โรคซึมเศร้าจะเกิดกับคนที่นิสัยคล้ายๆพระพุธเจ้า คือไม่สามารถอดทนต่อสิ่งแวดล้อมที่ชั่วร้ายและวุ่นวายได้ ยิ่งสภาวะของสังคมปัจจุบันด้วยแล้ว ทำให้มีอาการมากขึ้น...
คนที่มีนิสัยแบบนี้ต้องไปปฏิบัติธรรม หรือดำเนินชีวิตในแนววิถีแห่งธรรมมะ จะยิ่งทำให้สำเร็จผล บรรลุโสดาบันได้ง่ายกว่าคนทั่วไป...
เมื่อชีวิตจำเป็นต้องอยู่แบบทางโลภ คนเหล่านี้ก็ต้องพึ่งเหล้าอย่างเดียวถึงจะอยู่ได้ พ่อผมกินเหล้ามาก แล้วก็ยากจน ยิ่งกินก็ยิ่งจน เมื่อถึงคราวที่ไม่มีเงินกินเหล้า ก็จะอยู่อย่างหงุดและทรมาน ในที่สุดก็ฆ่าตัวตาย...
พี่ชายผมรับราชการ ระดับ C9 เงินเดือนหลายหมื่น ตกเป็นธาตุของโรคซึมเศร้ามาคั้งแต่หนุ่มๆ กินเหล้าทุกวัน มาระยะหลังๆต้องกินตอนเวลางานด้วย ไม่งั้นทำงานไม่ได้ จะหงุดหงิดและสั่นมาก จนกลายโรคแอลกอฮอล์ ลิซึ่ม เข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น จนในที่สุดก็ตับแข็งตาย...
น้องชายผมตอนนี้ทำงานเป็นเชฟร้านอาหารในอเมริกา กินเบียร์ทุกวัน แม้กระทั่งเวลาทำงานก็แอบกิน จนโดนไล่ออกจากงานไปหลายที่แล้วเพราะแอบกินเบียร์เวลาทำงาน ตอนนี้ค่าตับก็เริ่มไม่ดี ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปอีกเมื่อไหร่...
ผมตอนนี้อายุ60ปีพอดี เมื่อสมัยเด็กผมชอบที่จะเรียนธรรมะมาก ผมเคยบวชเป็นเณร ผมจะมีความสุขมาก พอสึกจากเณรก็เข้ามา ก.ท.ม.เรียนต่อแล้วก็จบ ปวส.ผมจะชอบปฏิบัติธรรมมาก ชอบฟังวิทยุที่เกี่ยวกับธรรมะ เป็นคนที่ซื่อสัตย์มาก ซื่อจนเซ่อร์โดนเขาหลอกก็หลายครั้ง โดนเพื่อนล้อว่า ไม่มีน้ำยาตลอด เพราะนิสัยที่ไม่ชอบเอาชนะใคร ไม่สู้ใคร ชอบสันโดด...
พอถึงเวลาที่ผมต้องทำงาน ต้องเข้าสังคมกับกลุ่มเพื่อนๆ ต้องใช้ชี้วิตแบบต้องแย่งแก่งชิงดีชิงเด่นก็เริ่มที่จะหงุดหงิด เริ่มที่จะมีคำถามว่าทำไมๆๆๆ พอตกเย็นเพื่อนชวนกินเหล้าก็กิน พอกินๆไปก็มาค้นพบว่าเหล้านี่เองคือคำตอบ เวลาผมได้กินเหล้าแล้วผมกลายเป็นอีกคนเลย จะกล้าหาญ กล้าลุย และก็ร่าเริงชีวิตลงตัวไปทุกอย่าง...
และแล้วผมก็เป็นโรคกระเพาะเพราะเหล้า จนต้องหยุดกิน ผมหยุดเหล้าเพื่อรักษาโรคกระเพาะ ผมจะหงุดหงิดมาก นอนไม่ค่อยหลับ มีลักษณะครึ่งหลับครึ่งตื่น แล้วจะมีอาการผีอำตลอด จนผมทนไม่ได้ เลยถามหมอรักษาโรคกระเพาะ หมอแนะนำให้ผมไป รพ.ประสาทอนุสาวรีย์ฯ หมอให้ยามากินสามเดือน ผมก็ดีขึ้นและโรคกระเพาะก็หาย ผมเริ่มที่จะหาสาเหตุแล้วว่าทำไม ผมถึงเป็นแบบนี้ หาหนังสือมาอ่านมากมาย จนทำให้รู้ว่าสาเหตุที่แท้นั้นมันมาจากไหน...
