สวัสดีค่ะ ขอบอกไว้ก่อนเลยว่า ที่มาตั้งกระทู้นี้ ไม่มีเจตนาที่ไม่ดี หรือมาเผาเพื่อนแต่อย่างใด   เพียงอยากมาเล่าประสบการณ์ และระบาย ที่ได้เจอเพื่อนคนนึงที่แปลกกว่าเพื่อนคนอื่นที่เราเคยรู้จักมา เราขอตั้งชื่อนามสมมติให้เพื่อนนางนี้ว่า จ้อค่ะ
เพราะนางเป็นคนพูดมากมากๆ ย้อนกลับไปเมื่อ2ปีก่อน เราย้ายรร.จากม.ต้นมาอยู่ รร.ม.ปลายในจังหวัด เรามาสมัครเรียนที่นี่กับเพื่อนในห้องประมาณ5-6คน แต่แยกกันไปคนละสายหมดเลย เลยไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันค่ะ เราเลือกเรียนสายคำนวณกับเพื่อนที่รร.เก่าคนนึง แต่ได้อยู่คนละห้องกัน เท่ากับว่าเราอยู่คนเดียวค่ะ เราเลยตัดสินใจหาเพื่อนในห้องตัวเอง แล้วจ้อนี่แหละค่ะ ที่เราเลือกเพราะตอนมาสมัครเราเห็นใส่ชุดนร. รร.เดียวกับเรา เราเคยเห็นหน้าจ้อในรร.เก่า แต่ไม่รู้จักกัน ไม่รู้ชื่อ ไม่เคยคุยกัน ไม่เคยอะไรเลย เคยเห็นหน้าเฉยๆ เราเลือกจ้อเพราะเห็นว่ามาจากรร.เดียวกัน น่าจะเข้ากันได้ เพราะผ่านสังคมจากรร.เก่าที่เหมือนๆกันมา แรกๆก็ไม่มีอะไรค่ะ จ้อก็พูดๆชวนคุยไปเรื่อย ส่วนใหญ่จะเล่าเรื่องของตัวเอง เราก็คิดว่านางเฟรนลี่ดีเข้ากับคนง่าย ไม่ได้อะไร เราไม่ใช่คนพูดมากกับคนที่ไม่สนิท แต่จ้อคือพูดมากตั้งแต่วันแรกที่คุยกันเลยค่ะ  แล้วจ้อนิสัยนางจะออกแบบ ชอบอวดเก่ง ขี้เถียง อยากเอาชนะไม่ซะทุกอย่าง ไม่เคยยอมรับผิด คือจ้อเป็นคนที่เรียนไม่ค่อยเก่ง จ้อจะถามเราอยู่บ่อยๆเวลาใกล้สอบ ให้เราช่วยสอน เราเต็มใจสอนค่ะ วิชาเลข  จ้อถามประมาณว่า 100มาจากไหน เราก็ตอบแบบตั้งแต่ต้นตอมันมานู้นนั่นนี่ จ้อก็ทวนคำพูดที่เราสอนเมื่อกี้ เราก็ใช่ๆ ละทวนอีกรอบ แล้วถามจ้อว่าเข้าใจใช่มั้ย จ้อก็บอก "เออก็ใช่ไง! กูเข้าใจแล้ว" เราก็อะจ้า พอถึงเวลาสอบ จ้อลืมที่เราสอนเมื่อกี้หมดเลยค่ะ จ้อเลยจะลอกเรา เราก็บอกคำตอบนะ แต่ไม่ใช่ทั้งหมดบอกบ้างไม่บอกบ้าง จ้อเป็นคนที่ถามซ้ำถามซากถามอยู่นั่นแหละ ตอนสอบจ้อถามประมาณว่าข้อ5ตอบไร เราก็บอกง.งู จ้อก็พูด"ง.งูแงะ" เราพยักหน้า "ข้อ5อะนะง.งู" เราพยักหน้าอีก "ข้อ5นะข้อ5"
