สวัสดีค่ะ  ตามหัวข้อกระทู้เลย
เราไม่อยากไปร.ร ค่ะ  เราไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่อยากไป เราร้องไห้ทุกวันตอนจะไปร.ร ผลการเรียนเราดีในระดับเรียนได้ไม่เป็นตัวถ่วงของห้อง จนกระทั่งเราขึ้นป.5 ครอบครัวเราแตกแยกค่ะ พ่อกับแม่แยกทางกัน จากนั้นเราย้ายร.ร เพราะมีปัญหากลับเพื่อน ย้ายกลางเทอม ทำให้ต้องเรียนป.5ใหม่
เมื่อเริ่มชีวิตใหม่ในทั่ใหม่เราเริ่มรู้สึกว่านี่ไม่ใช่เราเลย ปกติเราจะอยู่กับกลุ่มเพื่อนแต่ตอนนี้เราอยากอยู่คนเดียวไม่อยากอยู่กับใคร แต่ก็ดิ้นรนมาจบป.6 แต่ตอนอยู่ป.6เราเริ่มมีปัญหา ขาดเรียนบ่อย จนไม่ไหวละ ต้องไปปรึกษาครู ซึ่งครูก็ให้คำแนะนำมาว่า ร.รน่ะให้ทุกอย่างนะ เพื่อนเอย ความรู้เอย ซึ่งก็กลับมาเรียนตามปกติ แต่ผ่านไปอาทิตย์นึงก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม ความรู้สึกเราเริ่มแย่ลงมองทุกสิ่งแง่ลบ ไม่ยิ้มนิ่งเงียบ ไม่คุยกับใครนอกจากกลุ่มเพื่อนตัวเอง2-3คน จนผลการเรียนเราแย่ลง วันนึงเรามาเรียนพร้อมกับรู้สึกแย่มากๆ+ต้องเรียนอะ ไม่งั้นแม่ต้องเสียใจมากและผิดหวัง แต่ว่า ครูคนนั้น ประจานเรากลางห้องเรื่องที่เราไม่อยากมาเรียนก็ลาออกไปเพราะเขาก็สุดจะทน ครอบครัวก็ไม่ใช่ ตอนนั้นใจเราตกำปที่ตาตุ่มเรากลั้นร้องไห้เพราะอายเพื่อนทั้งห้องเรารู้สึกถูกทรยศ( งี่เง่า)จากนั้นเราก็แทบไม่คุยกับใครเลย จนเรียนจบก็ไม่ไปงานปัจฉิม..เราไม่ได้ติดต่อเพื่อนและเพื่อนก็ไม่ได้ถามหาเรา จนสอบเข้าม.1 เราได้อยู่ห้องควีน กับเพื่อนร.รเก่า2คน ที่ไม่สนิทกัน ผ่านไป3เดือนเราก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมเราร้องไห้ เราไม่รู้เราเป็นอะไร เรามีความคิดอยากตาย ไม่น่าเกิดมาเลย ไม่อยากอยู่แล้ว จนครูที่ปรึกษาเรียกไปคุย เขาก็ถามเหตุผลว่าทำไมถึงไม่อยากมาเรียน ผลการเรียนหนูก็ดีนะ แต่ถ้าขาดเรียนบ่อยอย่างนี้ก็ไม่ไหวเดี๋ยวติด มส เราก็เงียบเราหาเหตุผลไม่ได้ จนเราเริ่มหยุดบ่อยขึ้นร้องไห้บ่อยขึ้น พูดทำร้ายจิตใจเพื่อน พาลใส่คนอื่น เราเรียนไม่รู้เรื่อง เรารู้สึกผิดต่อเพื่อนที่เราทำไปไม่คิด เราเอาแต่กักตะวและโืทษตัวเอง จนครูที่ปรึกษาแนะนำให้ลาออกจากร.ร วนลูปรอบเดิมเราคิดถึงตอนอยู่ป.6และกลับมาร้องไห เราไม่ไกวแล้วค่ะ  ได้โปรดช่วยชี้แนะเราทีถ้าเป็นอย่างนี้เราเรียนไม่จบแน่ เรารู้สึกสงสารแม่ แต่ความรู้สึกทางนี้มันมากกว่า ใครก็ได้ช่วยทีตอนนี้เราต้องการคนปรึกษาแนะนำเรา ขอบคุณค่ะ ToT