ถ้าแม่ทำเหมือนไม่แคร์เราเลย ตอนเด็กๆแม่ทำแต่งาน ไม่มีเวลาสนใจเราเลย ทำให้โตมาเราเลยติดเพื่อนมาก  แม่ก็คอยห้ามนั่นนี่ไม่ให้คบเพื่อน  ยิ่งโต ยิ่งด่าเราแรงขึ้นด้วย ตัวอย่างเช่น ทำงานบ้านแบบนี้ไปทำที่อื่นเขาคงเอาทำงานอยู่หรอก , ไม่ก็ถ้าอยากอยู่กับเพื่อนมากๆก็ไปเลย กูให้หลานกูเลี้ยงกูก็ได้  (เราเป็นลูกบุญธรรม) , ทำไมซื่อบื้อจัง ไม่มีหัวคิด , อิดอกกะทือ , จะทำได้เหรอ , อย่างอ่ะนะทำได้ คือ เราคิดว่ามันไม่ควรเอามาด่าถ้าเราไม่ได้ทำอะไรร้ายแรง  แต่แม่ก็พูดออกมา แต่เราก็รักท่าน แต่ทุกคำพูดคือมันแรงเกินกว่าที่เราจะรับได้ ชอบตะคอกใส่ ขึ้นกู ซึ่งต่างกับเราจะเงียบๆ พูดดีๆ เพราะเราเป็นคนนิ่งๆคนที่บ้านเลยคิดว่าเราโง่ๆ แต่ก็เวลาโมโหเราก็โมโหมากเหมือนกัน เถียงเป็น เราคุยกับเพื่อนหรือเรียนใครๆก็ให้เราเป็นหัวหน้ากลุ่ม ตอนนี้เหมือนเราต้องใส่หน้ากากตลอดเวลา เราไม่อยากบาป เราไม่อยากคิดร้ายกับแม่ พยายามอดทนสุดๆ ทำได้ก็แค่เดินหนี หรือเงียบไปเลย ไม่เคยพูดตรงๆ แต่คำพูดของแม่มันบั่นทอนจิตใจ บั่นทอนความคิด ทุกๆอย่าง ทำให้เราดูต่ำต้อย ไม่กล้าเผชิญสิ่งใหม่ เราอยากจะทำอะไรที่อยากทำก็ทำไม่ได้ เราเรียนจะจบแล้วก็บอกให้เราไม่ต้องเข้าสังคม ให้เป็นนายตัวเอง แต่เราไม่มีทุน อีกอย่างเราก็ไม่อยากพึ่งแม่ เพราะแม่เป็นคนขี้หวงของ หวงเงิน อันนี้พอรู้ เพราะก็ทวงค่าเทอมเราด้วย ยิ่งทำให้เราไม่อยากจะมาทำธุรกิจตัวเองเท่าไหร่ เราคิดอะไรไม่ออก ได้แต่คิดในใจว่า เมื่อไหร่จะเรียนจบ อยากมีทางเดินของตัวเอง แต่ก็ไม่รู้ว่าแม่จะยิ่งเป็นกว่านี้หรือป่าว แม่จะดีขึ้นบ้างมั้ย เคยคิดจะตาย เคยคิดจะหนีไปเลย คิดน้อยใจว่าเราแย่จริงๆเหรอ แถมหลานแม่พี่น้องแม่ก็มองว่าเราไม่เอาไหน เราทำอะไรไม่ถูก เราอยากจะดีขึ้น มีอะไรเป็นหลักเป็นแหล่ง เพื่อให้คนไม่ดูถูกว่าเป็นแค่ลูกเก็บมาเลี้ยง เพราะเคยโดนลูกของญาติแม่ด่า ว่าลูกกาฝาก ญาติรังเกียจ สารพัดคนจะเหยียบย่ำ มันเป็นปม ยังคิดถึงอนาคตว่า ถ้าเราไปรอดเราจะไม่สนใจพวกญาติของแม่เลย แต่ตอนนี้เราไม่รู้จะทำแบบไหน ทางไหน ที่ทำให้ตัวเองสบายใจกว่านี้จริงๆ