คือพักหอกับเพื่อนค่ะ อยู่ด้วยกันมา ปีกว่า แต่เพื่อนค่อนข้างติดแฟน เหมือนเราไม่ได้อยู่กัน เราคิดถึงบ้านคิดถึงพ่อกับแม่จนนอนไม่หลับ คือมันเพลียมากเข้านอนตั้งแต่ห้าทุ่ม ยันตี3ตี4ก็ไม่หลับสุดท้ายมาหลับตอน6โมงที่ต้องตื่นไป รร  เวลาเห็นพฤติกรรมเพื่อน แล้วมันยิ่งทำให้คิดถึงแม่ ต้องทนอยู่กับคนเห็นแก่ตัว แบบนี้ยิ่งรุสึกแย่มากๆค่ะ ยกตัวอย่างเช่น อยู่ด้วยกันแต่ไม่คุยกันเลย แล้วเวลากินข้าว เวลาเราซื้ออะไรมาเราจะให้เค้ากิน เหลือแบ่งให้เค้ากินด้วย แต่เค้าไม่เคยแบ่งให้เราเลย เรื่องรถบางทียืมเราไป ตั้งแต่เลิกเรียน ยันจะ2ทุ่ม คือบางทีเรารอนานมาก และไม่มีคำว่าขอโทษสักครั้ง เพื่อนเนี้ยคบมาตั้งแต่ม4ยันปี2ละคะ ปัจจุบันเราเองก็ไม่ยุ่งกะเค้าละเหมือนกันต่างคนต่างอยู่ แต่พอตัวเองทำแบบนี้ยิ่งอึดอัดไปเอง เวลากลับบ้านแล้วไม่อยากกลับมาหออีกเลยค่ะ คือจะร้องไห้เหมือนเด็กเลยเวลาต้องจากบ้าน  และเราเป็นคนจินอ่อนมาก คือใจยุที่บ้านและทำอะไรก็เหม่อ เพื่อนจะชอบตะโคกใส่และยิ่งทำให้ตกใจค่ะ แต่เราเองก็ไม่ฃอบให้ใครมาเก่งใส่ คือจะแรงกลับเหมือนกันคือต่างคนต่างไม่ยอม และมีอีกหลายเรื่องมากๆ ตอนนี้รู้เกลียดแล้ว ถือปกติมั้ยคะ.    มีวิธีจัดการความเครียดยังไงดีคะ.  และมีเรื่องนึงที่ดราจำฝังใจที่สุด คือตอนที่แม่เรานอน รพ บ้านเค้าใกล้ รพ นะคะ แค่เค้าไม่มาเยี่ยมแม่เรา ทั้งๆที่เค้าก็ต้องมาขึ้นรถกะเราให้พ่อเราไปส่งหอ เราไลน์บอกนางว่าสี่โมงเย็นไป เราเลยยุ่งอยู่กะที่ รพ แฟนนางเลยไลน์มาว่าเรา ว่าไหนบอกสี่โมง นี่สี่โมงครึ่งละ แต่เราโกรธนะคะ คืออยู่กะแฟน ไม่มาเยี่ยมแม่เรา. แล้วเราเหนื่อย ยังมาเร่งอีก แล้วเราไม่เคยได้ยินคำขอโทษจากแฟนนางแบะตัวนางเองเลย!!