เราเลยตอบ เออ! จ้อนางก็ไปถามเพื่อนอีกฝั่งค่ะ แล้วมาถามเราอีกรอบ "ง.งูแน่นะ" เรารำคาญมาก นึกภาพในห้องสอบเงียบๆต้องคิดเลขแล้วเราเป็นคนเวลาคิดอะไรต้องใช้สมาธิสูงมาก ถ้ามีอะไรมาขัด ต้องเริ่มคิดใหม่ตั้งแต่แรก เราเลยตอบว่า เออ! จะถามอะไรนักหนา ผลที่ได้คือนางขำค่ะ หัวเราะเริงร่า ชีวิตนี้สนุกเหลือเกิน แล้วเป็นแบบนี้หลายครั้งมาก ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว พอขึ้นม.6 จ้อนางก็ดีขึ้นค่ะ เริ่มเรียนรู้เรื่องตั้งใจเรียนขึ้น เพราะเราไม่ให้ลอกข้อสอบเลยแม้แต่นิดเดียว เรารำคาญค่ะ แล้วคือตอนใกล้สอบในห้องเรามีคนที่สมองค่อนข้างช้า เวลาสอนอะไรต้องทำความเข้าใจพักนึง ซึ่งจ้อเนี่ยไปติวสอบให้เพื่อนคนนั้น จ้อก็สอนๆไป เพื่อนคนนั้นก็ทำหน้างงๆ จ้อว่าเพื่อนเลยค่ะว่า "งงอะไร ก็แค่เนี้ย มันยากตรงไหนวะ" เพื่อนคนนั้นก็ "อ๋อๆ เข้าใจแล้ว" จ้อนางเลยตอบว่า" เออก็แค่เนี้ย ทำไมโง่แบบนี้ ไม่ได้ยากเลย!" คือคนมันไม่เข้าใจยังไงก็ยากค่ะ ไม่มีสิทธิ์ไปว่าอะไรเค้า เวลาเราสอนใครเราไม่เคยด่าว่าโง่เลย เราสอนดีๆตลอด เราไม่ได้บอกว่าเราดีเลิศนะ แต่อย่างน้อยก็ไม่ดูถูกใครแบบนั้นแน่นอน แล้วจ้อเป็นคนที่ไม่รู้ภาษาอังกฤษเลย อ่านไม่ออก รู้แค่ว่าตัวนี้เอ ตัวนี้บี ตัวนี้ซีนะ แต่สะกดคำอ่านไม่ได้ เขียนไม่ได้ อย่างคนทั่วไปต้องอ่านออกแต่แปลไม่ได้ใช่มั้ยคะ อาจจะแปลได้บางคำ แต่จ้อนี่คือไม่ได้เลย เอาง่ายๆถ้าอยากอ่านได้ต้องกลับไปเรียนใหม่ตั้งแต่ประถมอะค่ะ น้องเราอยู่ป.4ยังอ่านออกเลย นี่ม.6แล้วจ้อก็ยังอ่านไม่ออกค่ะ คือเราไม่ได้จะดูถูกหรืออะไรนะ แต่ความที่จ้อนางชอบอวดเก่ง ทำให้เราคิดถึงเรื่องนี้ทุกทีว่าแค่ภาษาอังกฤษยังอ่านไม่ได้ ยังมีหน้าไปว่าคนอื่นว่าโง่ เรียนไม่รู้เรื่องอยู่อีก  แล้วตอนม.4มีอยู่ครั้งนึงตอนอาจารย์สอน จ้อแอบอ่านนิยายในโทรศัพท์ใต้โต๊ะค่ะ เราเลยบอกว่า "อ่านทำไมตั้งใจเรียนดิ เดี๋ยวตอนสอบก็ทำไม่ได้ มาลอกกูอีก" นางเถียงแว๊ดขึ้นมาเลยค่ะ "อะไร!! กูไม่เคยลอก" แหม่กล้าพูดมาก เราเลยตอบ"ไม่ลอกอะไร ก็ลอกอยู่" จ้อก็ตอบว่า  "แหม่ ก็นานแล้วปะ!!"