เราอยู่ตปท.18 ปี ย้ายกลับมาไทยได้ 5 ปีแล้ว ไม่เคยรู้สึกซักวันว่าปรับตัวไม่ได้นะ
คือคนที่จะปรับตัวไม่ได้น่าจะเป็นคนไทยที่เค้าไปอยู่ตปท.ตั้งแต่เด็กมากกว่า
ทีเวลาตอนเราอยู่ไทยจนโตแล้วถึงไปอยู่ตปท.เรายังไม่คิดอะไรเลย
เราว่าสนุกจะตายที่จะได้เจออะไรใหม่ ๆ ได้เรียนรู้ได้ปรับตัว

อีกอย่าง การที่เราจะอยู่ที่ไหนมันไม่ใช่การเลือกไง
คือไม่ใช่ว่าพอเรามาไทยแล้วแปลว่าห้ามไปตปท.นี่
คือเราจะไปไหนก็ได้ บ้านอยู่ไทยก็จริงแต่วันไหนอยากเปลี่ยนบรรยากาศ
ก็ไปเช่าบ้านอยู่ที่ยุโรปเป็นเดือน ๆ คิดถึงบ้านก็กลับ
รึจะเปลี่ยนใจกลับไปตปท.ใหม่วันไหนก็ได้
เอาจริง ๆ คนเราถ้าใจไม่ยึดติดซะอย่างอยู่ตรงไหนก็ได้คุณ
ให้เราไปอยู่ประเทศอะไรตอนนี้เราก็อยู่ได้
เพราะเราไม่ได้คิดว่าชั้นต้องอยู่ที่ใดที่หนึ่งไง

ส่วนปัญหาที่คนชอบว่าเมืองไทยไม่สะดวกนั่น ไม่ดีนี่
โธ่คุณ ทุกประเทศมีข้อดีข้อเสีย
และไอ้ข้อที่ว่ามันเป็นปัจเจก คือข้อเสียของคนอื่นมันอาจไม่ใช่ข้อเสียของคุณ

ก่อนที่เรากลับมาไทย คนที่ไม่สนิทกับเราก็เตือน
เรื่องที่ฝรั่งหลายคนมาอยู่ไทยแล้วใจแตกบ้าง โดนแย่งบ้าง
เราเข้าใจว่าเค้าก็หวังดีถึงเตือนเพราะมันมีจริง
แต่คนที่รู้จักเราดีเค้าก็รู้จักสามีเราดีด้วย ไม่เคยมีใครพูดเลย
เรารู้ว่าคนของเราเป็นคนประเภทไหน
และถึงจะเป็นแบบนั้นจริง ๆ ถามว่าแคร์มั้ย ไม่เลย
เราว่าตลกและน่าสมเพชด้วยซ้ำถ้าผู้หญิงกลัวผัวนอกใจ
จนต้องป้องกันทุกอย่างล่วงหน้า
คือถ้ามันลำบากขนาดนั้นก็อย่ามีเลย และถึงมีสามี
คนเรามันก็ต้องเตรียมตัวและใจพร้อมด้วย
ไม่ใช่ต้องพึ่งสามีไม่งั้นอยู่ไม่รอด
หรือรักและหวงจนหึงทะเลาะกับผู้หญิงคนอื่นไปทั่ว

สรุปคือ ปัจจัยที่คนเราจะมีความสุขได้ โดยไม่มีข้อแม้เรื่องว่าอยู่ที่ไหนนั้น
มันมาจากที่ใจหนึ่ง เงินหนึ่ง (เงินซื้อสภาพแวดล้อมที่ดี ๆ ได้
ไม่ว่าคุณจะอยู่ไทยหรือตปท.) และภาระหนึ่ง คือเราไม่มีภาระอะไรเลย
แต่คุณมีพ่อแม่และลูก ถ้าเรามีลูก บอกตามตรงว่าเราก็คงคิดหนักเรื่องย้ายกลับไทย