เรื่องนี้มันนานมามากแล้ว แต่อยากมาถามว่าเชื่อเรื่องแบบนี้กันบ้างมั้ย
เรื่องมีอยู่ว่า เราคบกับแฟนตั้งแต่เราอายุ 17 แฟน 19  จดทะเบียนสมรสกันตอนเราอายุ 20 แฟน 22 แฟนจบนายร้อยตำรวจพอดี เราบรรลุนิติภาวะพอดี  ตอนเรียนอยู่ก็คบกันในสายตาพ่อแม่ทั้งคู่
เรียนจบก็จดทะเบียนกัน ฐานะปานกลางกันทั้งคู่
แต่หลังชายเรียนจบ เจ้าชู้สะบั้นหั่นแหลก  เราก็ทนมาตลอด 3ปี จนความอดทนมันหมด เพราะฝ่ายชายต้องไปแต่งงานกับเด็กอายุ 14 เพราะแม่ฝ่ายหญิงบอกจะเอาเรื่อง เราก็ชวนฝ่ายชายไปหย่า เพราะกลัวว่าแม่ฝ่ายหญิงจะมาเอาเรื่องทีหลัง และหลังเค้าแต่งกัน ชายก็มาชวนเราจดทะเบียนต่อ แต่เราไม่จด และหลังจากนั้น 7วัน ความอดทนเราสิ้นสุดลง ขนของออกค่ะ และตอนนั้นดันมีคนมาชอบเรา และมาช่วยขนของออก พร้อมเพื่อนเรา
ฝ่ายชายก็รู้ และรู้ว่าเราออกมาอยู่กับน้องสาวเรา
แต่เค้าก็ไม่เคยมาง้อเราอีกเลย
OK เล่ามายาวล่ะ เข้าเรื่อง ทุกๆวันครบรอบวันหย่า เราจะพยายามกระเจือกกระสน โทรหาพี่เค้า และร้องไห้ทุกปี ทำมาเป็น 4ปี และปีที่ 5 ก็ยังทำ ในเดือนมิถุนายน จนในปีที่ 5 ในเดือนพฤศจิกายน เราก็คิดถึงเค้ามาก คุยกับเพื่อนสนิท ว่าทำไมคิดถึงเค้าขนาดนี้ เอาค่ะ โทรหาอีก ในวันศุกร์ ได้คุยค่อนข้างยาว 10 นาที  ร้องไห้ทั้งคู่ เราถามพี่เค้า ว่าสาเหตุจริงๆ เราทำไมต้องเลิกกัน พี่เค้าบอกเราไม่ทน
โห นี่กูไม่ทนเหรอนี่ เอ้าวะ ยังไม่เลิกคิดถึง วันจันทร์เช้า โทรอีก พี่เค้าบอกติดประชุม วางสาย
บ่ายโทรอีก ไม่ติด อังคารโทรไม่ติด พุธสายๆ รุ่นพี่ ของพี่เค้า โทรมาหาญาติเรา บังเอิญเค้ารู้จักกัน ญาติเราโทรมาแจ้งข่าว พี่เค้าตายแล้ว ตายวันจันทร์ ตอนเย็น
ช็อคค่ะ ร้องไห้ เป็นเดือน
ทะลึ่งไปจุดธูปท้าเค้าอีก (ยังแค้น) ถ้าพี่คิดว่าผิดต่อเรา ให้มาหา ถ้าไม่ผิด ไม่ต้องมา
#ยาวไปล่ะ เดี๋ยวมาเล่าต่อ