ผมเลยไปบวช รู้สึกดีมาก เรียนนักธรรมตรีก็สอบได้ที่หนึ่ง แต่ผมมีปัญหาเรื่องทางเซ็ก ผมกลับมีอารมณ์ทางเพศสูงมากในขณะนั้น จนผมต้องสึกเพราะผมอดที่จะช่วยตัวเองไม่ได้...
พอผมสึกออกมาทำงาน อาการของโรคซึมเศร้าก็มาอีก คือนอนไม่หลับผีอำทั้งคืน ทรมานมาก ในที่สุดผมก็ต้องไปโรงพยาบาล ผมเข้าๆออกๆโรงบาลเพื่อรักษาโรคซึมเศร้า มาตั้งแต่ผมอายุ30ปี กินๆหยุดๆยามาถึงตอนผมอายุ50ปี ปรากฎว่าพออายุมากขึ้นอาการก็เริ่มเป็นถี่ขึ้น จนในที่สุดหมอก็ต้องให้ผมกินยาไปตลอดชีวิต ผมจะกินยาอยู่สองตัว คือ fluoxetine 20mg.เช้าหนึ่งเม็ด และยาAmitriptyline25mg.ก่อนนอนหนึ่งเม็ด...
ผมเริ่มกินยานี้มาตอนอายุ50 ก็ใช้ชีวิตได้ดีตามปกติ นอนหลับสบายดี พอมาถึงอายุ58ผมต้องเพิ่มขนาดยาของ Amitriptyline เป็นสองเม็ดเพราะมันเริ่มจะนอนไม่เต็มอิ่มอีก แต่บางครั้งผมก็ต้องเพิ่มเป็นสามเม็ดเองเพราะเวลาเราเจอร์เหตุการที่เลวร้าย ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ผมจะอยู่ไปได้อีกเมื่อไหร่ ผมจะต้องเพิ่มยาขึ้นไปอีกเท่าไหร่...
ชีวิตหนอชีวิต ถ้ารู้ว่าเกิดมาแล้วต้องเจอเรื่องเราแบบนี้ก็คงจะไม่เกิดดีกว่า...
ผมเป็นโรคซึมซึ่งเกิดจากกรรมพันธ์ พ่อฆ่าตัวตาย พี่ชายก็ฆ่าตัวตายด้วยเหล้า ส่วนน้องชายกำลังตับแข็ง...
คนที่มีนิสัยแบบนี้ต้องไปปฏิบัติธรรม หรือดำเนินชีวิตในแนววิถีแห่งธรรมมะ จะยิ่งทำให้สำเร็จผล บรรลุโสดาบันได้ง่ายกว่าคนทั่วไป...
เมื่อชีวิตจำเป็นต้องอยู่แบบทางโลภ คนเหล่านี้ก็ต้องพึ่งเหล้าอย่างเดียวถึงจะอยู่ได้ พ่อผมกินเหล้ามาก แล้วก็ยากจน ยิ่งกินก็ยิ่งจน เมื่อถึงคราวที่ไม่มีเงินกินเหล้า ก็จะอยู่อย่างหงุดและทรมาน ในที่สุดก็ฆ่าตัวตาย...
พี่ชายผมรับราชการ ระดับ C9 เงินเดือนหลายหมื่น ตกเป็นธาตุของโรคซึมเศร้ามาคั้งแต่หนุ่มๆ กินเหล้าทุกวัน มาระยะหลังๆต้องกินตอนเวลางานด้วย ไม่งั้นทำงานไม่ได้ จะหงุดหงิดและสั่นมาก จนกลายโรคแอลกอฮอล์ ลิซึ่ม เข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น จนในที่สุดก็ตับแข็งตาย...
น้องชายผมตอนนี้ทำงานเป็นเชฟร้านอาหารในอเมริกา กินเบียร์ทุกวัน แม้กระทั่งเวลาทำงานก็แอบกิน จนโดนไล่ออกจากงานไปหลายที่แล้วเพราะแอบกินเบียร์เวลาทำงาน ตอนนี้ค่าตับก็เริ่มไม่ดี ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปอีกเมื่อไหร่...
