สวัสดีค่ะทุกคน หนูอายุยังอยู่ในเลข10นะคะ คือลองตั้งกระทู้ดูเพื่อ พี่ๆจะพ่อช่วยได้ค่ะ เรื่องมีอยู่ว่าเเม่หนูเสียตั้งแต่หนู5ขวบด้วยโรคมะเร็งหนูไม่มีโอกาสได้บอกรักแม่เลยด้วยซำ้ค่ะ ตอนนี้มีแต่พ่อ พี่สาว ยาย ย่า อี๊ ป้า กู๋ แต่ทุกคนก็แก่ กันแล้วอ่ะค่ะ (หนูลูกคนเล็ก) พ่อหนูตอนนี้เกือบ 50 ละค่ะ หนุกลัวว่าวันนึงเค้าไม่อยู่หนูจะอยู่ยังไงนั่งกังวลเกือบทุกวันค่ะ เพราะส่วนตัวเชื่อว่าตายแล้วดับสูญค่ะ แต่อยากให้ได้เจอกันค่ะเมื่อตายไปแล้ว พ่อใส่ใจหนูเสมอเวลาหนุลืมขอเงินไปโรงเรียนพ่อก็เปิดกระเป๋าเราดูเสมอว่าเรามีเงินไหม เวลากลับบ้านเจอพ่อแม่เพื่อนๆก็แอบน้อยใจบ้างค่ะ แต่มีแค่นี้ก็พอใจแล้วพ่อรักหนุมากและหนุก็รักเค้ามากค่ะ หนุจะคิดอยุ่เสมอว่าในทุกๆวันหนุทำดีให่คนที่รักหรือยัง แต่ดีแค่ไหนก็ไม่พอพระคุณของท่านจริงๆค่ะ ตอนงานศพแม่ตอนเด็กๆ หนุก็ร้องไห้ ค่ะ แต่พองานศพอากงตอน 7ขวบ หนุไม่ร้องไห้ค่ะ มีแต่คนมาถามว่าไม่เสียใจหรอ ความรู้สึตอนนั้นคือไม่มีอะไรให้เสียใจแล้วค่ะ (ไม่ได้ไม่รักอากงนะคะ) แต่พอมาถึงตอนนี้กลับนั่งกลัวว่าถ้าคนที่เรารักจากไปแบบตลอดกาล เราจะไม่เจอเค้าอีกเราจำเขาได้เเต่เขาจำเราไม่ได้เป็นสิ่งที่เจ็บปวดมากๆค่ะ ตอนนี้ทุกวันเวลามองหน้า น้องหมาหรือ คนที่รักก็กลัวเสมอเลยค่ะ ด้วยความที่เสียแม่ตั้งแต่เด็กๆเคยผ่านจุดนั้นมายิ่งกลัวค่ะ คนที่ไม่เคยจะไม่เข้าใจค่ะ หนุจะรักคนอื่นมากกว่าตัวเองเสมอค่ะ พี่ๆมีความเห็นยังไง มีประสบการ์ณ หรือวิธีการแก้ไขยัฃไง ลองมาเเชร์กันค่ะ ช่วยมาตอบกันด้วยนะคะ *อยากจะฝากไว้ค่ะพี่ๆที่ยังมีครอบครัวครบอยู่ กอดเค้าเยอะๆ บอกรักเค้าเยอะๆ ตอบแทนเค้าด้วยนะคะ จะได้ไม่ต้องเป้นแบบหนุ ไม่ทันได้กอดแม่ ไม่ได้จุบ ไม่ได้บอกรัก ไม่ได้แม้แต่ล่ำลา เลยด้วยซำ้ค่ะ โชคดีหนุยัง พ่อ ย่า ยาย อี๊ พี่ ให้กอด แต่หนุก้ยังกลัววันนั้นค่ะ😭 ส่วนใครที่กำลังเผชิญหน้าอยุ่ก็สู้ๆนะคะ อย่าลืมกอดคนที่รักก่อนที่จะสายไปเหมือนที่หนุไม่ได้กอดแม่นะคะ
ขอบคุณที่ให้ระบายค่ะ😢😭❤️