ก็ได้ยินมาตั้งแต่เกิด ไม่ว่าจะเป็น อี....ไอ้....หรือ กู  ฯลฯ อีกแยะ

ปกติก็ไม่พูดอยู่แล้วกับคำพวกนี้  เพราะรู้ว่ามันคือคำหยาบ คนฟังอีกคนคงจะไม่ค่อยชอบใจแน่  เคยมีคนเคยบอกว่าก็ขึ้นอยู่กับบุคคลที่เราพูดด้วยถ้าเป็นเพื่อนก็พูดยังไงก็ได้ ถ้าเป็นผู้ใหญ่ก็ควรพูดจาเพราะ ๆ ทั้ง ๆที่ในระบบการศึกษา และที่พ่อแม่สอนมาไม่เคยมีสอนแบบนี้ ก็ไม่ได้แอนตี้หรือว่าต่อว่าคนพูดจาด้วยคำหยาบหรอก คนรอบข้างอย่างเช่น เพื่อน ๆ เราก็พูดกู ไอ้..อี...เยอะแยะ แต่..........

เมื่อได้สัมผัสกับคนกลุ่มหนึ่ง  ด้วยหน้าที่การงาน  ด้วยการได้ไปส่งหลาน หรือการได้พบปะพูดคุยกับคนกลุ่มใหญ่กลุ่มหนึ่ง .....ไม่ใช่อย่างนั้นเลย เช่น ณ ที่ทำงาน ไม่มีใครพูดคำหยาบเลย ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนสนิทที่ทำงาน หรือเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ  แต่เพื่อนอีกกลุ่มหนึ่งก็พูดจาหยาบเป็นปกตินะ
เวลาไปส่งหลานที่โรงเรียน   ณ โรงเรียนนั้นเวลากลุ่มนักเรียนพูดคุยกัน ไม่ได้ยินคำหยาบออกมาให้ได้ยินเลย  โดยเฉพาะเพื่อนหลาน ๆ พูดจาเพราะกันทุกคน แม้กระทั้งเวลาเค้าพูดคุยกันเอง  เวลาเค้ามาเที่ยวบ้านหลานก็ไม่เคยได้ยินเค้าพูดจาไม่ดีกับหลานเราเลย หรือพูด กูกันเลย

เวลาเราได้ยินคนอื่นพูดก็ยังดูไม่ค่อยดีเลย    แล้วคนที่พูดเค้ารู้ไหมว่ามันไม่น่าฟัง


จริง ๆแล้วการพูดจาเพราะ  ๆ มันยากไหม หรือว่าการพูดจาหยาบคายง่ายกว่าและดูจริงใจกว่า หรือเปล่า อย่างเช่น


บางคนเป็นพ่อแม่คนสอนให้ลูกพูดจาเพราะ ๆ แต่กับตัวพ่อแม่เองเวลาอยู่กับเพื่อน ไอ้..อี...เพื่อแสดงความสนิทสนม  แบบนี้ต้องสอนลูกไหมว่า เวลาหนูพูดกับเพื่อนจัดเต็มเลยลูก  ไอ้...อี...แม่ไม่ว่า   เพราะพ่อแม่พูดอย่างไรแล้วไปสอนลูกอีกแบบ  ลูกคงจะสวนว่าแล้วทีแม่ละ ทำไมพูดได้...ละคะ

หรือจริง ๆ มันแล้วแต่บุคคล แล้วแต่สังคม แล้วแต่หน้าที่การงานด้วยไหม แล้วแต่การอบรมเลี้ยงดูด้วยไหม  แล้วแต่ความคิดของแต่ละคนด้วยไหม