ผมตอนนี้อายุ60ปีพอดี เมื่อสมัยเด็กผมชอบที่จะเรียนธรรมะมาก ผมเคยบวชเป็นเณร ผมจะมีความสุขมาก พอสึกจากเณรก็เข้ามา ก.ท.ม.เรียนต่อแล้วก็จบ ปวส.ผมจะชอบปฏิบัติธรรมมาก ชอบฟังวิทยุที่เกี่ยวกับธรรมะ เป็นคนที่ซื่อสัตย์มาก ซื่อจนเซ่อร์โดนเขาหลอกก็หลายครั้ง โดนเพื่อนล้อว่า ไม่มีน้ำยาตลอด เพราะนิสัยที่ไม่ชอบเอาชนะใคร ไม่สู้ใคร ชอบสันโดด...
พอถึงเวลาที่ผมต้องทำงาน ต้องเข้าสังคมกับกลุ่มเพื่อนๆ ต้องใช้ชี้วิตแบบต้องแย่งแก่งชิงดีชิงเด่นก็เริ่มที่จะหงุดหงิด เริ่มที่จะมีคำถามว่าทำไมๆๆๆ พอตกเย็นเพื่อนชวนกินเหล้าก็กิน พอกินๆไปก็มาค้นพบว่าเหล้านี่เองคือคำตอบ เวลาผมได้กินเหล้าแล้วผมกลายเป็นอีกคนเลย จะกล้าหาญ กล้าลุย และก็ร่าเริงชีวิตลงตัวไปทุกอย่าง...
และแล้วผมก็เป็นโรคกระเพาะเพราะเหล้า จนต้องหยุดกิน ผมหยุดเหล้าเพื่อรักษาโรคกระเพาะ ผมจะหงุดหงิดมาก นอนไม่ค่อยหลับ มีลักษณะครึ่งหลับครึ่งตื่น แล้วจะมีอาการผีอำตลอด จนผมทนไม่ได้ เลยถามหมอรักษาโรคกระเพาะ หมอแนะนำให้ผมไป รพ.ประสาทอนุสาวรีย์ฯ หมอให้ยามากินสามเดือน ผมก็ดีขึ้นและโรคกระเพาะก็หาย ผมเริ่มที่จะหาสาเหตุแล้วว่าทำไม ผมถึงเป็นแบบนี้ หาหนังสือมาอ่านมากมาย จนทำให้รู้ว่าสาเหตุที่แท้นั้นมันมาจากไหน...
ผมเลยไปบวช รู้สึกดีมาก เรียนนักธรรมตรีก็สอบได้ที่หนึ่ง แต่ผมมีปัญหาเรื่องทางเซ็ก ผมกลับมีอารมณ์ทางเพศสูงมากในขณะนั้น จนผมต้องสึกเพราะผมอดที่จะช่วยตัวเองไม่ได้...
พอผมสึกออกมาทำงาน อาการของโรคซึมเศร้าก็มาอีก คือนอนไม่หลับผีอำทั้งคืน ทรมานมาก ในที่สุดผมก็ต้องไปโรงพยาบาล ผมเข้าๆออกๆโรงบาลเพื่อรักษาโรคซึมเศร้า มาตั้งแต่ผมอายุ30ปี กินๆหยุดๆยามาถึงตอนผมอายุ50ปี ปรากฎว่าพออายุมากขึ้นอาการก็เริ่มเป็นถี่ขึ้น จนในที่สุดหมอก็ต้องให้ผมกินยาไปตลอดชีวิต ผมจะกินยาอยู่สองตัว คือ fluoxetine 20mg.เช้าหนึ่งเม็ด และยาAmitriptyline25mg.ก่อนนอนหนึ่งเม็ด...
ผมเริ่มกินยานี้มาตอนอายุ50 ก็ใช้ชีวิตได้ดีตามปกติ นอนหลับสบายดี พอมาถึงอายุ58ผมต้องเพิ่มขนาดยาของ Amitriptyline เป็นสองเม็ดเพราะมันเริ่มจะนอนไม่เต็มอิ่มอีก แต่บางครั้งผมก็ต้องเพิ่มเป็นสามเม็ดเองเพราะเวลาเราเจอร์เหตุการที่เลวร้าย ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ผมจะอยู่ไปได้อีกเมื่อไหร่ ผมจะต้องเพิ่มยาขึ้นไปอีกเท่าไหร่...
ชีวิตหนอชีวิต ถ้ารู้ว่าเกิดมาแล้วต้องเจอเรื่องเราแบบนี้ก็คงจะไม่เกิดดีกว่า...