ผมคือหนึ่งในครอบครัวนั้นครับ ผมถูกบังคับทำนั้นนี้ไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่ ความทรงทำแรกที่ผมจำได้คือตอน5ขวบ ตอนนั้นสนุกมากๆ ยิ้มและหัวเราะตลอดทั้งวัน จนมาถึงตอน7ขวบโดนบังคับจากพี่ชาย2คนให้ยกของแทน ทั้งๆที่2คนนั้นยังยกไม่ไหว แล้วผมก็ยก ก็ไม่ไหวเลยหันไปบอกว่ายกไม่ขึ้น แล้ว2คนนั้นก็ไม่พอใจแล้วก็.... พอโตขึ้นมามีผู้ใหญ่บอกกับผมว่าถ้าเหนื่อยก็ลองคิดถึงตอนเป็นเด็กสิ ตอนนั้นไม่ต้องคิดอะไรมีแต่สนุก แต่ผมลองคิดกลับไปก็มีแต่ความทุกข์ โดนบังคับตบตีตั้งแต่เด็กจนโต ไม่เคยได้นอนสบาย ไม่เคยได้กินของดี แทบจะบอกได้เลยว่าผมถูกพรากความสุขไปตั้งแต่ตอน7ขวบ พิมๆอยู่ภาพพวกนั้นก็กลับมาชึ่งก็นะ
ตอนนั้นผมแค่7ขวบ แต่ผมคิดว่ามันไม่ยุติธรรมที่เป็นแบบนี้ แม่คือคนเดียวที่ตัดสินว่าถูกผิด และแม่ตัดสินให้พวกพี่2คนถูกและผมผิด
ความฝันของผมคืออยากมีครอบครัว เพราะผมอยากเลี้ยงลูกให้ดีที่สุด ไม่อยากให้ใครมาโดนแบบผม ทรมานมากครับ😞
มีหลายคนบอกว่าบ้านผมรวยชึ่ง รวยถึงจะสบายกาย แต่ไม่สบายใจก็อย่าเลยครับ ผมอิจฉาบ้านเล็กๆครอบธรรมดาหาเช้ากินคำ่ พอกลับมาก็หัวเราะ จริงอยู่ว่าลำบากและไม่สบาย แต่ก็นะ...มีกำลังใจอยู่เคียงข้างเสมอ สบายใจอีกด้วย น่าอิจฉาจั่งเลยเนอะความพยายามทำเพื่อครอบครัวที่ผมไม่เคยได้รับรู้ มีเพียงความแค้นต่อครอบครัวเท่านั้นที่ผมมี ผมรู้ว่ามันผิด แต่ผมห้ามความรู้สึกนี้ไม่ได้ มันถูกฝั่งไว้ตั้งแต่เด็กๆ
ผมแค่อยากบอกพ่อแม่ที่ได้อ่านว่า ลูกคุณเกีดจากความรักไม่ใช่เหรอ? รักเขาให้ถูกวิธี อะไรที่เขาชอบก็ปล่อยไปเถอะ ถ้ามันไม่ดีก็เตือนเอา ถ้าไม่ฟังก็ปล่อยให้เขาทำแต่คุณก็ต้องอยู่เคียงข้างเขาเสมอไม่ว่าทำถูกหรือผิด อย่าคิดว่าเด็กจะจำเรื่องในอดีตไม่ได้ อย่าคิดว่าเด็กไม่มีความคิด ที่พูดมามันอาจไม่ซาบซึ้ง แต่ถ้ามีหนึ่งครอบครัวอ่านและเลีกบังคับหรือยังเห็นว่าลูกเป็นคนไม่ใช่ที่หาเสียงความนิยมในสังคมให้พ่อแม่
ก็นะ...ช่วยได้หนึ่งครอบครัวผมก็ตายตาหลับละ
ผมไม่อยากให้ใครมาเจอในแบบที่ผมเจอ จริงๆมีเยอะแต่ขอเล่าแค่นั้นพอ ยิ่งเล่าภาพพวกนั้นก็ยิ่งกลับมา
และ หยุดเปรียบเทียบลูกตัวเองกับคนอื่นนะครับ
#ขอบคุนและขอโทษ
สุดท้ายขอให้พ่อแม่ทุกคนรักลูกของคุณให้มากๆนะครับ ขอให้อยู่อย่างอบอุ่น ผมเชื่อว่าพวกคุณทำไปทั้งหมดเพราะอยากให้ลูกโตขึ้นเป็นคนดี มีเงีนเยอะๆ มีน่ามีตาในสังคม แต่อย่าลืมนะครับ ถ้าเขาเหนื่อยใจหรือทุกข์ใจเมือใด เมื่อนั้นเขาพร้อมตายเสมอ
🙂🙂