คือเร่งจะอายุ14ปีย้ายมาอยู่ต่างประเทศกับเเม่เพราะเเม่เเต่งงานกับสามีใหม่ ซึ่งเรากับเเม่ไม่ได้อยู่ด้วยกันสมัยที่แม่ยัไม่ได้ย้ายมาต่างประเทศก็ไปๆมาๆบ้าง พอเราอายุ13จะ14เราเลยย้ายมาอยู่กับแม่ที่ต่างประเทศซึ่งแม่เราอยู่นี่มา2ปี เราก็ตัดสินใจมาเพราะคิดว่าเรียนที่ต่างประเทศน่าจะดี เเต่พอเราอยู่ได้สักพักเรารู้สึกว่าคนในครอบครัวของพ่อเลี่ยงเราจะไม่ค่อยชอบเรารวมถึงตัวพ่อเลี้ยงเราด้วย เพราะตั้งเเต่เรามาอยู่ที่นี้เราเราสังเกตว่าสายตาของเขาที่มองเราเหมือนจับผิดเราเราจะทำอะไรก็ตามเขาจะมองทุกครั้งเเล้วเค้าก็จะไปกระซิบข้างหูพ่อเลี้ยงเรา ส่วนพ่อเลี้ยงเราเขาจะชอบตั้งประเด็นนั่นนี่ว่าเราในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง พอเราจะมาอธิบายความรู้สึกกับแม่ แม่ก็ทำเป็นไม่สนใจ จากปกติจะชอบระบายความรู้สึกกับคนทางบ้านเเต่ตอนนี้ไม่กล้าคุยกับใคร แม้เเต่แม่เราเองเพียงเเค่จะพูดคำว่า "หนูไม่มีความสุข" ยังไม่กล้าเพราะเคยพูดแล้วแม่ก็จะตอกย้ำเหมือนเราผิดที่ตะดสินใจมา อยากระบายความรู้สึกกับคนทางบ้านก้ไม่กล้า กลัวว่าเจาจะเป็นห่วงเรา ทุกวันนี้เรานอนร้องไห้ทุกคืน คิดถึงคนที่บ้านที่เค้าเลี้ยงเราเเต่เกิด อยากกลับไปดูเดลท่าน น่าจะมีความสุขกว่าอยู่ที่นี่ ตอนเรียนที่เมืองไทยเรามีความสุขมากๆมีครอบครัวที่น่ารัก ถึงเราจะไม่ได้อยู่กับพ่อแม่เเต่เราก็เเม่ป้าลุงที่เอาใจใส่ พูดคุยระบายความรู้สึกได้เเต่ตอนนี้ทุกอย่างมันมืดไปหมด ควรทำไงดีคะ