สวัสดีทุกคนนะคะ
วันนี้จะมีเรื่องมาเล่าให้ฟังคะ
ตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่เท่าที่จำความได้ก็เหมือนมีแต่แม่ที่ค่อยดูแลมาตลอดทั้งๆก็มีพ่อ อยู่ในบ้านเดียวกันแต่ไม่ค่อยมีความผูกพันแบบพ่อลูก ตอนเด็กเวลาไปเล่นกะพี่ๆน้องๆในซอยเดียวกันบ้างวันกลับค่ำหกโมงบ้าง หกโมงครึ่งบ้างตามประสาเด็กซน พ่อก็จะค่อยยืนรอโดยที่ในมือของพ่อ จะมีก้านมะยมรออยู่เพื่อรอตี จนใหญ่เริ่มเข้าสู่วัยรุ่น มีพี่คนหนึ่งมาเช่าหอ แต่ด้วยเราที่แบมือขอเงินพ่อเงินแม่ แตาพี่เขาทำงาน เขาก็จะซื้อนุ้นนี่มาให้ทางครอบครัวเรากิน พ่อกับแม่ก็จะชอบ รักเขา ส่วนพ่อ น่าจะรักมากเลยแหละ ถึงกับแบบ ไปตลาดมาตอนเช้าก็จะซื้อข้าว ไก่ทอด น้ำเต้าหู้มาให้ที่ห้อง แต่ส่วนคนเป็นลูกไม่มีเลยแม้แต่ไก่ชิ้นเดียว พอเวลาผ่านไป พ่อเหมือนจะเกลียดเราไปเลยทั้งๆที่เราคือลูกของพ่อ ทำอะไรไปก็ไม่เข้าตา ทำดีก็ไม่เคยได้ดี พ่อก็จะมองว่าเราทำผิดตลอดเวลา เวลาแม่ไม่อยู่บ้านแม่ต้องไปอบรมที่ ต่างจังหวัด แม่ก็จะทิ้งเงินไว้ให้ซื้อกินข้าว แต่กลับพ่อคือไม่มี ไม่ถามเลยว่าวันนี้กินข้าวยัง มีเงินใช้ไหม พ่อก็จะหากับข้าวมากินเองไม่สนเลยว่าลูกจะได้กินรึยัง ลูกจะหิวไหม พ่อเวลาทำผิดอะไรก็ตามเหอะ พ่อจะโยนให้เราตลอดเลย พ่อเหมือนเป็นคนเห็นแก่ตัวอะ คือทุกสิ่งกลายเป็นความผิดของเราซะงั้น บางครั้งเราเป็นห่วงก็กลายเป็นว่า หาว่าเราไปย่อยใส่อย่างนั้นอย่างนี้ ความเป็นห่วงจากลูกคนๆหนึ่งกลับกลายทำให้คนอย่างผู้เป็นพ่อรำคาญ พ่อไม่เคยรู้อะไรเลย พ่อไม่สนใจอะไรเลย พ่อไม่รู้ในตัวคนเป็นลูกเลย เราอยู่ด้วยกันในบ้านแต่ก็ไม่มีความผูกพันอะไรเลย และพ่อก็ชอบอวดลูกชาวบ้าน ว่าเขาดีอย่างงั้นอย่างนี้ กลับลูกตัวเองที่พยายามทำใฟ้พ่อเห็น พ่อก็กลับไม่เห็น
เห็นแก่ตัวได้ทุกเรื่อง บางครั้งขอเงินกินข้าว ขอไปเติมน้ำมันรถบ้างกลับมาด่ามาว่าให้อย่างนั้นอย่างนี้กลับเป็นแม่ที่ค่อยช่วยเหลือเราตลอด ขอแม่แม่ให้
ขอพ่อพ่อขี้เหนียวใส่อีก บ้างครั้งก็อิจฉานะที่พ่อคนอื่นเขาเป็นห่วงลูกของเขา ดูแลลูกของเขา แต่กลับเราไม่สบายพ่อยังไม่มาดูแลเลย นอกจากแม่ที่ค่อยเป็นห่วงตลอดเวลา ขอบคุนที่อ่าน ที่รับฟังคะ
เราควรทำอย่างไรต่อไปดีคะ