ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นคนยังไงเหมือนกันนะคะ คุยกับผู้ชายคนนึงมาได้1ปีแล้วฝ่ายชายมีครอบครัวแล้ว ซึ่งตอนที่ตัดสินใจคุยคือเขามีปัญหากันมาหลายปีแล้วรอแค่เวลาหย่าแบ่งสินสมรสกัน เราก็รอรอรอรอ....จนฝ่ายภรรยาบอกว่าขออยู่ต่อแบบนี้ไปก่อนยังไม่อยากแบ่งสินสมรส เราก็เลยตัดสินใจจะเดินหนีจากชีวิตเขา(เราแค่คุยค่ะไม่มีอะไรเกินเลย แม้จับมือยังไม่เคย)เขาเลยขอคุยอีกรอบจนฝ่ายภรรยายอมแบ่งและจบ พอมาวันนี้เห็นเขาเคลียร์ตัวเองจบแต่อาจต้องรับผิดชอบลูก ทำไมเราดีใจที่เขาจบ เราจะได้มีตัวตนคบหาดูใจกันแบบแฟนทั่วไปเขาทำกัน เดินจับมือกินข้าวแบบไม่ต้องมีอะไรมาติดในใจเรา กล้าบอกที่บ้าน ที่สำคัญกล้าเปิดใจให้เขา เราผิดหรือถูกคะที่คิดแบบนี้
ทำไมรู้สึกดีใจ คนที่เราคุยด้วยกำลังจะหย่า