ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณทุกๆท่านที่เปิดเข้ามาอ่านรีวิวฉบับนี้นะคะ และจะดีใจมากหากรีวิวนี้เป็นประโยชน์กับทุกๆท่านที่ตั้งใจจะเรียนภาษาจีนเพื่ออนาคตหรือเพื่อความบันเทิงส่วนตัว คุณจะได้สิ่งนั้นค่ะถ้าหากคุณเอาจริงกับมัน รีวิวนี้จะเล่าเกี่ยวกับระยะเวลาตลอดปีถึงสองปีที่ผ่านมาทั้งใจไทยและในเมืองจีน ระยะเวลาที่เสียไปกับการเรียนภาษาจีนไปทั้งหมดราวๆสามสี่ปีค่ะ และสิ่งที่ได้มาถือว่าเปลี่ยนทั้งชีวิตและจิตใจ ขอเท้าความเกี่ยวกับตัวเองก่อนเข้าเรื่องนะคะ ปัจจุบันพี่เปิ้ลหรือชื่อจีน Chenxi เฉินซี 晨曦 อายุ 34 ปี จบป.ตรีสาขาภาษาอังกฤษจากม.รามคำแหง  ด้านภาษาจีนเคยเรียนสมัย15ก่อนมาบ้าง สมัยยังเป็นจีนแบบตัวเต็มที่รามคำแหง ขณะนั้นเรียนขั้นต้น พินอินก็ไม่แน่นแถมตัวจีนก็จำยากมาก สื่อสารไม่ได้แล้วจากนั้นล้มเลิกไป พี่เองก็รู้สึกเสียดายนะคะที่ล้มเลิกไปตอนนั้น เพราะตอนนี้มาเอาจริงตอนอายุสามสิบกว่าแล้วรู้สึกว่าเสียดายโอกาส

          แต่ความรู้สึกแบบนี้ค่อยๆลดลงเมื่อพี่มาพบว่าสมัยนี้การเรียนภาษาจีนไม่ได้ยากอย่างแต่ก่อน  ตอนนี้เรามีจีนตัวย่อ เรามีครูภาษาจีนเก่งๆมากมาย เด็กไทยได้ทุนไปเรียนจีนเยอะแยะ และที่สำคัญการไปเรียนภาษาที่เมืองจีนไม่ได้แพงเกินเอื้อมค่ะ ตลอดชีวิตพี่เรียนจบป.ตรีมาก็ทำงานมาตลอด ไม่มีความคิดเรียนต่อหรือไปเรียนต่อต่างประเทศ  ก่อนหน้านี้ก็เคยได้ยินเพื่อนๆเล่าให้ฟังว่ามีคนจบจากฮาร์บินมาภาษาจีนใช้ได้เลยนะ เราก็ฟังๆ แค่คิดอยากเรียนจีนแต่ยังไม่คิดลาออก  

                      แต่ทีนี้พี่ลองได้อ่านรีวิวเกี่ยวกับการเรียนภาษาจีนและได้ค้นพบเพจของน้องเอ็ม Studyinharbin จึงได้จุดประกายให้พี่อยากไปสัมผัสประสบการณ์การเรียนในต่างประเทศสักครั้งและพี่ก็คิดไม่ผิดจริงๆค่ะที่เลือกไปกับเพจนี้ มีปัจจัยหลายเรื่องที่เลือกเพจนี้นะคะ เรื่องแรกคือน้องเอ็มเป็นตัวแทนอย่างถูกต้องของมหาวิทยาลัยฮากงต้า 哈工大ที่มีชื่อเสียงระดับประเทศ พอได้คุยจึงรู้ว่าทางโรงเรียนเชี่ยวชาญในการสอนภาษาจีนให้กับชาวต่างชาติ เอ็มไม่คิดค่าปรึกษาหรือดำเนินการเลยไม่ว่าเราจะตกลงไปกับเอ็มหรือตัดสินใจไปเอง    

