สวัสดีค่ะทุกคนคือเราอยากรู้ว่าคนเราสามารถรักใครสักคนที่เพิ่งเคยเจอกันครั้งแรกเลยได้ไหม เพราะตอนนี้เรากำลังสับสนกับความรู้สึกของตัวเองมากเลยค่ะจะว่าชอบก็ไม่น่าใช่จะว่ารักก็ไม่เชิง.........
ในวันเปิดเทอมวันแรกเราได้บังเอิญได้เจอกับรุ่นพี่คนนึง พี่เขาเรียนแผนกเดียวกันกับเรา พี่เขายิ้มน่ารักมากกกก ผู้หญิงทุกคนในแผนกนี้กรี๊ดพี่เขากันหมด แล้วเราก็คือหนึ่งในนั้น555 แต่มันติดที่ว่าตอนนั้นพี่แกมีแฟนอยู่แล้ว และตอนนั้นเรายังไม่รู้ว่าพี่เขามีแฟนเราก็เลยโดนเพื่อนพูด กรอกหูทุกวันเลยว่าพี่เขาเป็นเกย์ แต่เราก็ไม่สน. เราดันรู้สึกชอบพี่เขามากกว่าเดิมอีก
จนมาถึงวันที่เราต้องไปดูงานด้วยกันพี่เขาก็ขอขึ้นมานั่งกับเพื่อนเราซึ่งมันว่างพอดี ตอนนั้นเป็นอะไรที่ฟินมากกกกอ่ะบอกเลย แต่ก็ทำได้แค่นั่งยิ้มเพราะทำอะไรไม่ได้แต่ว่านะเราก็ได้แอบถ่ายรูปพี่เขามาได้ด้วยแหละรู้สึกเหมือนเป็นพวกโรคจิตแอบถ่ายยังไงยังงั้น. แต่ว่านะการไปดูงานครั้งนั้นแหละที่ทำให้เรากับพี่เขาเริ่มรู้จักกันแบบจริงๆจังๆและครั้งนั้นก็คือครั้งแรกที่ทำให้เราได้คุยกับพี่เขา
พอเวลาผ่านไปเราก็ได้เฟสได้ไอจีพี่เขามา และพี่เขาก็เริ่มเข้ามาคุยกับเรายิ้มให้เรามากขึ้น แถมเรายังเคยช่วยพี่เขาทำการบ้านด้วยล่ะมันทำให้เรามีความสุขมากๆเลยเวลาที่เห็นพี่เขายิ้ม ได้ทำอะไรให้กับพี่เขาถึงแม้ว่ามันจะเป็นอะไรเล็กๆน้อยๆก็ตาม
หลังจากวันนั้นมาจนถึงเมื่อกิจกรรมวันแม่ เพื่อนเราเอาโทรศัพท์ของเราไปเล่นแล้วมันก็ดันไปกดโบกมือไปหาพี่เขาแล้วพี่เขาก็โบกมือกลับมา พอเราเห็นเรานี้บ่นเพื่อนยาวเลย แต่ะพอเห็นว่าพี่แกโบกมือกลับมามันทำให้เรารู้สึกใจสั่นจนมันสั่นไปทั้งตัวดีใจ เขิน อาย มันบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงคือมันตีกันรวนไปหมด แต่เราก็ทักกลับไปขอโทษพี่เขานะ บอกว่าทักผิด แล้วพี่เขาก็ตอบมาแบบคือ ดีมากอ่ะ. ไม่มีแบบคำด่ารึอ่ะไรเลยตอบมาแบสุภาพมาก(กว่าเราจะกล้าทักไปบอกขอโทษก็เตรียมใจไป 2 วันแล้วอ่ะ) พอบอกไปแล้วเราก็เขินไงไม่กล้าสู้หน้าพี่เขา วันต่อมาเราเลยพยายามที่จะหลบหน้าพี่เขา(ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะหลบไปทำไม)เพราะความเขินล่ะมั้ง แต่พอยิ่งหลบก็ยิ่งเจอ เราเลยหนีมานั่งที่หน้าแผนก ซึ่งพี่เขาก็เดินตามมา แล้วมานั่งทำงานที่โต๊ะข้างๆ ทั้งๆที่มีเรียนพี่เขาก็ไม่ขึ้นเรียน เราก็แอบมองพี่เขาบ้าง พอพี่เขามองมาเราก็ทำเป็นเล่นโทรศัพท์ แต่พอเราคุยกับเพื่อนไม่ได้มองพี่เขา ก็รู้สึกเหมือนมีคนมองพอหันไปก็เห็นพี่เขากำลังนั่งมองเราอยู่เราเลยรีบกันหน้าหนี ยอมรับเลยว่าเขินมากแล้วยิ่งได้รู้ว่าตอนนี้พี่เขาเพิ่งจะโสด อีกเรานี้ดีใจมากกกแต่ก็ตะ จุดพีคมันคือตรงนี้ต่างหากล่ะ
