวก ไปเที่ยวเมืองใกล้ ๆ ได้ ไม่ลำบากตัวเอง
ถามว่า มาทำซากอะไรในเมืองเล็ก ๆ แบบนี้
ก็เพราะอยากทำงานที่ชอบ อยากหาเงินมาก ๆ อยากใช้ชีวิตในต่างประเทศ เบื่อสังคม กทม. เบื่อทางเท้าสกปรก น้ำพุ่งรดเท้า
เบื่อขายของตามทางเท้า เบื่อมอเตอร์ไซค์ขี่บนทางเท้า เบื่อรถติด เบื่อสังคมคนทำงานในออฟฟิศเก่าที่มีแต่คนขี้เกียจ ทำงานไม่ได้เรื่อง
ดิฉันไม่ชอบเที่ยวกลางคืน นาน ๆ ไปห้าง ไปซื้อของกินของใช้ เครื่องสำอาง
ดิฉันอยากได้ค่าตอบแทนมาก ๆ จะได้มีเงินไปเที่ยวต่างประเทศได้ทุกหกเดือนและมีเงินเก็บตอนแก่มาก ๆ
นี่คือสิ่งที่ดิฉันเลือกและเดินทางนี้ ชีวิตเรา เราเลือกเอง
ถ้าเลือกแล้ว คิดว่าเลือกผิด ก็เลือกใหม่ค่ะ จะมาตั้งกระทู้อีก 10 อีก 100 กระทู้ เทวดาหน้าไหนก็มาช่วยอะไรคุณไมไ่ด้
ลงมือทำค่ะ วันจันทร์ไปยื่นหนังสือลาออกเลยค่ะ บอกหัวหน้าว่าทนอยู่ไม่ไหวแล้ว อยากไป rooftop อยากไปชิว ๆ ใน กทม.
อาหารไม่ถูกปาก น้ำหนักลด คุณจะมาทนทุกขเวทนาแบบนี้ทำไม

ถ้าลาออกยังไม่ได้ ก็อดทนค่ะ ในเมื่อไม่มีทางอื่นดีกว่าก็ทนไป
หาสิ่งอำนวยความสะดวกมาช่วยตัวเอง รถยนต์หรืออะไรก็ว่าไป
มาฟุ้ง เพ้อ ให้จิตตกไปก็ป่วยการ

คุณไม่มีสิ่งยึดเหนี่ยว ทำให้ฟุ้ง เพ้อ จะบอกว่าถึงหาแฟนได้ หาเพื่อนไปเที่ยวกลางคืนได้
ไปอยู่ในเขตใจกลางเมืองที่มีแสงสี มันก็ไม่ได้ทำให้คุณพบความสุขที่แท้จริง เพราะปัญหานั้นคือตัวคุณเอง
ความเปราะบางทางจิต ความฟุ้ง เวลาเจอแฟนพูดไม่ถูกใจ เจอเพื่อนนินทาพูดลับหลัง
สุดท้ายก็จะมาตั้งกระทู้แบบนี้อีก ชีวิตก็จะวนเวียนอยู่กับสิ่งแบบนี้ถ้าไม่แก้ไขตัวเอง

แนะนำ โรงพยาบาลสวนปรุง (กรมสุขภาพจิต)
131 ถ.ช่างหล่อ ต.หายยา อ.เมือง จ.เชียงใหม่ 50100 โทรศัพท์ 053 908-500
โทรไปนัดคุณหมอค่ะ คุยกับหมอดีกว่าคุยกับใครไม่รู้ในโลกออนไลน์
ไปหาหมอจิตเวช ไม่ได้แปลว่าบ้านะคะ แค่ปรับอาการวิตกกังวล ฟุ้ง เพ้อ