ตอนนี้สับสนมาก มันเป็นอาการที่ตัวเองหาหมออยู่แท้ๆ กินยาอยู่แท้ๆ แต่ตัวเองกลับไม่เชื่อว่ามันคือโรคซึมเศร้า คิดว่าตัวเองเศร้าแบบปกติ แต่รู้สึกว่าความตายมันอยู่ไม่ไกล แต่ลึกๆก็กลัว รู้สึกเหมือนทุกวันที่ใช้ชีวิตเหนื่อยแทบตาย แต่ยังรู้สึกว่าอยากเรียนต่อ ยังอยากใช้ชีวิตดีๆ มันเป็นความรู้สึกและความคิดที่ขัดแย้งกันจนกลายเป็นคนที่พยายามใช้ชีวิต ตอนนี้อยู่ม.6 ค่ะ จำไม่ได้ว่าวันแรกที่ไปหาหมอคือวันไหน แต่วันนั้นรู้สึกเหมือนปัญหามันถาโถมจนรับไม่ได้ ทั้งเรื่องครอบครัว เรื่องเพื่อน เรื่องโรงเรียน แต่สุดท้ายเราก็พยายามผ่านช่วงนั้นมา จนมีช่วงหนึ่งที่หยุดกินยาเพราะคิดว่าตัวเองน่าจะหายแล้ว แต่แล้วจู่ๆหมอนัดล่าสุดความเศร้ามันก็กลับมา ไปร้องไห้ให้หมอฟังว่าไม่ไหวแล้ว ครูที่รร.ก็ด่า เรียนก็เหนื่อย ม.6 ก็กดดัน แต่ทำไมเพื่อนเขาไม่เป็นอะไรแล้วทำไมจิตใจเราถึงอ่อนแอได้ขนาดนี้
เมื่อวันเสาร์ล่าสุด เรียนพิเศษกับครูฟิสิกส์ ก็ครูในโรวเรียนแหละ เรารู้อยู่ว่าแกเป็นคนยังไง แต่พอได้ยินแกพูดเมื่อวานนี่นั่งร้องไห้ ร้องแบบเหมือนจะขาดใจ สะอื้นจนเหนื่อย จนสุดท้ายแกก็ต้องบอกให้ออกไปล้างหน้า คือตอนนี้ไม่รู้เป็นอะไร นึกถึงทีไรก็จะเศร้า จนบางครั้งก็คิดว่า ไม่มีใครเข้าใจเราจริงๆเหรอว่าเรากำลังทุกข์ทรมาน เพื่อนไม่เคยคิด คนรอบตัวไม่คิด ทุกคนเห็นเราปกติเหมือนเราเห็นตัวเอง เรายังยิ้มได้ เล่นมุกได้ เรียนได้ แต่ข้างในเหมือนมันเน่าขั้นสุดแล้ว มันเศร้า ตั้งแต่ตื่นนอน ไปโรงเรียน กลับบ้าน อะไรที่คิดอยากทำแต่พอคิดถึงเรื่องเก่าๆที่ผ่านมามันก็หมดกำลังใจ
ไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว ต้องทำยังไงถึงจะมีใครเห็นใจบ้าง มันเหนื่อยไปหมด ไม่อยากเล่าให้แม่ฟัง กลัวแม่ไม่สบายใจ สุดท้ายก็เป็นเราที่ทำอะไรไม่ได้ เหมือนหันไปทางไหนก็ไม่เจอใครให้ปรึกษา แต่บางครั้งก็คิดนะว่าเราแค่อ่อนแอกว่าคนอื่น(ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่ใช่แบบนี้) จิตใจเรารับไม่ไหว ยังเชื่อว่าเราโอเค เราแค่งี่เง่า แต่สุดท้ายพอคิดไป มันก็เศร้า ทำอะไรก็เศร้า มันเหนื่อยนะที่เป็ยแบบนี้ เป็นทุกวัน อยากนอนอยู่เฉยๆไม่ต้องทำอะไร แต่ก็ยังห่วงการเรียน สุดท้ายมันเหมือนเป็นการฝืนใจตัวเองมากๆที่ต้องไปเรียน ไปสอบ มันเป็นอะไรที่สับสนจนตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงดี