สวัสดีค่ะ
แม่ตัดสินใจแยกทางกับพ่อเราเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา เหตุเพราะ จับได้ว่าพ่อเรามีเมียน้อยที่อายุ 26 ที่อายุเยอะกว่าเรา 5 ปี และเด็กกว่าพ่อเรา 2 รอบ
แอบคบกันลับๆ มาประมาณ 4 ปีแล้ว จริงๆจับได้มาเป็นระยะตั้งแต่ปี 59 แล้ว เวลาเขาเล่นไลน์ หรือโทรคุยกัน
แต่ไม่ได้คาหนังคาเขา ไม่มีหลักฐานมัดตัวแน่ชัด พ่อก็ไม่ยอมรับ เราก็ทำอะไรพ่อไม่ได้ ได้แต่รังควานผู้หญิงคนนั้น
บอกตรงๆเราอาจจะใช้วิธีอันธพาล คือทั้งด่าแล้ว ตบผู้หญิงคนนั้นแล้ว ทั้งๆที่ปกติเราไม่ใช่คนแบบนี้ แต่นางก็ยังปฏิเสธ จนมาจับได้คาโรงแรม
หลังจากวันนั้น พ่อกลับไปอยู่บ้านเก่าพ่อ อยู่ 3 วัน
ก็เคลียร์กันกับแม่ พ่อรับปากว่าจะไม่ทำแบบนี้แล้ว แล้วก็กลับมาอยู่บ้าน เวลา 2 วันที่พ่อกลับมา พ่อซึม พ่อนั่งเซ็ง เบื่อ ไม่มีกะจิตกะใจทั้งวัน
ก่อนหน้านั้นพ่อบอกเราว่าตั้งแต่เกิดเรื่อง ก็ไม่ได้ติดต่อกับผู้หญิงคนนั้น เราเช็คในโทรศัพท์ก็ไม่มี เพราะพ่อลบหมด
แต่เรามาเช็คเบอร์ที่โทรออกจากเว็บทีหลัง ข้อมูลมีครบ ว่าโทรกันวันไหน เวลาเท่าไหร่ คุยกันกี่นาที
พบว่าพ่อโทรหาผู้หญิงคนนั้นตลอด ตั้งแต่เกิดเรื่อง แต่ไม่เคยโทรหาแม่เลย มีแต่ให้ญาติๆโทรมาคุย พ่อห่วงแต่ความรู้สึกผู้หญิงคนนั้น
จนแม่ทนไม่ได้ ก็เลยไล่พ่อกลับไป และตัดสินใจแยกกันอยู่
จริงๆพ่อบอกว่าไม่ได้อยากแยกทาง บอกสารภาพผิด อยากกลับมาทำให้ครอบครัวดีขึ้น แต่การกระทำที่พ่อทำสวนทางมากๆ
แม่ขอให้พาไปเคลียร์กับผู้หญิงคนนั้น ให้รับปากกันว่าจะไม่ยุ่งกันแล้ว แต่พ่อไม่ทำ เอาแต่พูดว่า จบแล้วๆ จะเคลียร์อะไรอีก
เราเข้าใจแม่นะ เพราะความเชื่อใจมากยากที่เชื่อใจเหมือนเดิมแล้ว หลังจากนั้นแม่ก็ตัดสินใจเลิกเลย
ท่านบอกว่า การแยกทางกัน ท่านเสียใจมากๆ ความเคยชินที่เคยอยู่กัน 20 กว่าปี อยู่ๆมาวันนึงไม่อยู่ ก็ใจหาย
แต่ดีกว่าฝืนทนอยู่ด้วยกัน ก็ต้องคอยระแวงกัน ต้องทนกับท่าทีเซ็งๆของพ่อเวลาอยู่บ้าน มันทรมานใจมากกว่า
ส่วนตัวเราสนิทกับแม่มากกว่าพ่ออยู่แล้ว ไปไหนไปกัน 2 คนมาตลอด โดยเฉพาะช่วงหลังๆ ที่พ่อเริ่มมีเมียน้อย(แต่ตอนนั้นเรากับแม่ยังไม่ทราบ)
ไม่มีพ่อ เราอยู่ได้สบายมากๆ แต่บางครั้ง เราก็มีความรู้สึกเดียวกับแม่ คืออยู่กับพ่อมาตั้งแต่เกิด จนอายุ 21 เคยเห็นพ่อในบ้าน
มาวันนึงไม่เจอ มันก็ใจหาย คิดถึงพ่อนะ บางเวลาก็รู้สึกสงสารพ่อ แต่ก็โกรธพ่อและแค้นพ่อมากๆด้วย ว่าทำไมถึงทำกับเราและแม่แบบนี้
ตอนนี้เราสับสนไปหมด ไม่รู้จะผ่านช่วงนี้ไปยังไงดี ยิ่งเห็นเวลาแม่นั่งเศร้า เรายิ่งเครียด
เพราะแม่อาการหนักมากจริงๆ แม่เสียใจมากๆ แม่คงไม่คิดว่าพ่อจะทำแบบนี้
เราคิดว่าถ้าแม่ผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ เราก็จะผ่านไปได้เช่นกัน แต่ตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงดีค่ะ
