เล่าไม่ยาวให้อ่านกันครับ

เดือนเมษายนปีที่แล้ว ผมเจอกับสาวน้อยคนหนึ่งน่าตาน่ารักนิสัยดี ตอนแรกผมก็เฉยๆไม่ได้สนใจอะไรมาก
แต่พอได้รู้จักได้พูดคุยกับเธอแค่สองสามครั้ง เออ นิสัยเธอน่ารักจัง สุภาพเรียบร้อยยิ้มเก่งพูดเก่ง ผมตกหลุมรักเธอทันที
แต่ผมก็ไม่เปิดเผยอะไรมากด้วยอายุที่ห่างกัน 1 รอบ เราเจอกันเดือนละ 1 ครั้งหรือสองเดือนครั้ง เจอกันเพราะงานจิตอาสา

ในเฟสในไลน์ นานๆก็คุยกันทีและทุกครั้งผมก็จะเป็นคนทักทายหาเรื่องคุยก่อน เธอไม่เคยทักผมก่อนเลย (เธอโสดผมก็เช่นกัน)
ตอนนี้ก็หนึ่งปีแล้วที่ผมแอบรักเธอแต่ไม่มีความคืบหน้าอะไร ด้วยว่าผมไม่กล้าเดินหน้าลุยด้วย ตรงๆเลยเพราะกลัวครับ กลัวเด็กถอนผมหงอก

เมื่อวันเสาร์ผมไปทำบุญก่อนเข้าพรรษามา 4 วัด ก่อนนอนผมนึกๆถึงเรื่องนี้ แล้วคิดว่าเราคงไม่ใช่คู่กันแน่นอน แค่มาพบเจอกันแค่นั้นเอง
ก่อนที่จะหลับผมเลยตั้งจิต แล้วระลึกถึงบุญที่ทำมา พูดในใจว่า "ถ้าผมและน้องมีบุญต่อกัน มีโอกาสที่จะได้เป็นคู่กัน ขอให้น้องเค้าติดต่อผมมา
หรือให้เราได้พบเจอกันภายในวันที่ 31 ก.ค. 61 นี้ แต่ถ้าเราไม่ใช่คู่กันก็ขอให้น้องไม่ติดต่อพูดคุยไม่พบเจอกันภายในเดือนนี้..."

ตอนที่ผมพูดในใจ ผมคิดว่าโอกาสที่เธอจะติดต่อหรือจะได้พบเจอเธอ แค่ 1% เพราะไม่มีเหตุใดเลยที่เราจะได้ติดต่อหรือเจอกัน
เมื่อวานนี้ครับ ผมไปบริจาคเลือดที่แห่งหนึ่ง เมื่อเรียบร้อยแล้วผมก็มานั่งกินน้ำแดง กะว่ากินเสร็จก็จะกลับบ้าน
สายตาผมมองไปตรงหน้า เห็นเธอนั่งอยู่ตรงหน้าห่างไปห้าเมตร ผมตกใจและแปลกใจ อ้าววว เธอมาทำไร ผมเลยเดินไปหาเธอ
เธอเห็นก็ยิ้มถามผมว่ามาบริจาคเลือดเหรอ เธอก็มาเหมือนกัน เธอบอกตอนแรกจะมาพรุ่งนี้ แต่วันนี้เธอว่างพอดีเลยมา
เราเลยได้นั่งคุยกัน เสียดายนิดที่เธอมีนัดกับเพื่อน ไม่งั้นผมชวนเธอกินข้าวต่อแล้ว

แต่วันนั้นผมยิ้มเบิกบานใจมาก แล้วก็นึกไปถึงสิ่งที่ผมพูดในใจไว้ เฮ้อ...คนอื่นก็จะบอกว่า โธ่ เหตุบังเอิญ ปกติมีความเป็นไปได้
ส่วนผม อืมมม ผมรู้แล้วว่าผมจะทำอย่างไรต่อไป เดินหน้าลุยครับ แม้จะนกในอนาคตแต่ผมก็พร้อมแล้วครับ ขอเล่าสู่กันอ่านนะครับ

กระทู้นี้ผมได้ถามว่า... 30 วันนับจากนี้จะมีโอกาสได้เจอเธอไหมครับ?
https://ppantip.com/topic/37867383/comment22