เป็นเรื่องราวเมื่อครั้งที่จขกท.ป่วยอาหารเป็นพิษ ตอนนั้นเวลา 4ทุ่มกว่า จขกท.มีอาการอาเจียนอยู่หลายรอบ จุกแน่นหน้าอก อาเจียนจนเป็นน้ำสีเขียวๆออกมาด้วย แสบคอแสบจมูกทรมานมาก ทานอะไรไม่ได้อาเจียนอย่างเดียวจนอ่อนเพลียและหลับไป

     ในขณะที่หลับไป. จขกท.ฝันว่าตัวเองมานั่งอยู่ในเรือสำเภาขนาดใหญ่มาก ในฝันเป็นช่วงเวลาโพล้เพล้มีคนนั่งอยู่ในเรือจำนวนมากมีทั้งเด็กแรกเกิดยันคนแก่ หลากหลายอาชีพ รวมทั้งพระสงฆ์ แม่ชี และชายหญิงใส่ชุดขาวที่ใส่ปฏิบัติธรรมด้วย

      จขกท.นั่งชิดขอบเรือมองไปทางฝั่งเห็นคนอีกจำนวนหนึ่งกำลังต่อแถวรอขึ้นเรือโดยมีสะพานพาดให้เดินข้ามมาที่เรือ

     สักครู่จขกท.ก้อเห็นชาย 2คนแต่งตัวเหมือนนายสถานีรถไฟคนนึงถือสมุดปากกา อีกคนนึงถือไม้กระบองความยาวประมาณท่อนแขนกำลังเดินเช็คผู้โดยสารที่นั่งในเรือ

      จนมาถึงแถวที่จขกท.นั่งอยู่ ซึ่งแถวนึงจะนั่งได้ 3คน(จขกท.นั่งชิดขอบเรือด้านในถัดไปเป็น ด.ช.อายุประมาณ 5ขวบนั่งกลาง นั่งถัดจากด.ช.5ขวบเป็นผู้ชายอายุประมาณ 30กว่า ซึ่งจขกท.สังเกตว่าทั้ง 2คน ดวงตาของพวกเขาจะเห็นแต่ตาขาวไม่มีตาดำ

        จขกท.เห็นจนท.สองคนคุยกับชายอายุ30 แต่ไม่ได้ยินเสียง แล้วถัดมาก้อมาคุยกับด.ช. 5ขวบที่นั่งอยู่ข้างๆแต่ไม่ได้ยินเสียงสนทนาใดๆเลยเช่นกัน

      จขกท.พยายามฟังแต่ก้อไม่ได้ยิน จนจนท.ทั้งสองมาหยุดยืนต่อหน้าจขกท. แล้วคนที่ถือกระบองก้อถามจขกท.ว่ามองเห็นเขาไหม(ตอนนี้ได้ยินเสียงชัดเจนมากใสกังวาน)  
      จขกท.ก้อตอบไปว่า "เห็น" เขาก้อถามอีกครั้งว่า เห็นเขาไหม
      จขกท.ก้อตอบ "เห็นค่ะ" จขกท.เห็นเขาหันไปมองหน้ากัน สักครู่คนที่ถามก้อเอามือมาปิดตาจขกท.แล้วเอาออก แล้วก้อถามซ้ำคำถามเดิม เห็นเขาไหม
      จขกท.ก้อตอบ "เห็นค่ะ" เขาก้อถามต่อไปว่า เราชื่อ-สกุลอะไร เราก้อบอกชื่อ-สกุลเราไป เขาก้อเปิดหาในสมุดเปิดกลับไปกลับมา
     
       สักพักจนท.ที่ถือกระบองก้อพูดขึ้นว่า"มาได้ไงเนี๊ยะ" แล้วเขาก้อมองหน้าจขกท.ๆก้อนิ่ง(คิดในใจเราตายแล้วเหรอคืออยู่ๆมันก้อคิดขึ้นมา)แต่ความคิดของเรามันดังออกมาให้ได้ยินโดยที่เราไม่ได้พูด
       จนท.ก้อบอกให้เราลุกขึ้นแล้วชี้บอกให้เราเดินข้ามสะพานที่พาดจากเรืออีกอันไปขึ้นฝั่งซึ่งอยู่คนละด้านที่มีคนเดินลงเรือ
      จขกท.เลยถามจนท.ไปว่า "นี่ตายแล้วใช่ไหมใช่ไหมค่ะ"
      จนท.บอกว่า "ยัง แค่หลงมายังไม่ถึงเวลา รีบขึ้นไปตอนนี้เร็ว" (ในใจตอนนั้นรู้สึกลังเลคิดว่าหรือเราจะตายเลยได้ไหม ตายแบบนี้มันไม่เจ็บ ถ้ากลับไปไม่รู้จะตายแบบไหนจะเจ็บทรมานหรือเปล่าก้อไม่รู้ ขอตายเลยล่ะกัน)  

       จนท.ที่ถือกระบอกตอบสวนขึ้นมาเลยว่า" ไม่ได้" (จขกท.ก้อ!!งงว่า เราคิดทำไมความคิดมันดังออกมาให้เขาได้ยินได้นะ)  จนท.บอกให้จขกท.หลับตาแล้วตั้งสติให้นึกถึงบ้าน นึกถึงร่างตัวเอง  จขกท.ทำตาม แล้วเขาก้อบอกว่าบาป-บุญมีจริงเชื่อเถอะ มีโอกาสกลับไปแล้วไปเตรียมเสบียงให้ดี. แค่นั้นแหล่ะเหมือนเราตกจากที่สูงอย่างแรง ใจมันหวิว สั่น เหมือนอาการหวาดเสียว หายใจไม่ทั่วท้อง หลับตาปี๋
       
         แล้วก้อมารู้สึกตัวตื่นตอนนั้นเหงื่อไหลเต็มตัวความรู้สึกเหมือนคนฟื้นไข้รู้สึกปากแห้งและปวดฉี่มาก ลุกไปเข้าห้องน้ำออกมาดูเวลาตี5 พอดี

     เช้ามาเราใส่บาตรทำบุญไปปล่อยปลาและถวายสังฆทาน.
      จากความฝันนั้นทำให้จขกท.พยายามสร้างบุญกุศลเพื่อไว้เป็นเสบียงให้กับตนเอง
เพราะจขกท.เชื่อว่าชีวิตหลังความตายน่าจะมีจริง เมื่อมีโอกาสกลับมาและจนท.เตือนให้เตรียมเสบียงให้พร้อมส่วนตัวจขกท.คิดว่าคงเป็นเสบียงบุญ(อันนี้เป็นความเชื่อส่วนบุคคลนะค่ะ)
       ท่านใดเคยฝันคล้ายๆกันอย่างนี้มาแบ่งปันบ้างนะค่ะขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ

#ดอกบัวแก้ว#