เพราะว่าตอนเช้าก็ทำงานถึงตอนเย็นก็กลับห้องมากินข้าวดูหนังฟังเพลงแปปๆก็ถึงเวลาเข้านอนละจะเอาเวลาที่ไหนไปดูแลเอาใจใส่แฟนหละจะเอาเวลาที่ไหนไปหาแฟนกันหละถึงใจจริงจะอยากได้คนรู้ใจสักคนคอยฟังเรื่องราวต่างๆที่เราเจอมาก็เถอะแต่พอคิดอีกแง่นึงก็คือเรามีโลกส่วนตัวสูงเกินไปไม่ชอบคุยโทรศัพท์นานๆอีกไม่ชอบรอใครชอบทำงานแต่ไม่ถึงกับบ้างานขนาดนั้นนะแล้งพ่อก็เป็นคนที่หวงลูกสาวมากเวอร์ไปอีกสงสารคนที่จะมาเป็นแฟนเราในอนาคตอะเราเลยคิดว่าเรายังไม่พร้อมกับเรื่องแบบนี้จริงๆนั่นแหละถึงจะมีเหงาๆบ้างแต่ก็แค่ความคิดบางครั้งบางคราวอีกอย่างเราเจ็บมาเยอะเลยไม่กล้าเปิดใจให้ใครง่ายๆอีกด้วย...หวังว่าสักวันมันคงจะดีกว่านี้...ทั้งหมดที่เขียนมาเหมือนเป็นการระบาย5555ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะค่ะอาจงงๆกันหน่อย😄😄