สวัสดีค่ะ ทุกๆคน คือเรากลัวมากเลยว่าจะเป็นโรคซึมเศร้า หรือเพราะแค่อยากให้คนมาสนใจเรียกง่ายๆเรียกร้องความสนใจ
.
.
.
ตกลงแล้วกูเป็นอะไรกันแน่?
กูต้องการให้คนอื่นมาสนใจ?
กูต้องการให้คนอื่นมาฟังคำกูบ้าง?
กูไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยหรอ?
กูโง่มากขนาดนั้นเลยหรอ?
กูมันเป็นแค่ตัวตลก
มีไว้แค่ให้คนที่อยู่ข้างๆหัวเราะ
เมื่อยามเขาเศร้า ฉันเป็นตัวตลก
เมื่อยามเขาอยากมีความสุข ฉันจึงเป็นแค่ตัวเรียกสีสัน เมื่อยามสงสัย? กูพยายามตอบ แต่!ไม่มีใครฟังกูเลย?
เมื่อยามที่กุอยากระบายออกมา มีใครรับฟังกูบ้างมั้ย?
เมื่อยามที่กูอยากจะเล่าอะไรที่ผ่านมาให้ฟัง เคยอยากรับฟังมั้ย?
เมื่อยามร้องไห้กูปลอบ เมื่อยามไม่สบายใจ กูพร้อมรับฟัง แต่เมื่อไหร่กูอยากพูดบ้าง กลับไม่มีใครอยากฟังคำ กูเลย เห็นกูเป็นตัวอะไร? กูอยากระบายบ้างกูอยากร้องไห้บ้างกูแค่ต้องการใครสักคนฟังกูหน่อย ตอนนี้ใจตัวกูมันกำลังถูกกลืนกินไปทีละนิด กับคำว่า โรคซึมเศร้า อยากยิ้มเมื่อกูต่อหน้าพวก กูยิ้มเพื่อไม่อยากให้แต่ละวันผ่านไปอย่างน่าเบื่อ แต่!! กูกับได้สิ่งตอบแทนแบบนี้หรอ?? คนอื่นคงคิดว่า กูเรียกร้อง คิดว่ากูต้องการความสนใจ แต่มาเป็นคนกู เจอแบบนี่ไป ก็คงทำไรไม่ได้เพราะกูไม่อยากพูดออกไป เพราะสิ่งที่จะได้กลับมาคือ อืม... คำนินทา กูก็เหนื่อยนะ เห็นกูร่าเริงพลังเต็ม แต่ข้างในกำลังบอบช้ำ
.
.
.
เป็นอย่างข้อความข้างบนแหละค่ะ ในกลุ่มเพื่อนเรามักจะเป็นตัวตลก( ที่เวลามีเรื่องขำๆ เราก็มักจะเป็นตัวเรียกเสียงฮ่า ) แต่พอเวลาคุยกันแบบจริงจัง เราพูดบ้างก็มักจะเป็นคนพูดสุดท้ายแล้วก็มักจะโดนเมินไปแบบพูดผ่านๆ เพราะเราเป็นตัวฮ่าในกลุ่มมั้ง เพื่อนๆเลยไม่ค่อยเชื่อคำพูด แต่มันก็ทำให้เราน้อยใจถึงขีดสุดเลยนะค่ะ มันแบบ...เฮ้อ อยากจะร้องไห้แต่เพราะต้องปั่นยิ้ม ไม่อยากให้บรรยากาศมันเสียไม่อยากให้1 วันมันผ่านไปแบบน่าเบื่อจึงต้องทำให้เพื่อนมีความสุข หนูแค่อยากได้คนรับฟังบ้าง.. หนูน้อยใจค่ะ ขอโทษที่หนูไม่น่าเชื่อถือ หนูก็แค่อยากพูดในสิ่งที่จริงจังบ้าง