เราเป็นคนนึงที่ไม่ได้มีปัญหาเรื่องทางบ้าน
เรามีทั้งพ่อและแม่อยู่ครบ แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกันเพราะมาเรียนและจะหางานที่ต่างจังหวัด
เราเป็นคนนึงที่ไม่ค่อยพูดกับพ่อแม่เวลามีปัญหาอะไร
เขาไม่ได้เลี้ยงเรามาแบบสนิทแบบพูดคุยได้ทุกเรื่อง
แต่เขาเลี้ยงเราให้อยู่ในกรอบมากตั้งแต่เด็ก กดดันเราเรื่องเรียนส่งเสียให้เราเรียนพิเศษเรียนเก่งๆ
เราเข้าใจว่าอยากให้เราได้ดี
แล้วก็ดีจริงๆ เวลามีอะไรเราเลยกลายเป็นคนไม่กล้าพูดกับเขาทุกเรื่อง
เรามีแฟนมาหลายปีก็ไม่กล้าบอกพ่อแม่
เราถือได้ว่าเป็นคนนิ่งๆและเรียบร้อยในสายตาผู้ใหญ่
แม้คนอื่นคิดว่าอายุเท่านี้พ่อแม่ ปล่อย เเต่ในสายตาพ่อแม่ของเรา..มันไม่ใช่

เราเป็นลูกคนเดียว แน่นอนพ่อแม่หวังในตัวเรามาก
แต่เรากลับไม่ประสบความสำเร็จเรื่องเรียน ให้เขาภูมิใจ
เรามีชีวิตที่ดีทุกอย่าง พ่อแม่ส่งเงินให้เราในขณะเรียนเราไม่ต้องทำงานเอง
คือเพื่อนบางคนต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย เขายังประสบความสำเร็จได้
เราเสียใจ ที่สุดเมื่อมองกลับไปเขาให้เราทุกอย่างเราเหลือแต่เรียนให้จบปริญญาให้เขาภูมิใจ
แต่เรากลับทำไม่สำเร็จเอง เราต้องจบช้ากว่าที่ควรจะเป็น

เราเครียดมากทั้งเรื่องเรียน และเรื่องงานตอนนี้ไม่มีอะไรได้ดีสักอย่าง
มันเป็นวินาทีที่มองย้อนกลับไป เราไม่ใช่คนเที่ยว แต่เราไม่ใช่คนเก่ง
เราพยายามนะ แต่มันก็ไม่สำเร็จ หรือเราเลือกเดินทางผิดมาตั้งแต่แรก
เอาจริงๆมันเป็นคณะที่ดีมหาลัยดัง แต่เราไม่ได้เรียนเพราะชอบ
แต่เรียนเพราะคนอื่นเห็นว่าดี แต่เราทนเรียนมามันใกล้จะจบแล้ว
แต่มันก็ไม่จบทันเพื่อนจนได้

ถ้าเป็นพ่อแม่ ความรุ้สึกของเขาคงผิดหวังในตัวเรามากใช่ไหม ??
เรารู้สึกแย่จริงๆ ที่เขาให้เรามีชิวิตดีๆแต่เราไม่ได้ทำให้เขาภูมิใจ

เราเองก็เสียใจเราพยายามนะ แต่มันก็ไม่ทัน

เรากลายเป็นคนที่เรียนไม่จบหรอ งานก็ยังหาไม่ได้
ในขณะที่ตอนนี้พ่อแม่พูดเรื่องให้เรียนต่อ
โคตรกดดันเลย เราไม่รู้จะหาคำแก้ตัวยังไง
พอจะมีวิธีไหนลบล้างความแย่ของเราได้บ้าง
เราเครียดจนปวดหัว
แต่ไม่อยากให้พ่อแม่เขารับรู้ว่าเรานี่โคตรเครียดที่ทำอะไรก็ไม่ได้ดี
เราเสียใจที่ทำให้เขาภูมิใจในตัวเราไม่ได้

หรือเรากลายเป็นคนจิต กลายเป็นคนมีโรคแล้ว เครียดขนาดนี้


ปล.เราก็พูดระบายกับแฟนแล้ว แต่ก็ไม่หายเครียดไม่หายรู้สึกผิด เหมือนมันติดตัวเราตลอด
เอาตรงๆอยากคุยกับจิตแพทย์นะ พอมีปรึกษาออนไลน์ไหม เราคุยกับใครไม่ได้รู้สึกหายเลย?????

ขอบคุณที่ฟังเราบ่นจนจบนะ