                   อีกอย่างหนึ่งที่ช่วยให้พี่ตัดสินใจง่ายขึ้นก็คือราคาค่าคอร์สกับค่าครองชีพที่ไม่ได้แพงมาก เมื่อเทียบกับการเรียนภาษาจีนในไทยบางสถาบันที่เน้นเรียนกลุ่มย่อยตัวต่อตัวตามห้างที่ราคาเฉียดแสนแล้วแถมยังไม่รู้ว่าต้องเรียนกี่เดือนกี่ปีถึงจะเก่งแบบใช้ทำงานได้ พี่เชื่อว่าการเรียนภาษาที่ดีควรมีสภาพแวดล้อมที่เอื้ออำนวยนั่นก็คือคนพื้นที่พูดภาษาจีนกลางสำเนียงมาตรฐาน อีกอย่างถ้าไปปักกิ่งค่าครองชีพแพงกว่าค่ะเลยตัดทิ้งไป  จากนั้นพี่ก็เอาคำถามทั้งหมดที่มีในหัวไปถามน้องเอ็มค่ะ ที่จริงแล้วพี่เป็นคนเยอะสิ่งมากๆ พี่กังวลสารพัด กลัวลำบาก กลัวไม่คุ้มเงินเพราะพี่ลาออกไปเรียนคือไม่มีรายได้ตลอดเวลาที่ไปอยู่ที่นั่น ตรงจุดนี้พี่คิดหนักมากกว่าจะตัดสินใจลาออกจากงานแล้วไปเรียนที่ฮาร์บินเพราะใข้เงินเก็บตัวเองทั้งหมด

ซึ่งพี่ประทับใจในความเต็มที่ของเอ็มที่ช่วยให้ข้อมูลจนพี่ตัดสินใจได้และแนะนำกันอย่างตรงไปตรงมาไม่หมกเม็ด พี่จึงวางใจตั้งแต่ก่อนจะเดินทางเลย ดังนั้นพอคุยๆและรวบรวมข้อมูลจากการอ่านรีวิวในเว็บต่างๆพี่ก็ตัดสินใจได้ค่ะ ตั้งใจว่าไปเรียนสักเทอมนึงน่าจะสื่อสารได้ ยอมขาดรายได้ไปสักสี่เดือนแล้วกลับมาทำงานหาเงินดีกว่า  เอ็มก็ดำเนินการจองตั๋วเครื่องบินให้ จองหอพักในมหาลัยให้  ลากพี่เข้ากรุ๊ปวีแชตพี่จึงได้คุยกับเพื่อนๆอีกหลายสิบชีวิตที่ตั้งใจจะบินไปพร้อมกัน ตอนนี้แหละ พี่คุยไปคุยมาเพื่อนๆน้องๆเขาไปเรียนกันปีนึงทั้งนั้นเลย ค่าแพคเกจค่าเรียนค่าหอพักเองก็ราวๆ 120000 ไม่รวมตั๋วเครื่องบิน พี่กะว่าถ้ากินประหยัดๆไม่น่าถึงสามแสนบาทนะเนี่ยเพราะหากรวมปิดเทอมด้วยก็กินเวลาเพียงแค่สิบเดือนเอง  

พี่เริ่มเอนเอียงและเปลี่ยนใจในที่สุดเพราะในใจลึกๆ พี่กลัวว่าไปสี่เดือนถ้าเอาภาษาจีนมาใช้งานจริงไม่ได้ไม่เท่ากับเสียตังฟรีหรอจนสุดท้ายพี่ก็เลยต้องรบกวนเอ็มเรื่องเอกสารอีกรอบซึ่งเอ็มกับอาจารย์ก็เต็มที่ไม่บ่นเลย
เดิมทีปัจจัยที่ทำให้พี่กังวลไม่อยากอยู่ยาวก็เพราะพี่กลัวจะหากินลำบาก กลัวเบื่ออาหาร เพราะพี่เป็นมังสวิรัติ มาแล้ว16ปีค่ะ ฟังแล้วคงสงสัยสินะว่าพี่ไปอยู่ยังไงที่ฮาร์บินตลอดสิบเดือนเศษที่ผ่านมา ขอเล่าเป็นเรื่องๆนะคะ จะแบ่งหมวดหมู่เป็นห้าหมวดใหญ่ๆ เรื่องกิน  เรื่องที่พักกับเมท  เรื่องเที่ยว เรื่องเรียนและเรื่องเงินค่ะ