พี่เราเป็นโรคไบโพล่า แม่เราก้พยามพูดให้เราเข้าใจนะว่าเค้าเปนแบบนี้อย่าไปทำอะไรให้เค้าโกรธเค้าหงุดหงิด เออฟังดูก้มีเหตุผล(แม่พาพี่ไปปรึกษาหมอแล้วคงเอามาบอกเราตามที่หมอแนะนำมั้ง) แต่การกระทำแม่มันไม่มีเหตุผลไง
ทุกครั้งที่พี่ทำผิดเราไม่พอใจ แม่ไม่เคยด่าว่าพี่ เราว่าพี่ แม่ก้มาด่าเราแทนด่าแบบแรงมาก แล้วปลอบใจพี่ คือพี่มาทำเรานะเราก้ไม่พอใตเราตอบโต้ไม่ได้เลยหรอ พี่ชายต่อยตีเรา เรายังเคยโดนด่าเลยว่าไปยั่วโมโหเค้า ไม่ปลอบเราซักคำ เจ้บทั้งตัวทั้งใจอะ มันบีบใจมากจริงๆนะ
เวลาพี่ป่วยหรือไม่สบายแม่นอนกอดพี่ทั้งคืน เวลาเราไม่สบายแม่ก้ให้ยานะ แต่ไม่ว่าเราจะป่วยหรือสบายดีก้ไม่เคยมากอดทั้งคืนหรอก

สองสามวันมานี้ พี่เล่นเปียโนเสียงดังมากอะ ดังขนาดที่ว่าเราปิดประตูขังตังเองในห้องคนเดียวยังได้ยิน เราไม่ชอบ หนังสือก้ต้องอ่าน พอบอกทุกคนก้ไม่พอใจเราทันที พี่ก้ประชดเราเปิดเสียงดังขึ้นบ้างเล่นต่อไม่สนใจ แม่เราก้บอกพี่ว่าไม่ต้องไปสน ..เอ้อ! แม่บอกเราก้ปิดประตูสิ เราปิดแล้วมันเสียงมันดังทะลุอะะ ด่าเราว่าเค้าไปทำอะไรให้เราหนักหัว พร้อมให้ท้ายพี่ เราบอกพ่อพ่อก้ไม่ทำไรเปนแบบนี้ตลอด
ทั้งที่เวลาเราพูดคุยในห้องรับแขก(มันควรเป้นที่พุดคุย,ส่วนรวมอยุแล้ว) พี่เราด่าเราโมโหเรา พ่อแม่ก้ว่าเราว่าเสียงดัง โคตรไม่แฟร์ ดูทีวียังต้องปรับเสียงให้เบาไม่ถึง10 ฟังยังไงให้รุเรื่องอะ ละพี่จะเปิดเพลง กรี้ด ดูหนัง ตามใจชอบใครว่าไม่ได้ พี่ไม่ได้ทำสิ่งเหล่านั้นในที่ส่วนตัวเลย มันคือที่สาธารณแต่เรากลับถูกด่าถูกว่า กลับกันคือเราพยามหนีแล้วเข้าไปยุห้องคนเดียวปิดประตุ แต่มันยังดัง กลับโดนด่าเอง โคตรไม่เข้าใจ ไม่แฟร์ ไม่ใช่แค่เรื่องพวกนี้ มันเยอะมาก เรายอมรับว่าเราปิดประตูเสียงดังประชด ทำให้แม่พ่อยิ่งไม่พอใจ แม่ด่าเราให้เราปิดเบาๆ เราก้ย้อนกลับไปว่าให้พี่เล่นเสียงเบาๆบ้างสิ แม่ก้ด่ามาเปนชุดเลย พร้อมไล่เราออกจากบ้าน เราไม่ได้อยากพุดคำว่าลำเอียงออกไปเลย ไม่อยากให้เค้ารู้ว่าเราน้อยใจ เราไม่อยากดูแย่ แต่เราก็เผลอร้องไห้ออกไปจังๆ เค้าไล่เราออกจากบ้าน ไล่ ไล่หลายรอบแล้ว เราก้ออกไปให้ทันที มันมืดและน่ากลัวมาก เราอยู่ได้ไม่นานเราก้กลับ เราขี้ขลาดมาก เรากลัวไปหมด เหมือนจะเก่งแต่ก้ทำไม่ได้ ผิดหวังในตัวเอง
เราอยากสำคัญบ้าง ถ้าเราหายไปจริงๆ เค้าจะคิดถึงเรามั้ย เค้าจะรู้บ้างมั้ยว่าเรารักเค้า ว่าเราร้องไห้ ว่าเราไม่ได้ก้าวร้าวหรือเก่งแบบที่เค้าเห้น เราก้มีมุมๆนึงที่โคตรรรเศร้านะ อยากกอด อยากมีคนเข้าใจ รักเราที่สุด