วันนี้เราไปกินข้าวที่โรงอาหารกับเพื่อน แต่พอกินไปเกือบหมดเราก็เห็นพี่เขาเดินเข้ามาในโรงอาหาร คนเดียว(เพราะโดดเรียนมา) แล้วพี่เขาก็เดินมานั่งโต๊ะข้างหน้าเราถัดไป 2 ตัวกับแฟนใหม่ ใช่แล้วทุกคนอ่านไม่ผิดหรอก พี่เขาโดดเรียนมาหาแฟนใหม่ ซึ่งเราก็นั่งอยู่ตรงนั้นอ่ะเราเห็นทุกอย่างว่าพี่เขาทำอะไรกับแฟนใหม่บ้าง แล้วทีนี้ น้ำตาเราก็ไหลออกมาอัตโนมัติ ข้าวก็กินไม่ลง ทุกอย่างรอบตัวมันเหมือนกับหยุดนิ่งมีแค่ คน 3 คนที่กำลังเคลื่อนไหว เรารู้สึกอยากออกไปจากที่ตรงนั้นมากๆอ่ะแต่มันไม่แม้แต่แรงที่จะลุกยืนอ่ะ ยิ่งเราเห็นหน้าพี่เขา น้ำตามันก็จะไหลออกมาเอง พยายามคิดว่าเราเป็นอะไรกับแค่ ผู้ชายคนเดียวทำไมมันมีอิทธิพลกับหัวใจเราได้ขนาดนี้ ทั้งที่ไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครเลย ตอนนี้เราสับสนไปหมดแล้ว ว่ามันคืออะไร
เราปลื้ม
เราหวั่นไหว
เราชอบ
หรือ
เรารัก
มันมีโอกาศที่จะเป็นการตกหลุมรักเขาได้กี่เปอร์เซ็นต์
คนเราสามารถรักใครตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้ากันได้กี่เปอร์เซ็นต์
ในวันเปิดเทอมวันแรกเราได้บังเอิญได้เจอกับรุ่นพี่คนนึง พี่เขาเรียนแผนกเดียวกันกับเรา พี่เขายิ้มน่ารักมากกกก ผู้หญิงทุกคนในแผนกนี้กรี๊ดพี่เขากันหมด แล้วเราก็คือหนึ่งในนั้น555 แต่มันติดที่ว่าตอนนั้นพี่แกมีแฟนอยู่แล้ว และตอนนั้นเรายังไม่รู้ว่าพี่เขามีแฟนเราก็เลยโดนเพื่อนพูด กรอกหูทุกวันเลยว่าพี่เขาเป็นเกย์ แต่เราก็ไม่สน. เราดันรู้สึกชอบพี่เขามากกว่าเดิมอีก
จนมาถึงวันที่เราต้องไปดูงานด้วยกันพี่เขาก็ขอขึ้นมานั่งกับเพื่อนเราซึ่งมันว่างพอดี ตอนนั้นเป็นอะไรที่ฟินมากกกกอ่ะบอกเลย แต่ก็ทำได้แค่นั่งยิ้มเพราะทำอะไรไม่ได้แต่ว่านะเราก็ได้แอบถ่ายรูปพี่เขามาได้ด้วยแหละรู้สึกเหมือนเป็นพวกโรคจิตแอบถ่ายยังไงยังงั้น. แต่ว่านะการไปดูงานครั้งนั้นแหละที่ทำให้เรากับพี่เขาเริ่มรู้จักกันแบบจริงๆจังๆและครั้งนั้นก็คือครั้งแรกที่ทำให้เราได้คุยกับพี่เขา
พอเวลาผ่านไปเราก็ได้เฟสได้ไอจีพี่เขามา และพี่เขาก็เริ่มเข้ามาคุยกับเรายิ้มให้เรามากขึ้น แถมเรายังเคยช่วยพี่เขาทำการบ้านด้วยล่ะมันทำให้เรามีความสุขมากๆเลยเวลาที่เห็นพี่เขายิ้ม ได้ทำอะไรให้กับพี่เขาถึงแม้ว่ามันจะเป็นอะไรเล็กๆน้อยๆก็ตาม
