น้องสะใภ้คนนี้อยู่กินกับน้องชายผมมาหลายปี ก็มักจะเป็นแบบนี้เสมอครับ เธอไม่ทำงานนอกบ้านจากประสบการณ์คือไม่เคยทำงานที่ไหนมาก่อนเลยครับ อายุก็ 30 ปีแล้ว เธอแก่กว่าน้องชายผม 4 ปี มีดีก็แค่เป็นคนสวย ตั้งแต่อยู่มาก็เห็นแต่กิน ๆ นอน ๆ นั่งเขี่ยโทรศัพท์นอนอยู่บ้าน ผัวไปทำงานกลับมายังต้องทำงานบ้านทุกอย่าง ซักเสื้อผ้า กระทั่งข้าวปลาก็ต้องตักให้กิน เธอกินเสร็จก็ไม่เก็บไม่ล้าง พอมีลูกอ่อนผมก็เข้าใจว่า เออ คงไม่มีเวลาเนาะ แม่ลูกอ่อนเราเข้าใจ แต่พอลูกโตแล้วก็ไม่เห็นขวนขวายหางานทำ แต่ยังเดิม ๆ ได้แต่เอาเงินที่สามีหาไปซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ แต่ให้ลูกกับตัวเอง ภายหลังย้ายไปเช่าหอทำงานนอกบ้าน ก็หอบข้าวของที่บ้านไปหมด ตู้ เตียง ผ้าห่ม แล้วเอาไปก็เอาแต่ผืนใหม่ๆ ไป เก่านิดๆก็ไม่ใช้เบียดเบียนบ้านผมอยู่ฝ่ายเดียว เงินทองไม่พอใช้ก็มาเอา ส่วนตัวผมก็ไม่ได้อยู่บ้านหรอกนะ แม่เล่าให้ฟังบวกกับเวลาที่ผมเดินทางกลับบ้าน บางทีเราก็ส่ายหน้านะ
เพราะว่าเวลาที่ผมส่งเงินไปให้แม่ก็มักจะแอบเจียดเงินให้เขาใช้กันด้วยซึ่งมันมีผลกับผมโดยตรง ผมก็ไม่ได้ทำงานสบายอะไรนักหนา แต่กลับพวกเขาที่สบาย
เขาไปสะใภ้ที่ไม่เกรงใจใคร ชอบด่าผัวต่อหน้าพ่อปู่แม่หญ้า เอาแต่ใจ ทำอะไรไม่ถูกใจก็ด่าก็ว่า เช่น บ้าง ควายบ้าง พ่อแม่ก็ได้แต่ทำตาปริบๆ ไม่รู้จะไปเกรงใจมันทำไม วันไหนอยากไปเที่ยวแต่สามีไม่ว่างก็งอนโวยวาย เดินลั่นบ้าน ทำข้าวของเสียงดัง ผมลืมบอกไปว่าผู้หญิงคนนี้เป็นแม่หม้ายลูกติด มีลูกชายคนโตอยู่ ม.2 แล้ว
ส่วนตัวไม่เคยอคติในฐานะเป็นสะใภ้อะไรหรอก แต่ว่าในเมื่อเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วก็ควรช่วยกันไม่ใช่หรือ แต่นี่เขามีแต่กินกับใช้ ลูกก็โตทุกวัน ผัวก็ทำงานคนเดียวไม่พอกิน ไม่พอกินมาขอเงินพ่อแม่ พ่อแม่แก่แล้วไม่มีมาขอผม สุดท้ายผมนี่แหละเจ็บที่สุด เหนื่อยที่สุด
ผมควรทำอย่างไรดีครับในเมื่อเคยพูดเปิดอกคุยกันแล้ว มันยังสวนกลับมาว่าอย่าปากดี