เราเคยพยามบอกเค้าแล้ว ก้ดูเหมือนยังไม่เข้าใจ ยังคงบอกเราว่าพ่อแม่ทุกคนรักลูกเท่ากันหมด ทัเงที่การกระทำมันโคตรชัดเจน มันก้เปนแค่คำพุดปลอบใจงูกๆที่พูดต่อๆกันมา ไม่ได้รุสึกจริงๆหรอก ไม่มีใครทำได้หรอกก้เข้าใจ แต่ช่วยพยามหน่อยได้มั้ยอะ

กับน้องสาวเราอีก พ่อก้รักก้หลงน้อง ตามใจเหมือนกัน ทั้งพ่อทั้งแม่แย่งกันกอดเลยคนนี้
แค่นี้ก้ทำให้เราก้รุสึกว่าเราอยุ่ในวงจรที่ด้อยสุดในครอบครัวแล้ว

มันมีอีกเยอะ บางทีอาจจะดูไร้สาระนะอย่าได้สนใจ55555 อยากจะพูดเยอะกว่านี้มาก มีอะไรเปนพันๆเรื่องที่อยากพุด อึดอัดค่ะ ทนได้ก้ทนไป วันไหนเราทนไม่ได้ อาบบะมีทางออกดีๆซักทาง;) อยากอยุคนเดียว ไม่อยากรุจักใคร อยากอยุคนเดียวยาวววๆ หายดีค่อยกลับมาเจอกันใหม่ แต่เราก้เปนแค่เดกปอดแหกธรรมดาๆคนนึงไง ไม่กล้าทำอะไรเก่งๆหรอก อย่างดีก้หยิบกุญแจออกจากบ้านตอนมืดๆเพื่อประชดได้ไม่นานแล้วก้หนีหัวซุกหัวซุนกลับบ้าน น่าอายจริงๆ🙄

แต่ทุกอย่างก้ไม่ได้แย่ไปทุกวันหรอก ก้มีดีปนมาอยู่บ้าง พ่อแม่รักเรา ใช่ แต่เค้าคงแสดงออกผิดวิธี และที่สำคัญเค้าให้ความสำคัญลูกๆต่างกัน ก้เท่านั้นเอง เราก้ไม่เกลียดพวกท่านหรอก เค้าดูแลเราดี รู้ว่าเค้ารักเรา รู้หมดแหละ แต่มันน่าน้อยใจอะ เราเรียนไม่เก่ง ทำอะไรก้ไม่ดี พี่น้องเรียนดีกว่าทุกอย่าง พี่เรียนวิศวะ น้องก้ว่าที่เดกวิทย์ ส่วนเรา ศิลป์ภาษาธรรมดา แถมไม่มีความสามารถอะไรพิเศษๆ นิสัยก้ไม่ดี ชอบอารมณ์ร้ายปิดประตูแรงๆ เค้าคงมองว่าเราแย่แหละ เราหน้าตาไม่น่ารักเหมือนน้อง น้องอวบขาวน่ารักน่ากอด,แม่ชมน้องบ่อยๆว่าหน้าตามีเอกลักษณ์ น่ารักบ้าง นิสัยดีบ้าง ต่อหน้าเราโดยไม่ได้คิดถึงเราเลย ใครๆก้มองแบบนี้กะนไปหมด
ไม่ชอบความรุสึกแบบนี้เลย

ไม่มีอะไร แค่มาระบายค่ะ