เราเป็นอีสานเว้ย เมื่อก่อนเราใช้ชีวิตปกติบ้านๆ บ้านเราไม่มีปัญหาครอบครัว เมื่อก่อนจำได้ว่าเราอยู่กันพร้อมหน้า ครอบครัวใหญ่ เป็นอะไรที่มีความสุขมาก เราได้ไปเที่ยว ไปนั่นไปนี้ กินอะไรที่อยากกิน จนวันนึงมันก็มีจุดเปลี่ยนพ่อแม่เราเปลี่ยนที่อยู่ จากกลับบ้านบ่อยๆ ก็เปลี่ยนอาชีพแล้วก็มาอยู่แบบนานๆทีกลับ ช่วงแรกๆ เราร้องไห้บ่อยมากเว้ย เราไม่ได้อยู่กับพ่อ กับแม่ เราอยู่กับย่า จากเมื่อก่อน  เราเป็นเด็กดีนะ เราเรียนเก่ง เราเป็นเด็กกิจกรรม ไม่เกเร ไม่เที่ยวไหน วันๆอ่านหนังสือ ทำการบ้าน พอไม่มีพ่อกับแม่ เรารู้สึกน้อยใจ อยู่ๆก็ทิ้ง เราร้องไห้ เราบ่นคนเดียว มีไรเราก็โวยวายใส่ย่า เราทะเลาะกับย่า จนแม่เราก็ย้ายไปอีกจังหวัดนึงแม่บอกจะย้ายเรามาอยู่ด้วย เราก็ดีใจ แต่อีกใจก็ไม่อยากไป กลัวแบบว่า เด็กบ้านนอกคนจะรังเกลียดๆ แม่วีดีโอคอลหาเราทุกวัน แม่บอกว่า มันไม่ค่อยสบายหรอก มาใหม่ๆค้าขายอะไรก็ยาก เราก็ไม่ได้คิดสงสารหรอกนะจุดนั้น เราคิดถึงอย่างเดียว ผ่านไปสักประมานครึ่งปีเราก็ย้ายมาอยู่นี้ เราร้องไห้ตอนวันก่อนมา มาถึงนี้เราแอบร้องไห้ในห้องน้ำ แต่เราก็รู้สึกดีใจนะ ที่ได้มาอยู่กับพ่อแม่ แม่พาเราไปสมัครเรียน เราก็แอบร้องไห้ก่อนไปนะ เพราะเราไม่มีเพื่อนเลย เรามีแค่พี่ คนเดียวที่ย้ายมาจากขอนแก่น แต่เค้าก็มาอยู่ก่อนเราแล้วปีนึงอ่ะ เราคิดตลอดเลยจนถึงตอนนี้ว่าที่นี้ไม่เหมาะกับเราหรอก   พ่อแม่เราห้ามเราไปไหนมาไหนกับเพื่อน เราอยากเที่ยว ไม่ใช่แค่กับเพื่อนนะ เราอยากเที่ยวแบบเมื่อก่อน ไปเป็นครอบครัวใหญ่ๆ ที่เราออกไปไหนบ่อยๆ จนพ่อแม่ห้าม ก็เพราะว่าหลังจากจุดเปลี่ยนให้วันนั้นทำให้เราไม่ค่อยได้ไปไหนอีกเลย เราก็เลยต้องไปเอง เราอยู่ที่นี้เราก็อยู่บ้าน เราเหงา คิดถึงบ้าน ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะ เราได้ไปไหนบ่อยๆ มีเพื่อนเล่นเยอะแยะ แต่อยู่นี้ มันแบบ มันรู้สึกไม่เหมาะอ่ะ  เรารู้สึกเราไม่เหมาะกับที่นี้ เหนื่อยนะ เราเหนื่อย เราร้องไห้แม้กระทั่งตอนนี้ เราคิดถึงอะไรที่เป็นเมื่อก่อนมากเลย ตอนเด็กเราอยากโต แต่พอโตแล้วเหนื่อยเกินอ่ะ เราควรใช้ชีวิตยังไงดี