คงด้วยความที่ไม่เคยมีแฟน ไม่เคยอยู่กับใครแล้วรู้สึกปลอดภัย ไม่เคยได้รับความอบอุ่นในแบบแฟนจากใคร พอได้รู้จักพี่เขามันทำให้ได้รับความรู้สึกดีๆทุกอย่าง ทั้งอบอุ่น ปลอดภัย สุขใจ มันทำให้เราอินกับความสัมพันธ์มาก. พี่เขาดีกับเราทุกอย่าง อ่อนโยน สุภาพ มีความเป็นผู้นำ พี่เขามีและเป็นทุกอย่างที่ตรงสเป็คเรา เรารู้จักกันได้สองปีแล้วค่ะ ไปทานข้าว ไปดูหนัง เดินจับมือกันบ้าง ทำทุกอย่างเหมือนเป็นคนรักกัน แต่เราไม่เคยพูดว่าเราเป็นแฟนกันนะคะ มันคงเหมือนพอได้ไปไหน ทำอะไรด้วยกันมากขึ้น สนิทกันมากขึ้น ทำให้ทั้งสองเข้าใจกันเองว่าเราเป็นแฟนกัน ความสัมพันธ์ของสองเราเดินทางมาดีตลอดสองปีค่ะ พี่เขาดีกับเรามาก แคร์ความรู้สึกเรา แต่เราเป็นคนที่แสดงออกไม่เก่ง ไม่เคยทำให้รู้ว่าเราแคร์พี่เขามากแค่ไหน ทุดท้ายก็มาถึงวันที่ทำให้ความสัมพันธ์ของเราต้องจบลง วันที่เราให้ความสัมคัญคนอื่นมากกว่าคนที่เป็นแฟนเรา เราปล่อยให้เขาเดินกลับห้องคนเดียว ทั้งๆที่ครั้งเราจะเดินไปส่งเขาครึ่งทาง เราเข้าข้างคนอื่นแทนที่เราควรรับฟังเหตุผลเขามากกว่านี้ เราแคร์คนอื่นแทนที่เราควรจะแคร์คนที่เขารักเราพี่เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป คงรู้สึกแย่มากๆ เราโทรไปขอโทษ โทรไปง้อ ทักไลน์ไปหา พี่เขาไม่รับสายเรา แค่เปิดอ่านข้อความ แต่ไม่เคยตอบกลับเราเลย ช่วงแรกเราเสียใจมาก ทำไมเราถึงทำกับพี่เขาแบบนี้ ทำไมเราไม่เคยบอกรักพี่เขา ทำไมเราไม่ใส่ใจพี่เขา เสียใจมากประมาณหนึ่งอาทิตย์ พอตั้งสติได้เราก็พยายามทำใจ เดี๋ยวเวลาคงทำให้ทุกอย่างดีขึ้น แต่ไม่ใช่อย่างที่เราคิดค่ะ ตอนนี้จะสองเดือนแล้วที่เราไม่ได้คุยกัน เวลาเหมือนนานแต่เรายังทำใจไม่ได้เลยค่ะ เห็นอะไรก็มันจะมีเรื่องราวของพี่เขาอยู่ในนั้นเสมอ มันเป็นการเลิกกันที่ไม่ได้บอกเลิกกัน แต่เราเลิกกันโดนที่พี่เขาเงียบไป.เราหวังเสมอว่าให้เรากับพี่เขาเจอกันโดยบังเอิญเราจะได้คุยกันเคลียร์กัน เราจะได้ขอโทษพี่เขาแต่สวรรค์ก็ไม่สงสารคนไม่ดีแบบเรา เราอยากจะทักไปหาพี่เขาแต่เรากลัว กลัวทุกอย่างจะแย่ลง กลัวเสียหน้า กลัวว่าพี่เขาจะไม่อยากคุยกับเรา ตอนนี้เราควรจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไงดีคะ.เรารักพี่เขามาก