เรารู้จักกับเค้ามาเป็นเวลา 14 ปี เป็นเพื่อนสมัยเรียนอนุบาล ยัน มัธยม แต่รู้สึกรักเค้ามา8ปีค่ะ เราสองคนไม่ถูกกันด้วยค่ะ เค้าไม่ชอบหน้าเรา แล้วก็ด่ากันไปมาประสาเด็ก ช่วงมัธยม เค้าถูกแยกออกไปห้องหนึ่ง เราอยู่ห้องสอง ถ้าอยู่ห้องเดียวกันเราจะยืนเข้าแถวข้างหลังไม่เห็น คือแต่ละห้องจะเข้าแถวโดยเรียงลำดับคนตัวเล็กไปจนถึงคนตัวโต พอเค้าแยกไปอยู่อีกห้องหนึ่งคราวนี้ล่ะที่เราได้มองหน้าเค้าชัดๆ เห็นแต่เค้าพูดเพราะ พูดยิ้มกับเพื่อนผู้หญิงทุกคนแล้วมันหมั่นไส้ทีกับเราจิกทั้งตาจิกทั้งปาก การมองเรื่อยๆแบบนี้ทำให้เรารู้สึกรักเค้า ใจกล้าบ้าบิ่นถึงขนาดสารภาพรักท่ามกลางมนุษย์เพื่อน และ ครูว่า ... (ชื่อ) กูรัก
ฝ่ายนั้นจิกตาใส่แล้วเดินหนีออกไปเข้าใจว่าคุณชายเธอคงโมโหและอายเพื่อน เพราะเค้าเองก็โดนล้อหนักมากจากนั้นมันกลายเป็นความห่าง
เหิน เค้าเกลียดเราไปเลยพอ มอปลายก็ได้ฤกษ์อยู่ห้องเดียวกันอีกยิ่งอึดอัดเข้าไปใหญ่ เค้าไม่พูด เมินเราเหมือนเป็นอากาศ แต่ทำดีกับผู้หยฺงรอบตัวไม่ว่าจะเป็นสาวรุ่นพี่ รุ่นน้องติดหนึบความอัธยาศรัยดีของพี่แกหมด จนถึงตอนจัดกิจกรรมรับน้องที่อาจารย์ให้พี่มอสี่เตรียมหลังงานจบอาจารย์ให้มานั่งล้อมวงสารภาพว่าไม่พอใจใคร แต่ละคนก็ออกมาขอโทษเพื่อนเรียกได้ว่างานนี้เสียน้ำตาทั้งห้อง แต่อิฉันเปล่าค่ะตัดสินใจตรงดิ่งไปสารภาพนอกเรื่องกับเค้า ขอโทษที่ผ่านมาทำให้อึดอัด เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่มั้ยและวินาทีนี้แหละเราตะลึงเลยค่ะ ผู้ชายตรงหน้าจับมือเราบอกว่าขอโทษที่ทำตัวไม่ดี เราก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม เค้าบอกเราด้วยแววตาที่หนักแน่น มั่นคง กับคำว่าเพื่อนที่เราไม่ต้องการแต่ไม่พูดออกไปในแววตาตอนนั้นมีน้ำตาคลอเล็กน้อย
จากวันนั้นมาก็เหมือนจะดี แต่ ไม่ดีค่ะ แค่เค้าเริ่มคุยดีแต่ตามด้วยจิกกัด ปากเสียเหมือนเดิม แถมพ่อคุณยังรักษาระยะห่างและปลีกตัวไม่ใกล้เราอย่างแนบเนียน เรานี่ทั้งรักทั้งอึดอัดแต่ต้องอดทน จนในที่สุดก็แถสดแต่ไม่มีใครเชื่อทั้งห้องว่าชอบคนอื่นมากๆไม่สนใจไอ้คนนี้แล้ว ในใจมันเจ็บตลอดเวลาต้องอดทน ทำทุกอย่างให้เค้าเห็นค่าแต่ไม่ได้อะไรเลย

หลังจากเรียนจบแยกย้ายกันไปเค้าเลือกเรียนใกล้ๆบ้านแต่เราตรงดิ่งมาเรียนภาคกลางเลยค่ะคืออยู่ไม่ไหวฉันต้องหนี มาใช้ชีวิตในมหาลัยพยายามเริ่มต้นใหม่รักๆเลิกๆอยู่หลายครั้งจนถึงจุดอิ่มตัวโสดและไม่มีใครในตอนนี้แต่ใจคิดถึงเค้า คนที่เป็นรักแรกมาตลอด ส่องเฟสทุกวัน เห็นเค้าออนก็เปิดไฟเมสเซนเจอร์คุยแต่ไม่ได้ส่งอะไร ไม่ได้คอลค่ะ นั่งพูดเวิ่นเว้ออยู่คนเดียว ปิดเทอมกลับบ้านไปได้เจอในรอบสี่ปีหลังเรียนจบมอปลาย เจอแบบบังเอิญ ประโยคแรกคือ เรียกชื่อจริงเราแล้วถามว่าจะไปไหน พอเราบอกจบ เค้าก็เดินไปเลย อย่างงี้ก็ได้หรอ


นี่แหละค่ะเรื่องของเรา
เราทบทวนหลายครั้งนะ เรารักเค้าเพราะอะไร แค่มองแล้วชอบ หรือยังไง คิดไปคิดมาร้องไห้ อึดอัดใจ หลายครั้งที่คิดจะหาคนใหม่แต่ก็มานั่งคิดอีกเรายังรักหรือเปล่า ยังอยากเป็นคนที่อยู่ข้างเขามั้ย ข้างในใจมันมีแต่ความสับสน ตอบตัวเองไม่ได้ ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วทั้งหมดทั้งมวลนี่รักหรือยังไง ทุกวันนี้ไม่มีความสุขเลย ได้แต่ปลอบใจตัวเองถ้าเขาไม่รัก สักวันคงมีใครสักคนรักเราเอง

สุดท้ายขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นต์ค่ะ