ผมยืมรหัสเพื่อนมานะ
ตอนนี้อายุ 21 ปี เรียนป.ตรีปี 3 อาศัยอยู่กับย่าครับ แล้วย่าผมต้องทำไรถูกเสมอ ผมอธิบายดีๆ ก็ไม่ฟัง ผมไม่เคยมีนิสัยลักขโมย ไม่สูบบุหรี่ ไม่ดื่ม ไม่โดดเรียน การเรียนไม่มีขาดตกบกพร่องเลยครับ เรื่องเที่ยวแทบไม่มี เพราะผมติดบ้าน ไม่ค่อยอยากออกไปไหน ที่ผ่านมาผมไม่ชอบนิสัยชอบเอาผมไปเทียบกับลูกป้า คือเทียบจนยกยอไว้สูงมากว่ามันดีอย่างนั้นอย่างนี้ เรียนเก่งกว่า
ทำตัวดีกว่าผมอีก ผมเสียกำลังใจนะครับ แต่ผมก็ยังคงมาตรฐานของผมต่อไป เพราะผมดีสุดได้แค่นี้แหละ จนลูกป้าเสียคนเพราะติดยา ผมมาถามย่าว่า"อ้าวเป็นไงบ้างครับ หลานคนดีของย่า ตอนนี้ไปดูมันหน่อยสิ" ย่าผมได้แต่เงียบ แต่เขาก็พยายามหาคนมาเทียบ แต่ก็เหมือนอาถรรพ์ที่หาใครมาเทียบทีไร ลูกบ้านนั้นเสียคนหมด แล้วย่าผมก็หน้าแตกตลอด จนผมบอกว่า "ย่าหยุดหาคนมาเทียบเถอะครับ สงสารลูกเขา เอามากี่คนหาดีกว่าไม่ได้สักคน แต่ละคนติดคุก ติดยา มีคดีชู้สาว บางคนมีผัวก่อนเรียนจบอีก" จนย่าผมยอมครับ และผมบอกอีกว่า "เข้าใจว่าย่าอยากให้หลานได้ดีกว่านี้นะครับ แต่ย่ารู้ไหมว่าการเปรียบเทียบมันทำทำให้เสียกำลังใจ บางคนถึงกับเสียคนไปเลยก็มี ย่ามองแต่ข้อเสียจนลืมมองไปหรือเปล่าครับ ว่าหลานก็มีข้อดี"