ตอนนี้เราอายุ 17 อยู่ม.5 ค่ะ ไม่มีเพื่อนสักคนเลย
ย้ายมาจากโรงเรียนเก่ามาตอนขึ้นม.4ค่ะ ตอนม.4เราก็มีเพื่อนสนิท1คน พอม.5 เพื่อนย้ายไปเรียนที่กรุงเทพ เราไม่มีเพื่อนเลยค่ะ เวลาทำงานกลุ่มก็เป็นเศษตลอด แต่เราก็เข้าใจนะคะว่าเพื่อนทุกคนในห้องเค้าสนิทกันมาตั้งแต่ม.ต้นแล้ว คือไม่มีใครต้องการเรา เราพยายามคุยกับเพื่อนทุกคนแล้วค่ะ แต่เพื่อนก็เหมือนยังไม่ค่อยสนิทใจคุยกับเรา เวลามีเรื่องอะไรในห้องเรา เรารุ้คนสุดท้ายตลอด เราท้อ กลับมาร้องไห้ให้แม่ฟังทุกวัน เวลากลางวันก็ไม่กล้าไปกินข้าวที่โรงอาหาร อายคนอื่นมาก เราเคยเป็นคนมั่นๆแต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว เราอายเพื่อน อายครู แล้วคือเพื่อนที่นั่งข้างๆเรามันเป็นเพื่อนกลุ่มใหญ่ค่ะ เวลามีอะไรมันจะคุยเรียกกันดังมาก จนเรารุ้สึกเครียดขึ้นมาหลายครั้งว่าทำไมเราไม่มีแบบนี้บ้าง เรารู้สึกว่าวันหยุดทุกๆวันมันมีความหมาย ผิดกับเวลาโรงเรียนเปิดมันคือนรก เครียดมากๆค่ะ ทำยังไงให้หายการอายคนอื่น หายจากความเครียดที่ตัวเราเองเป็นเศษเหลือของห้อง

ตอนนี้เองแม่เราก็เครียดมาก จนเราสงสารแม่ ไม่รุ้จะทำยังไงดีเลยค่ะ แต่คนที่เราคุยได้ก็มีแค่คนเดียวคือแม่ จนตอนนี้เราจะเลิกพูดเรื่องนี้กับแม่แล้ว แต่เราก็กลายเป็นคนเก็บความเครียดขึ้นเอง ระบายไม่ได้