หลังจากวันนั้นมาจนถึงเมื่อกิจกรรมวันแม่ เพื่อนเราเอาโทรศัพท์ของเราไปเล่นแล้วมันก็ดันไปกดโบกมือไปหาพี่เขาแล้วพี่เขาก็โบกมือกลับมา พอเราเห็นเรานี้บ่นเพื่อนยาวเลย แต่ะพอเห็นว่าพี่แกโบกมือกลับมามันทำให้เรารู้สึกใจสั่นจนมันสั่นไปทั้งตัวดีใจ เขิน อาย มันบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงคือมันตีกันรวนไปหมด แต่เราก็ทักกลับไปขอโทษพี่เขานะ บอกว่าทักผิด แล้วพี่เขาก็ตอบมาแบบคือ ดีมากอ่ะ. ไม่มีแบบคำด่ารึอ่ะไรเลยตอบมาแบสุภาพมาก(กว่าเราจะกล้าทักไปบอกขอโทษก็เตรียมใจไป 2 วันแล้วอ่ะ) พอบอกไปแล้วเราก็เขินไงไม่กล้าสู้หน้าพี่เขา วันต่อมาเราเลยพยายามที่จะหลบหน้าพี่เขา(ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะหลบไปทำไม)เพราะความเขินล่ะมั้ง แต่พอยิ่งหลบก็ยิ่งเจอ เราเลยหนีมานั่งที่หน้าแผนก ซึ่งพี่เขาก็เดินตามมา แล้วมานั่งทำงานที่โต๊ะข้างๆ ทั้งๆที่มีเรียนพี่เขาก็ไม่ขึ้นเรียน เราก็แอบมองพี่เขาบ้าง พอพี่เขามองมาเราก็ทำเป็นเล่นโทรศัพท์ แต่พอเราคุยกับเพื่อนไม่ได้มองพี่เขา ก็รู้สึกเหมือนมีคนมองพอหันไปก็เห็นพี่เขากำลังนั่งมองเราอยู่เราเลยรีบกันหน้าหนี ยอมรับเลยว่าเขินมากแล้วยิ่งได้รู้ว่าตอนนี้พี่เขาเพิ่งจะโสด อีกเรานี้ดีใจมากกกแต่ก็ตะ จุดพีคมันคือตรงนี้ต่างหากล่ะ
วันนี้เราไปกินข้าวที่โรงอาหารกับเพื่อน แต่พอกินไปเกือบหมดเราก็เห็นพี่เขาเดินเข้ามาในโรงอาหาร คนเดียว(เพราะโดดเรียนมา) แล้วพี่เขาก็เดินมานั่งโต๊ะข้างหน้าเราถัดไป 2 ตัวกับแฟนใหม่ ใช่แล้วทุกคนอ่านไม่ผิดหรอก พี่เขาโดดเรียนมาหาแฟนใหม่ ซึ่งเราก็นั่งอยู่ตรงนั้นอ่ะเราเห็นทุกอย่างว่าพี่เขาทำอะไรกับแฟนใหม่บ้าง แล้วทีนี้ น้ำตาเราก็ไหลออกมาอัตโนมัติ ข้าวก็กินไม่ลง ทุกอย่างรอบตัวมันเหมือนกับหยุดนิ่งมีแค่ คน 3 คนที่กำลังเคลื่อนไหว เรารู้สึกอยากออกไปจากที่ตรงนั้นมากๆอ่ะแต่มันไม่แม้แต่แรงที่จะลุกยืนอ่ะ ยิ่งเราเห็นหน้าพี่เขา น้ำตามันก็จะไหลออกมาเอง พยายามคิดว่าเราเป็นอะไรกับแค่ ผู้ชายคนเดียวทำไมมันมีอิทธิพลกับหัวใจเราได้ขนาดนี้ ทั้งที่ไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครเลย ตอนนี้เราสับสนไปหมดแล้ว ว่ามันคืออะไร
เราปลื้ม
เราหวั่นไหว
เราชอบ
หรือ
เรารัก
มันมีโอกาศที่จะเป็นการตกหลุมรักเขาได้กี่เปอร์เซ็นต์