ใครที่พ่อแม่แยกทางกันตอนโต มีวิธีผ่านช่วงนี้ไปยังไงกันคะ
แม่ตัดสินใจแยกทางกับพ่อเราเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา เหตุเพราะ จับได้ว่าพ่อเรามีเมียน้อยที่อายุ 26 ที่อายุเยอะกว่าเรา 5 ปี และเด็กกว่าพ่อเรา 2 รอบ
แอบคบกันลับๆ มาประมาณ 4 ปีแล้ว จริงๆจับได้มาเป็นระยะตั้งแต่ปี 59 แล้ว เวลาเขาเล่นไลน์ หรือโทรคุยกัน
แต่ไม่ได้คาหนังคาเขา ไม่มีหลักฐานมัดตัวแน่ชัด พ่อก็ไม่ยอมรับ เราก็ทำอะไรพ่อไม่ได้ ได้แต่รังควานผู้หญิงคนนั้น
บอกตรงๆเราอาจจะใช้วิธีอันธพาล คือทั้งด่าแล้ว ตบผู้หญิงคนนั้นแล้ว ทั้งๆที่ปกติเราไม่ใช่คนแบบนี้ แต่นางก็ยังปฏิเสธ จนมาจับได้คาโรงแรม
หลังจากวันนั้น พ่อกลับไปอยู่บ้านเก่าพ่อ อยู่ 3 วัน
ก็เคลียร์กันกับแม่ พ่อรับปากว่าจะไม่ทำแบบนี้แล้ว แล้วก็กลับมาอยู่บ้าน เวลา 2 วันที่พ่อกลับมา พ่อซึม พ่อนั่งเซ็ง เบื่อ ไม่มีกะจิตกะใจทั้งวัน
ก่อนหน้านั้นพ่อบอกเราว่าตั้งแต่เกิดเรื่อง ก็ไม่ได้ติดต่อกับผู้หญิงคนนั้น เราเช็คในโทรศัพท์ก็ไม่มี เพราะพ่อลบหมด
แต่เรามาเช็คเบอร์ที่โทรออกจากเว็บทีหลัง ข้อมูลมีครบ ว่าโทรกันวันไหน เวลาเท่าไหร่ คุยกันกี่นาที
พบว่าพ่อโทรหาผู้หญิงคนนั้นตลอด ตั้งแต่เกิดเรื่อง แต่ไม่เคยโทรหาแม่เลย มีแต่ให้ญาติๆโทรมาคุย พ่อห่วงแต่ความรู้สึกผู้หญิงคนนั้น
จนแม่ทนไม่ได้ ก็เลยไล่พ่อกลับไป และตัดสินใจแยกกันอยู่
จริงๆพ่อบอกว่าไม่ได้อยากแยกทาง บอกสารภาพผิด อยากกลับมาทำให้ครอบครัวดีขึ้น แต่การกระทำที่พ่อทำสวนทางมากๆ
แม่ขอให้พาไปเคลียร์กับผู้หญิงคนนั้น ให้รับปากกันว่าจะไม่ยุ่งกันแล้ว แต่พ่อไม่ทำ เอาแต่พูดว่า จบแล้วๆ จะเคลียร์อะไรอีก
เราเข้าใจแม่นะ เพราะความเชื่อใจมากยากที่เชื่อใจเหมือนเดิมแล้ว หลังจากนั้นแม่ก็ตัดสินใจเลิกเลย
ท่านบอกว่า การแยกทางกัน ท่านเสียใจมากๆ ความเคยชินที่เคยอยู่กัน 20 กว่าปี อยู่ๆมาวันนึงไม่อยู่ ก็ใจหาย
แต่ดีกว่าฝืนทนอยู่ด้วยกัน ก็ต้องคอยระแวงกัน ต้องทนกับท่าทีเซ็งๆของพ่อเวลาอยู่บ้าน มันทรมานใจมากกว่า
ส่วนตัวเราสนิทกับแม่มากกว่าพ่ออยู่แล้ว ไปไหนไปกัน 2 คนมาตลอด โดยเฉพาะช่วงหลังๆ ที่พ่อเริ่มมีเมียน้อย(แต่ตอนนั้นเรากับแม่ยังไม่ทราบ)
ไม่มีพ่อ เราอยู่ได้สบายมากๆ แต่บางครั้ง เราก็มีความรู้สึกเดียวกับแม่ คืออยู่กับพ่อมาตั้งแต่เกิด จนอายุ 21 เคยเห็นพ่อในบ้าน
มาวันนึงไม่เจอ มันก็ใจหาย คิดถึงพ่อนะ บางเวลาก็รู้สึกสงสารพ่อ แต่ก็โกรธพ่อและแค้นพ่อมากๆด้วย ว่าทำไมถึงทำกับเราและแม่แบบนี้
ตอนนี้เราสับสนไปหมด ไม่รู้จะผ่านช่วงนี้ไปยังไงดี ยิ่งเห็นเวลาแม่นั่งเศร้า เรายิ่งเครียด
เพราะแม่อาการหนักมากจริงๆ แม่เสียใจมากๆ แม่คงไม่คิดว่าพ่อจะทำแบบนี้
เราคิดว่าถ้าแม่ผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ เราก็จะผ่านไปได้เช่นกัน แต่ตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงดีค่ะ