คือวิชานี่สอบล่าสุด2อาทิตย์ก่อน) เราเลยบอก "จะช้าจะนานมันก็ลอกมั้ยล่ะ" พอจ้อนางเถียงเราไม่ได้ เลยทำแบบหน้าตาล้อเลียน แถ๊ดแถๆ ไม่ยอมรับผิด เราแบบสุดจะทนมาก ไม่คุยด้วยเลย2วัน รำคาญสุด จ้อเป็นคนที่ไม่เคยยอมรับผิด นางเคยเอายางลบเพื่อนคนนึงลบจนกระดาษขาด นางต่อว่าเพื่อนเจ้าของยางลบว่า "ยางลบกากมาก ซื้อมาจากไหน กูจะไม่ไปซื้อ คุณภาพแย่มาก" ซึ่งยางลบที่นางใช้เป็นยางลบดำ ก้อนละ7-15บาท เราว่าคุณภาพดี ลบสะอาด แต่ความที่จ้อลบแรงมาก กระดาษเลยขาด  เราเห็นกับตา จ้อโทษยางลบ ไม่โทษตัวเองค่ะ เราเลยบอกจ้อไปว่า "ก็ลบแรงมันก็ขาดดิ"
นางแว๊ดขึ้นมาว่า "อะไร!! กูลบไม่แรงมันก็ขาดอยู่ดี!!" เราเลยตอบ "คนอื่นเค้าลบไม่เห็นขาด" นางแว๊ดขึ้นมาอีกค่ะว่า"แล้วไง!! ก็กูลบแล้วมันขาด!! ยางลบนี่แหละไม่ดี!"
เราเลยบอก "เออเรื่องของละกัน" จ้อเลยตอบว่า "เออก็เรื่องของกูอะดิ มาทำไม!" เราเอือมมาก คือจ้อเป็นคนพูดมาก อวดเก่ง เถียงเก่ง ไม่เคยยอมรับผิด จริงๆวีรกรรมของจ้อมีเยอะมาก เล่าทีเดียวไม่หมด ไว้จะมาต่อวันหลัง บางคนอาจจะอ่านไม่ถึงตรงนี้ แต่ถ้าอ่านถึงอยากจะบอกว่า เวลาทุกคนอ่านอาจจะรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย เราอคติรึเปล่า เราขอบอกเลยนะคะว่า ถ้าไปอยู่ในสถานการณ์ตอนนั้นทุกคนต้องหงุดหงิด เหมือนเราแน่นอนค่ะ เพราะจ้อเป็นคนเสียงดัง เสียงแสบแก้วหูมาก แล้วเป็นคนพูดจาผิดเพี้ยนด้วย คำว่าเปย์ เป็น เป้ คำว่าปัง เป็น ปั้ง คำว่าซับ เป็น สับ แถมเวลาเราแก้คำพูดให้ ยังแว๊ดขึ้นมาว่า "ทำไม ก็กูจะพูดแบบนี้ มีปัญหารึไง!!" คือจ้อนางไม่อยากหน้าเสียอะค่ะ เลยเถียงทุกสิ่งอย่าง ถ้ามีคนมาอ่านมาคอมเม้นอยากให้เล่าต่อก็จะเล่านะคะ ถ้าไม่มีก็จะเล่าอยู่ดีค่ะ555555 คืออยากระบายค่ะ แต่ระบายกับที่บ้าน แล้วที่บ้านชอบบ่นว่าเรานางเอก ไม่เถียงไปงู้นงี้ คือเราไม่อยากทะเลาะกับใครค่ะ เราอึดอัด เราเลยมาเล่าในนี้ดีกว่า สบายใจดีค่ะ ขอบคุณคนที่อ่านถึงตรงนี้นะคะ เดี๋ยวไว้มาเล่าต่อค่ะ

ปล. ไม่รู้จะแท็กห้องไหนค่ะ มันไม่มีให้แท็กเกี่ยวกับเรื่องเล่าเลย TT