คือช่วง2-3เดือนเราฝันร้ายทุกคืนเลย ฝันทั้งหมดจะเกี่ยวกับโดนทิ้งหมดเลย แล้วบางครั้งก็ชอบคิดอะไรวนๆซ้ำๆ สรุปคืออาการทั้งหมดเหมือนโรคซึมเศร้าแต่เราไม่คิดว่าตัวเองเป็นเพราะคิดว่ามันเป็นแค่อารมณ์ของวัยรุ่นแต่มันไม่หายซักที แล้วอะไรที่เคยชอบทำตอนนี้ก็ไม่อยากทำ อะไรที่เคยรักก็รู้สึกเฉยๆเวลาที่เห็น กินอะไรไม่ค่อยลง เราเคยปวดหัวข้างเดียวหนักมากๆมันปวดแบบไม่เคยปวดมาก่อนเวลามองมันจะเบลอๆแล้วช่วงเย็นก็อาเจียนด้วยเราลองไปหาในเน็ตเขาบอกว่าอาการของคนเป็นไมเกรน เราเริ่มไม่แน่ใจว่าเป็นรึเปล่าเลยไปคุยกับแม่ดู แม่ก็บอกว่าเด็กอายุแค่นี้ก็จะเป็นไมเกรนแล้วหรอ ประมาณเดือนต่อมาเราก็คุยกับแม่เรื่องฝันร้ายแม่ก็พูดเหมือนมันเป็นเรื่องของไสยศาสตร์ เราบอกว่ามันไม่เกี่ยวแม่ก็บอกว่าอาจจะเป็นเพราะเล่นโทรศัพท์เยอะรึเปล่าเราก็คิดว่าอาจจะใช่เลยไม่เล่นโทรศัพท์เลย แต่อาการก็ไม่ดีขึ้นเลยมันแย่ขึ้นทุกวัน ตอนนี้คือวอกแวก ไม่สมาธิจะทำอะไร ไม่อยากทำอะไร รู้สึกว่าแต่ละวันมันผ่านไปอย่างทรมาน เราก็ตัดสินใจไปคุยกับแม่อีกหรอ แต่ครั้งนี้แม่เราเดินผ่านเหมือนไม่ได้ยินที่เราพูด เราเลยเลือกที่จะไม่คุยเรื่องนี้กับแม่แล้ว และก็ไปคุยกับเพื่อนแต่มันแย่กว่าเดิม เพื่อนพูดว่าหัดไปเช็คสมองบ้างนะ,เป็นบ้าหรอ ตอนนั้นเราก็ตกใจกลับบ้านมาก็ร้องไม่หยุดเลย ไม่รู้จะคุยเรื่องนี้กับใครแล้วกลัวว่าตัวเองจะเป็นซึมเศร้าเพราะพ่อแท้ๆเราก็เป็นซึมเศร้ากับโรคประสาท อยากกอดคนที่เข้าใจเราทุกอย่างแงะรับฟังปัญหาที่เราเจอ บางครั้งก็มีความคิดอยากฆ่าตัวตาย แต่พยายามที่จะไม่คิดเรื่องนี้ อยากไปหาจิตแพทย์ให้รู้ไปเลยว่าเป็นรึเปล่า แล้วอีกอย่างตอนที่พ่อเราเป็นโรคประสาทแทนที่แม่เราจะอยู่ข้างๆให้กำลังใจแต่ก็หนีมาไทย เราคิดว่าถ้าเกิดเราเป็นซึมเศร้าขึ้นมาแม่จะมองเรายังไง แค่พูดเรื่องนี้ก็เดินหนีแล้ว จะเอาอะไรกับการพาเราไปหาจิตแพทย์
สำหรับใครที่อ่านจนถึงตอนนี้ขอบคุณมากนะคะ เราไม่รู้จะระบายกับใคนจริงๆ บางครั้งเราพิมพ์วกไปวนมาก็ขอโทษนะคะ