เรื่องมันเริ่มต้นเมื่อ 3ปีก่อน เริ่มจาก ผมเจอ ผญคนหนึ่ง ในเว็บหาคู่และอยู่ในจังหวัดเดียวกัน เริ่มแรกทักทายไปโดนด่ากลับมาและเธอก็รู้ว่าผมเป็นใคร
ต่อมา ผมเจอเฟสบุคของเธอ. ติดตามความเคลื่อนไหว.  จึงได้ทราบว่าเธอเป็นแม่เลี้ยงเดียวพร้อมลูกน้อย 2 คน. เธอเจอปัญหาหลากหลาย.   ทั้งปัญหาชีวิตและปัญหาการเงิน.    เมื่อผมรวบรวมความกล้าจึงส่งข้อความไป สอบถามถึงปัญหาทางการเงินที่ประสบอยู่.  ผมจึงยื่นมือเข้าช่วยเหลือ เธอ. ต่อมาเธอจึงยอมนัดเจอผม  หลังจากนั้นต่อมา ผมจึงได้พูดคุยกับเธอ

    เธอบอกว่า นึกว่าผมจะหายไปไม่คุยกับเธอ ผมช่วยเหลือเธอทุกปัญหาเข้าแก้ไขปัญหาต่างๆ. แม่เธอรับรู้แต่พ่อไม่รู้.  เราคบกันแบบลับๆเรื่อยมา ผมรักเธอมาก เธอเคยเกริ่นเรื่องให้ไปขอ แต่ปัญหาของผม คือครอบครัวผมเป็นคนจีน ผมเลยไม่กล้าตัดสินใจที่จะพาเธอไปให้ครอบครัวรู้จัก.      เนื่องจากว่ากลัวจะโดนทางครอบครัวตำหนิ

  ต้นปีมานี้  เธอเคยบอกมาเป็นนัยๆว่าจะมีคนมาขอ แต่ ผชนั้นก็ยังลังเล. จนตอนนี้เธอบอกว่ามีคนมาขอแต่งงานจริง.  เธอขอโทษและบอกว่าเพื่ออนาคตของลูก และไม่เป็นภาระให้กับผม. เธอบอกเธอก็เจ็บ   ผมเลยทั้งสับสน อกหัก  
และดีใจแทนเธอ.   ที่สามารถมีคนดูแลเธอได้ดีกว่าผม.   ผมยัง สับสนว่า ที่ตลอดมาที่คบกันที่ผมเข้าใจว่ารัก มันเป็นรักแท้จริง หรือเป็นแค่ความหลง หรือความสงสาร หรือว่าเพราะผมไม่มีความกล้าพอที่ผมจะพาเธอมาให้ครอบครัวรู้จัก จึงต้องลงเอย แบบนี้.  

     อาการ อกหักมันแค่วันเดียว ได้แต่ปลอบใจว่าเธอตัดสินใจเลือกทางเดินนี้ก็เพื่อลูก.  และเรา2คน คนคง หมดบุญและกรรมที่ได้ร่วมสร้างมาด้วยกัน

ขอความคิดเห็นเพื่อนๆหน่อยครับ