อาจจะยาวหน่อยนะคะ
คือปกติแล้วเราจะเป็นคนค่อนข้างอารมณ์แปรปรวนเดี๋ยวร่าเริงจนบางทีก็ไม่เกรงใจใครบางที่ก็หดหู่จนเงียบแบบเงี๊ยบเงียบ แล้วก็ขี้เบื่อ แต่มันจะมีช่วงสองสามวันมานี้เรารู้เบื่อ เบื่อสุดๆเบื่อจนไม่มีอะไรจะเบื่ออยากจะทำอะไรสักอย่างแต่ก็กลัวว่าถ้าทำอันนั้นไปแล้วเราก็จะเสียเวลาไปแล้วอีกอย่างที่อยากทำก็ไม่ได้ทำสิหรือพอจะทำในสิ่งเคยทำแล้วชอบเช่นวาดรูป เราก็ขี้เกียจไป ฟังเพลงจากที่เคยชอบสุดๆจนขาดไม่ได้เราก็เริ่มเฉยๆหนังใหม่ๆที่เคยชอบดูก็ไม่อยากดู เราเริ่มไม่สบายใจเริ่มเหนื่อยกับทุกอย่างอยากอยู่เฉยๆแต่ก็เสียดายเวลา เราเลยไปคุยกับแม่ เราบอกว่าเบื่อ แม่ก็บอกว่า "สบายเกินไป อยากได้อะไรก็ได้มีทุกอย่างก็เลยเป็นแบบนี้" มันดูเป็นคำพูดที่ไม่มีอะไรมาก แต่ตอนนั้นเรานอนอยู่บนพื้นห้องครัวเเล้วหันหลังให้แม่ อยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลเรากลัวแม่จับได้ว่าร้องเลยลุกขึ้นเดินเข้าห้องแล้วเปิดโน้ตบุ๊คแล้วเปิดเพลงแร็พเกาหลีดังๆให้มันกลบเสียงสะอื้นตัวเอง ตอนนั้นความรู้สึกเราคือกลัว กังวล เสียดาย เศร้า โหยหา และอีกหลายๆอย่างมันตีกันในหัวแล้วก็จิตใจเรานอนร้องไห้หนักมากแบบหยุดไม่ได้ เราเปิดแชทเฟสแล้วทักไปในกลุ่มเพื่อนสนิทแล้วบอกว่าเบื่อแล้วก็เล่าว่าแม่พูดอะไรแต่ไม้ได้บอกว่าเราร้องไห้เพื่อนก็บอกว่าแม่ก็อย่างนี้แหละแล้วก็หายไปทั้งกลุ่มเราทิ้งข้อความว่ากูไม่รู้ว่ากูเป็นอะไรแล้วก็ไม่มีใครตอบข้อความต่อไปสองวันเลย รู้เลยว่าตอนนั้นต้องการความสนใจจากใครสักคน อยากร้องอยากระบายแต่ไม่มีเลย พอผ่านไปไม่นานเราก็ไปเข้าเว็บตรวจสุขภาพจิตของกระทรวงสาธารณะสุข สรุปเราอารมณ์ทางจิตต่ำกว่าคนปกติเราทำแบบนั้นอยู่หลายรอบแต่ผลก็ออกมาเหมือนเดิม เราเริ่มกังวลกับสุขภาพจิตตัวเองมากกลัวว่าจะเป็นโรคซึมเศร้าเพราะมีอาการแทรกคือเบื่ออาหาร รู้สึกหน่าย ทำอะไรก็เหนื่อยดูคำปรึกษาจากแพทย์ในยูทูปก็ตรงทุกอันยกเว้นแค่อยากตาย เรากลัว อยากคุยกับหมอ แต่ไม่กล้าบอกแม่ไม่กล้าบอกใครว่าเรามีอาการใกล้เคียงหรือเสี่ยงเป็นซึมเศร้า เรารีบหาทางแก้คือออกไปข้างนอกคุยกับคนอื่นให้มากๆ ดูสื่อตลกที่ไม่เครียด แต่ไปๆมาๆความรู้สึกมันก็กลับมาเหมือนเดิม แต่ที่แน่ๆคือเซนซิทีฟกับคำพูดคนมากอะไรที่รุนแรงหรือทำร้ายจิตใจเล็กน้อยมาสะกิดก็เศร้าแล้วเสียใจไม่อยากได้ยินอยากปล่อยโฮแต่ก็พยายามกลั้นเอาไว้ จนตอนนี้ก็ไม่แน่ใจว่ามโนไปเองหรือป่าว หรือแค่ต้องการเรียกร้องความสนใจ เพราะเป็นคนคิดเยอะกังวลมากชอบเก็บความลับหลายๆอย่างไว้คนเดียว ไม่กล้าบอกเพรากลัวว่าเขาหาว่าเราบ้า หาว่าเราเรียกร้องความสนใจ
อยากออกไปจากอารมณ์พวกนี้สักทีเราเริ่มรำคาญตัวเองขึ้นเรื่อยๆเลย แล้วก็อยากรู้ว่าเป็นอะไรกันแน่